Ablan rahati bozulmasin diye kalkip hicbir mucadele gostermeyen, dayagini yiyip oturan kadinlardan.
Cocuklarini da degil kendisini dusunuyor gibi geldi. Cocugunu dusunen insan kalkar birseyler yapar cunku. Az basari hikayeleri duymadik, var gucuyle cabalayip kendisini de cocugunu da siddetten cikaran, huzurlu bir hayat kuran kadinlarla ilgili. Tabii ki evde dayagina razi olup oturmak daha kolay kalkip caba sarfetmekten.
Onunki kader degil secim. Madem siz kurtarmak istiyorsunuz, babaniz destekci, daha ne? Cocuklarinin alinmasi korkusu varsa sorsun sorustursun, arastirsin, nasil kurtulabilirim diye baksin. Yapiyor mu bunlari?
Ablanizin durumu tabii ki cok uzucu, kimse istemez yakini boyle bir durumda kalsin, sizin uzuntunuzu tabii ki anliyorum. Ama kendisine uzanan yardim elini israrla geri cevirip, yasadigi cehennem hayatini yasamaya devam etmeyi secen kadina da fazla denecek birsey yok. O kendi kendini dusunecek once. O istemezse kimse kurtaramaz onu o hayattan.
Siz caresiz degilsiniz, aranacak fikir yok, cozumu zaten bulmussunuz. Ama ablaniz sizine ayni fikirde degil ve inanmasaniz da onun bu durumu degistirmeye niyeti yok ki daha hala cekmeyi seciyor. Onun kendine layik buldugu yasam tarzi bu. O zaman yapacak birsey yok, uzgunum.