Aileden ayrı yaşamak istemek, birey olmak, ailenin tepkisi

Lilalilyum .!.:

Ev arkadaşlığı ya da oda kiralama da düşünebilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

kosantembelhayvan .!.:

Bir süre sonra alıştılar. Alışana kadar millete mahcup oluyolardi is yeri eve çok uzakti diye açıklamalar yapmak zorunda hissediyolardi halbuki yıllardır yolculuk yapmaktan yol kavgalarindan dolayı eve ağlayıp geliyordum merhamet etmiyolardi. Erkek için eve çıkmak istediğimi düşündüler ama umrumda olmadi

Genişletmek için tıkla...

SevgiliKendim .!.:

Benimde erkek için olduğunu düşünecekler. Gerçekten harikasınız. Baskılamaları, söylenenler karşısında böyle kalabilmiş olmanız harika. Ben çok kırılgan biriyim aşırı takıyorum. Şuan biraz hastayım zorla uyumusum tekrar uyandım dalmaya çalışırken bunlar kafamda dönüyor. Neler diyecekleri, nelerle karşılaşacağım belli zaten içim daraldı uykum iyice kaçtı. Olaylar başıma gelmeden kaygılarını yaşıyorum. Bu galiba kendini sevmek ve kararlı olmakla ilgili. Zaten bu noktayı aşsak güzel bir geleceğim olacağına inanıyorum. Ama kafam hep olumsuzluklara takılıyor. Bir senem var kendimi paikolojik olarakta hazırlayacağım. Umut oldunuz bana iyi ki paylastiniz teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

SevgiliKendim .!.:

Merhaba daha önce açtığım konu da okulu dondurduğumdan ama ailemin okuyor olarak bildiğinden bahsetmiştim. Okula bu sene devam edeceğim. Okulu dondurmamın sebebi de ruhsal anlamda bunalmışlık yaşamam ve derslere odaklanamayıp kalmamdı. Bu sürede ailem beni okuyor diye bildiğinden onların yanında değildim. Kısa süre terapi aldım, bir işte çalıştım. İki haftadır ailemin yanındayım. Buraya gelmeden bir iki hafta önce işten ayrıldım. 28 yaşıma girmeme bir buçuk ay kaldı. Hayatımda her kararda ailemi düşünmekten çok yoruldum. Bir birey olamadım. Sağlıklı bir yetişkinden çok, bağımlı ve yetişkin olamamış biriyim. Ailem bu yaşımda da her tatilde, her fırsatta yanlarında olmamı istiyor. Okulu bitirince de yanlarına gelmemi istiyor. Ben yıllar önce daha bir çocukken bile karar vermiştim ben burada yaşamayacağım diye. Ama fırsatım falan varken bir takım nedenlerle kullanmadım. Ailem hala kararlarıma karışan, beni yönetmeye çalışan insanlar. Ailemin yaşadığı şehri sevmiyorum, iş alanı geniş değil, mutsuzum. Ailemin evinde bu yaşıma kadar tek bir gece yalnız kalmadım. Yalnız bırakmazlar, annem yalnızlıktan korkar, uyku ve yeme düzeni onlara göre olmalı, akşam hava kararınca evde olmalıyım, markete giderken bile neden gittiğim sorulur, tek başıma çarşıya ineyim derim napıcan olur... Mesela; üzgünüm rahat rahat üzüntümü yaşayamam. Telefonda rahat konuşamam. Kendimi bu evde çok yalnız ve değersiz hissediyorum. Ben özgüvensiz kaldım ve tüm bunları aşmak istiyorum. İşime gücüme bakmak, farklı bir şehirde kendi düzenini kurmak istiyorum. Onlarda isterlerse bulunduğum yere daha sonra gelsinler. Güçlü, mantıklı ve kendi kararlarını alıp, uygulayan biri olmak istiyorum. Ailemin beni çocuk gibi görüp, değersizleştirmesini istemiyorum. Normal insanlar napıyor gerçekten. Evlenmeden kendi düzenini kuran insanlar napıyor? Nasıl normal, sağlıklı bir yetişkin olabilirim? İçimde o kadar hüzün var ki.. Nasıl aşarım ailemi? Okuduğum şehirden de farklı bir şehirde yaşamak istiyorum, o şehirde kuzenlerim falan da var. Ne yaparım da başka şehre giderim ve işimi orada kurarım. Bizimkiler evlenmeden bir kızın ayrı eve çıkmasını falan istemezler. Bir kuzenim var sanırım 50 yaşına yaklaştı kadın birkaç sene önce ayrı eve çıktı, annesi babası yaşlıymış nasıl başka eve çıkarmış, ne gerek varmış, şımarıklıkmış. Düşünce olarak annemler bu düşüncede ve evlilik düşünmüyorum ben. Ömür boyu da özel alanının olmadığı, her kararının kontrol edildiği bir yerde olmak istemiyorum. Bir konu hakkında bir düşüncem var mesela ve o düşünceye yönelik bir karar aldım diyelim, ben o kararımı söylerim kabul etmezler. Karşıt bahane bulurlar vs. Ama benimle aynı şeyi başkası düşündüğünde (birazda sözünü ciddiye alabilecekleri kişilerde oluyor bu) o zaman kabul görür söylediklerim. Halbuki aynısını dedim zaten yani ben söyleyince neden olmuyor değil mi? Biz seni düşünüyoruz, önemli olan senin mutluluğun vs derler ama yok yani. Ailemin yanında hiç arkadaşımda yok, dışarı falan da pek çıkmam. Onlarla da asla duygularımızı, düşüncelerimizi paylaşacağımız konuşmalar olmaz. Her insanın ihtiyacı olan duygulara, birey olmaya, bağımsız olmaya ihtiyacım var. En azından denemek istiyorum, hayatı kendim yaşamayı denemek istiyorum. Eğer olmazsa gelirim yanlarına zaten hiç destek yok. Şuan yoğun duygular içinde yazdım, belki saçmaladım olmuştur kusura bakmayın. Bana fikir verin lütfen

