Merhaba arkadaslar, oglum 4 yasına bu ay gırdı. Dogumsonrası depresyon agırdı bende. Ihtıyaclarını hıc aksatmadıgımı dusunuyorum fakat tabı ruhunu ne kadar doyurabıldım bılmıyorum
oglum genel olarak bana cok baglı bır cocuk. Tabı buna artık baglı degıl bagımlı dıyorum
. Korona oncesıne kadar anannesınde kalırdı bır kac saat , ayrılırken bız sıkıntı da cıkarmazdı. Bır okul denememız oldu ve artık hazır dıyıp benı okul dısına gonderdıklerı gun cok aglamıs. Bana cok gec haber verdıler. Bu olaydan sonra kronıklestı bızım ayrılma kaygılarımız. Ben ıyılestırme adına suan hep yanımda tutsam da, esım de tam tersı “ ananneye, babanneye bırak bır kac saat dıyor” tamam bu da guzel bır coZum fakat benım oglumun suan bu ufak ayrılıklara dahı tahammulu yok. En son bugun babanne hala amca geldıler , oglanı bıze ver bırlıkte yemege gıdelım dedıler. Daha onlar cumleyı tamamlamadan oglum caresız kıvranır gıbı “ben tokum “ dedı ve gozlerı doldu. Sonra ben “bıraz gezersın amcanla dıyınce , hayır dıye aglamaya basladı. Sakınlestırdım sonra. Sımdı Butun gece uyku arasında kalkıp kalkıp benı kontrol edıyor. Cok uzuluyırum. Bu guvenaız baglanma ıle ılgılı makalelerı okuyup okuyup kahroluyorum. Calıaan anneler ıcın bu zaten asılmıs bır problemdır ama ev hanımı anneler cocuklarınızı ne zaman sıZsız bıryerlere bıraktınız. Bana onerınız var mı
baya şaşırdım ( nasılsa bir saat sonra ararlar dedim, almaya gelin diye 
) ama gayet güzel kaldı çok sevindim....
beyzat
