senelerce annemi baba tarafımdan korumaya çalıştım onalrda öyle kavgalar çıkarttırıp annemi dövdürürlerdi evimizin huzurunu bozarlardı hep karşı durdum yuvamızı düzene sokmaya çalıştım. hep kendimden bişeyler feda ettim. okul dışında hep evde durdum annemi yalnız bırakmadım. okul bitti yine aynı işten eve evden işe. ama onlar ne yaptı benimm yerime hep abimi kolladılar.
evlendim şimdi eşimin ailesi bize çektiriyor. o.... lafını çok yedi. benim gibi evden çıkmayan bir kız nasıl olurda o.... olurdu çok ağrıma gitti çok ağladım sağolsun eşim destekçi. senelerce koruduğum annem birgün bile destek olmadı bana derdimi açmaya çalıştığımda sen kendin istedin sevdim dedim bizde verdik çek çileni dedi geçti.
şimdi 30 yaşımdayım annemi koruduğuma çok pişmanım şimdi beni yapayalnız bıraktı. onun yüzünden ne çocukluğumu ne gençliğimi yaşayamadım. şimdi paşalar gibi gezip eğleniyorlar seninde neyin var ihtiyacın varmı diye soran yok. ......
balımnur kaderimiz aynıymış malesef çocukluğum gençliğim en güzel yıllarım ailemin bitmek bilmeyen sorunlarıyla uğraşmakl annemi korumakla geçti....şimdi benden kötüsü yok ..evliyim birde çocuğum var ama ailemle huzurlu olmama bile izin vermiyor annem geçenlerde erkek kardeşime beni dövdürtmeye kalktı annem hemde çocuğumun yanında kim ne derse desin artık annemde kardeşimde yok benim için ama içimdeki kırgınlığı acıyı tarif etmem imkansız...şimdi anlıyorum aslında mağdur gördüğümüz annelerimiz koruyup kolladığımız annelerimiz evdeki huzursuzluğun nedeniymiş biz mağdur zannetmişiz en azından benim için öyle.....çocukluğuma gençliğime yanıyorum sadece
sana tek tavsiyem ne annen nede baabn için kimseyle kötü olma bırak herkes arasında halletsin. sonra benim gibi üzülme