Valla inan hep Annemlerin hatrına senelerdir idare ediyordum

Bekarkende fesatlığı hat safhadaydı ama özellikle çocukları olduktan sonra daha beter oldu

Anneme bile bir gün resmen demiş sen Banunun çocuklarını daha çok seviyorsun benimkileri okadar sevmiyorsun diye

Ne zaman benim cimcimeye Annem ay bu bambaşka felaket akıllı dese bizimkinin suratı düşer hemen benim çocuklarımda çok akıllı der yada çaktırmadan akıllı evladım benim diye bir cümle oluşturur bir bahaneyle
Kız bana da kalsa uzak duracağım da Annemler dayanamıyor ve hemen araya giriyorlar kardeşler arasında küslük olmaz diye ( kendi kardeşlerinden maddi manevi kazık yediği halde hiç bir şey yokmuş gibi barıştığı için hemen bize onları örnek gösterir benimkiler bak bukadar kötülük yaptılar ama yinede af ettim et tırnaktan ayrılmaz diyip durur :) )
Kesinlikle huylu huyundan vazgeçmiyor hatta körle yatan şaşı kalkar misali kocasını da kendine benzetti

Yeğenlerim cidden seviyorum ama çocukları bile nasıl kışkırtıyorsa onlar bile uzak duruyor benden

Canları sağ olsun ne diyelim

mümkün olduğu kadar uzak durmaya çalışıyorum ama sağ olsun Annem ne zaman kızkardeşim ona gelse hemen benide çağırır ve işim var dediğimde aman boşver yaparsın diyip durur

Neyse bir müddet artık ısrarda etse bir bahane uydurup gitmem ki o anlar nasılsa

Anneme de kırılmasın diye ben akşam üzere uğrarım derim

nasılsa bizimki akşam üzere mecbur dönecek çocukları 4 de okuldan çıkıyor diye