- 26 Haziran 2022
- 81
- 99
- 29
- Konu Sahibi SevgiliKendim
- #1
Merhaba daha önce açtığım konu da okulu dondurduğumdan ama ailemin okuyor olarak bildiğinden bahsetmiştim. Okula bu sene devam edeceğim. Okulu dondurmamın sebebi de ruhsal anlamda bunalmışlık yaşamam ve derslere odaklanamayıp kalmamdı. Bu sürede ailem beni okuyor diye bildiğinden onların yanında değildim. Kısa süre terapi aldım, bir işte çalıştım. İki haftadır ailemin yanındayım. Buraya gelmeden bir iki hafta önce işten ayrıldım. 28 yaşıma girmeme bir buçuk ay kaldı. Hayatımda her kararda ailemi düşünmekten çok yoruldum. Bir birey olamadım. Sağlıklı bir yetişkinden çok, bağımlı ve yetişkin olamamış biriyim. Ailem bu yaşımda da her tatilde, her fırsatta yanlarında olmamı istiyor. Okulu bitirince de yanlarına gelmemi istiyor. Ben yıllar önce daha bir çocukken bile karar vermiştim ben burada yaşamayacağım diye. Ama fırsatım falan varken bir takım nedenlerle kullanmadım. Ailem hala kararlarıma karışan, beni yönetmeye çalışan insanlar. Ailemin yaşadığı şehri sevmiyorum, iş alanı geniş değil, mutsuzum. Ailemin evinde bu yaşıma kadar tek bir gece yalnız kalmadım. Yalnız bırakmazlar, annem yalnızlıktan korkar, uyku ve yeme düzeni onlara göre olmalı, akşam hava kararınca evde olmalıyım, markete giderken bile neden gittiğim sorulur, tek başıma çarşıya ineyim derim napıcan olur... Mesela; üzgünüm rahat rahat üzüntümü yaşayamam. Telefonda rahat konuşamam. Kendimi bu evde çok yalnız ve değersiz hissediyorum. Ben özgüvensiz kaldım ve tüm bunları aşmak istiyorum. İşime gücüme bakmak, farklı bir şehirde kendi düzenini kurmak istiyorum. Onlarda isterlerse bulunduğum yere daha sonra gelsinler. Güçlü, mantıklı ve kendi kararlarını alıp, uygulayan biri olmak istiyorum. Ailemin beni çocuk gibi görüp, değersizleştirmesini istemiyorum. Normal insanlar napıyor gerçekten. Evlenmeden kendi düzenini kuran insanlar napıyor? Nasıl normal, sağlıklı bir yetişkin olabilirim? İçimde o kadar hüzün var ki.. Nasıl aşarım ailemi? Okuduğum şehirden de farklı bir şehirde yaşamak istiyorum, o şehirde kuzenlerim falan da var. Ne yaparım da başka şehre giderim ve işimi orada kurarım. Bizimkiler evlenmeden bir kızın ayrı eve çıkmasını falan istemezler. Bir kuzenim var sanırım 50 yaşına yaklaştı kadın birkaç sene önce ayrı eve çıktı, annesi babası yaşlıymış nasıl başka eve çıkarmış, ne gerek varmış, şımarıklıkmış. Düşünce olarak annemler bu düşüncede ve evlilik düşünmüyorum ben. Ömür boyu da özel alanının olmadığı, her kararının kontrol edildiği bir yerde olmak istemiyorum. Bir konu hakkında bir düşüncem var mesela ve o düşünceye yönelik bir karar aldım diyelim, ben o kararımı söylerim kabul etmezler. Karşıt bahane bulurlar vs. Ama benimle aynı şeyi başkası düşündüğünde (birazda sözünü ciddiye alabilecekleri kişilerde oluyor bu) o zaman kabul görür söylediklerim. Halbuki aynısını dedim zaten yani ben söyleyince neden olmuyor değil mi? Biz seni düşünüyoruz, önemli olan senin mutluluğun vs derler ama yok yani. Ailemin yanında hiç arkadaşımda yok, dışarı falan da pek çıkmam. Onlarla da asla duygularımızı, düşüncelerimizi paylaşacağımız konuşmalar olmaz. Her insanın ihtiyacı olan duygulara, birey olmaya, bağımsız olmaya ihtiyacım var. En azından denemek istiyorum, hayatı kendim yaşamayı denemek istiyorum. Eğer olmazsa gelirim yanlarına zaten hiç destek yok. Şuan yoğun duygular içinde yazdım, belki saçmaladım olmuştur kusura bakmayın. Bana fikir verin lütfen 
sonu gelmedikçe başını unutuyorum başa dönüyorum sonunu unutuyorum 
