50 yaş üstü Annelere sesleniyorum, Lütfen yardım

Selamun Aleyküm,

şuan canım çok sıkkın.
Annem ile anlaşamıyorum. Buraya yazdıklarımı anneme söyliyorum ama kabul etmiyor. Bu konu üzerine konuşamıyoruz bile. Konu açıldığı anda ya odayı terk ediyor, yada morali bozuluyor ve senin cocukların olsun da bakalım sen ... vs gibi karşılık veriyor.
bende artık dayanamıyorum.
Kendi ayaklarımın üzerinde durup evden ayrılmayı düşünüyorum artık.

Benden başka iki abim var. En büyük abimin bir dediği iki edilmez annem tarafından. Ortancı abim benim gibi sıkıntıları çekmiş olsa gerek ki artık canına tak etmiş ve evi terk etti.
Şuan bu aileden hiç kimseyle irtibatı yok.

Şimdi düşünüyorum. Öyle duruma geldim ki bogazımda düğümler oluşuyor. herşeyi içime atıyorum. Ama sanırım bende evden gidince bana bunu yaşatan insanlar la görüşmek istemiyeceğim. Velevki bunlar benim Ailem olsunlar.
Anne Baba Abi dediklerimiz bir güvence veremiyorsa insana nedir bu aile yapısının fonksiyonu?
Artık canıma tak etti...
Bogazımda düğümler oluşuyor...
En kısa zamanda burdan gitmek istiyorum.
İnanın hiç birisinin yüzünü görmek istemiyorum.

İşin içinde adaletsizlık var! Belki bilerek belki bilmeyerek yapılıyor ama
Olmayan şeyi olmuş gibi gerçek dışı lanse edilişler var!
Bu sebepten ben mutsuzum. Güvensızlık var aileme karşı.
huzursuzluk
Ben burada mutlu değilim. Başka yerde de mutluluk arama niyetinde değilim.
Çünkü biliyorum ki aile içi huzursuzluk insanın tüm hayatına yan etki eder.

Biliyorum Anneler Babalar hep iyiliğimizi isterler,
Ama belki istemeyerek oluyor ama onların davranıs ve tutumları yüzünden de işte tam bu haldeyim.
Dayanamıyorum, bende bir insanım. içine at at nereye kadar, ruh sağlığımın bozulmasına izin vermek istemiyorum.

Konuşamıyorum da her konuşmaya çalıştığımda inkar ediliyor.

Empati kurmaya çalışıyorum, onları da anlamaya çalışıyorum. Ama ben olsam onların yaptığını yapmazdım.
Benim bildiğim büyükler örnek olurlar.
Anne Babalar, kendilerinin değimi le biz 'cahiller' gibi davrandıkları zaman onlar ile bizim aramızda ne fark kalıyor?
Hadi diyelim ben hatalıyım, ozaman bana doğruyu göster!
İyiyi öğret!
Ama öyle boş laflarla değil! Önce kendileri Tatbik ederek...

Ne yapmalıyım?

Karşılarında bazen yaptıklarına dayanamıyorum cok öfkeleniyorum. Böyle olsun da istemiyorum. Sonra çok üzülüyorum. Burdan uzak durmam hepimiz için belki iyi olacak.

bu aile içi huzursuzluğun kaynağı tam olarak nedir? huzuru bozan evde kim oluyor? ben sorunu tam olarak anlayamadım...

