Ah İstanbul! Ve anılar...

Sadece içimi dökmek istiyorum kızlar... Kısa yazacağım. İstanbul'a geri döneli 4 gün oldu bir yılın ardından. Ama ben kendimi iyi hissetmeye başlamamın sebebi İstanbul'dan ve anılardan uzak kalmam mıymış diye düşünmeye başladım.
Yurtdışına gitmeyi hiç istemedim, baştan pazarlıkla gittim eşime. Bir yıl hızlı geçti,uğurlu da geldi bize, tam planladığımız ayda hamile kaldım . tekrar istanbul'dayız şimdi, attığım her adım, bindiğim vapur, uğradığım fırın...her şey ama her şey bana oğlumu hatırlatıyor...iyi günleri de kötü günleri de hatırlasam hepsi bana acı veriyor.
Eşimle konuştum bugün güzel anılar seni mutlu etsin biz oğlumuzla kısacık ömründe ne kadar Çok güldük mutlu olduk onu da güldürdük mutlu ettik diyor...neler sığdırdık diyor. haklı da belki.
Ama insan artık evladı oynayamıyor diye evinin önündeki çocuk parkına da küsüyor, istanbulun güzelim bir semtine de küsüyor sırf o orada yatıyor diye.

Eskiden böyle değildi,böyle düşüncelere izin vermiyordum mekanlarla ilgili, alışmıştım. Acaba geçer mi bunlar sadece zamana mı ihtiyacım var veya hormonlar mı bilmiyorum.ama biliyorum abartıyorum ve kurtulmalıyım bunlardan artık.
şükürler olsun şimdilik her şey yolunda ama benim en büyük korkum kendi hayal kırıklıklarımı bebeğime yansıtmak.

Okuyup duygularımı paylaşan herkese şimdiden çok teşekkür ederim iyiki varsınız...

Bunlar normal şeyler. Insanlar sevgililerinden bile ayrılınca etraftaki her şey anıları gün yüzüne çıkarıyor; evlat acısı bambaşka bir şey. Bebeğiniz doğunca hafifleyecegini düşünüyorum, size bol sabır ve ailenizle ömür boyu mutluluklar diliyorum.

Allah sabır versin.Böyle şeyler yaşamanız çok normal.
Eşiniz haklı,mutlu günlerinizi düşünün,zordur evet ben anne falan değilim ama karnınızdaki bebeği düşünün

Öok üzüldüm Allah sabır versin ama karnındakini düşün üzülmemeye çalış Şehir değişme imkanın yokmu belki uzaklaşsan sana daha iyi gelir

Hormonlarından dolayı oluyordur.Oğlunuza en iyi şekilde baktığınıza eminim.Sizi bekliyor cennette