Bilmiyorum ki,

Evin içinde bir huzursuzluk almış başını gidiyor.
Öncelikle okuduğunuz ve konuyla ilgilendiğiniz için çok teşekkür ederim.
Ben hangisini anlatayım onu da bilmiyorum. Nerden başlasam onuda bilmiyorum.
Bana
Annem ile babamın evliliklerinin yanlış olmasına kadar götürebiliriz olayı. Karakter olarak birbirine tamamen zıt iki insanın birbirleriyle evlendirilmiş olması söz konusu. Ve bunun sonucunda Aile içinde huzur bulamayan ve gürültü patırdı içinde büyüyen 3 çoçuk.
Şuan sanırım herbirimiz kendi sorunları içinde mücadeleye çalışırken artık bu ev içi gürültü ve huzursuzluklara tahammülümüz kalmadı. Birde aile içindeki fertlerin birbirlerinin güvenini sarsacak bazi uygunsuz ve çelişkili davranışları sonucu Ortancı abimin evini terk edişi...

Bu durumda aile büyükleri keşke kendi sorunları içinde çekişmekten vazgeçip biraz yol gösterici olabilselerdi.
Ama hayır.
Birde şu sorun var. Evde evimizin 'Abisi' denilen şahıs kendisini düşünmekten hiç diğer kardeşlerini ve onların sorunlarını gördüğü yok.
Çok bencilce davraniyor. Bunu da açık açık söyleyebiliyor.
Bu gerçekler karşısında ona karşı sevgi ve saygım kalmadı.

Annemiz de sağolsun bu Abimizi el üstünde tutar. Her türlü hatasına ve haksızlıklarına göz yumulur. Hiç bir zaman oğlum sen yanlışsın demez. En azından onu incitmekten korkar. Bende bu hassasiyeti diğer evlatlarına karşı korumasını da arzuluyorum. Ama nafile.
Herşeyden geçtim ağrıma giden, kendi ailemin bu tarz adaletsizlik yapabiliyor olmasıdır.
Buna tahammülüm kalmadı.

Babamızın işi gücü 'el alem' dir. Evin içinde kalması gereken şeyleri etrafa yayarak kendi evlatlarını karşısına alması, kovuculuk yapması, dedikodudan uzak durmayışı, ve hatta yalan söylemesi, beni kendisinden uzaklaştırdı. Bütün hareketleri gözüme batar oldu. Çoçukca davranışlarda bulunuyor bazen. Ağir başlı olmaması beni öfkelendiriyor. Ona da güvenim kalmadı.

Bu durumda ne yapmam gerekiyor?
Görev alma aşamasındayım. Ama üzülüyorum içten içe... kendi durumum böyleyken ben nasıl başkalarına eğitim verebilirim?
kendimi göreve laik görmediğimden sınavları başarmış olup işe alınmama rağmen çekimser davranıyorum. Rabbim içimi biliyor ya... Nasıl üzülüyorum o en iyi bilir.

Ne yapmalıyım? Bana tavsiyede bulunabilirmisiniz?

Psikolojik danışmana gitmek istiyorum ancak; Ortancı abimin daha önce psikolojik danışmana gittğini biliyorum. Ama ona çok yardımı dokunduğunu sanmıyorum.
Yurtdışındayız.
Danışmanının ona tavsiyesi 'Ailenle irtibatını kes' demek olmuş.
Psikoloğun bu yaklaşımını eleştiriyorum.

Ben oraya aileme yada birilerini çekiştirmeye değil, olayı veya durumu yapıcı ve hayırlı bir şekilde nasıl atlatabilirim yada düzeltebilirim şeklinde bu konuyla ilgili eksikliklerimin farkına varmak ve bunları düzeltemek amacıyla gitmek istiyorum.
Aksi takdirde çekip gitmeyi ve irtibati kesmeyi şu haleti ruhiye içersinde sanırım herkez düşünür. Ama bu cözüm değil ancak bir kaçış olur.
Bu çevrede Müslüman, Türk kültür ve geleneğini benimsemiş bir danışman bulamıyorum. Bu sebepten şimdilik sorunlarım için herhangi bir şahıstan yardım alamıyor olmanın üzüntüsünü yaşıyorum.

ve bazende yukardaki yazımda görüldüğü gibi artık tahammül edemez hale gelip artık yeter burdan uzaklaşmak istiyorum diyiorum..