Genişletmek için tıkla...

kosantembelhayvan .!.:

gerçekten evden çıkana kadar aile tepkileri insanı çok yıldırıyor. sizi öldürecek anormallikte insanlar değilseler bir süre gerginlik çekmeye değer sonra evinizde kimsenin saçma tepkileri olmadan yalnız başınıza yaşarsınız. herşey olması gerektiği zaman olur şimdiden yormayın kafanızı, durumlarınız düzelsin öyle bakarsınız.

Genişletmek için tıkla...

Patidostu .!.:

Aynılarını yaşadım üniden mezun olunca sırf ailemin yanına dönmemek için garsonluk yaptım, bakıcılık yaptım,özel sektorde çalıştım. Bir yığında borç yaptım öde öde bitmiyor ama pişman değilim hayatımın en güzel yılıydı ha o zaman 3bin TL kazanıp 1000 TL kiraya verip zar zor da olsa geçiniyordum. Bir ara da ev arkadaşım vardı o zamanlar 2bin kazanıp 400 kira veriyordum ama anlasamafik. Şimdi asgari ücretle bile gecinilmiyor. Ama bir ev arkadaşı bulursanız kirayı ve faturaları bölüsürsünüz gayette yaşanır.

Genişletmek için tıkla...

jujucicek .!.:

boyle aile tek sende yok aşağı yukarı ailesi böyle olan çok kişi var. onları ,düşüncelerini değistiremezsin sen onüne bak hedeflerine odaklan. uniyi bitirir bi yere atanırsan kimse karışamaz sana. "atanmak kolay mı, burda bulduğum işi kaybedemem" dersin. valla herkesin hayatı bir tane ve kimse için heba etmeye değmeyecek kadar kısa, bi bakıyosun gözünü açıp kapatana kadar gençlik gitmiş.

Genişletmek için tıkla...

SevgiliKendim .!.:

Merhaba daha önce açtığım konu da okulu dondurduğumdan ama ailemin okuyor olarak bildiğinden bahsetmiştim. Okula bu sene devam edeceğim. Okulu dondurmamın sebebi de ruhsal anlamda bunalmışlık yaşamam ve derslere odaklanamayıp kalmamdı. Bu sürede ailem beni okuyor diye bildiğinden onların yanında değildim. Kısa süre terapi aldım, bir işte çalıştım. İki haftadır ailemin yanındayım. Buraya gelmeden bir iki hafta önce işten ayrıldım. 28 yaşıma girmeme bir buçuk ay kaldı. Hayatımda her kararda ailemi düşünmekten çok yoruldum. Bir birey olamadım. Sağlıklı bir yetişkinden çok, bağımlı ve yetişkin olamamış biriyim. Ailem bu yaşımda da her tatilde, her fırsatta yanlarında olmamı istiyor. Okulu bitirince de yanlarına gelmemi istiyor. Ben yıllar önce daha bir çocukken bile karar vermiştim ben burada yaşamayacağım diye. Ama fırsatım falan varken bir takım nedenlerle kullanmadım. Ailem hala kararlarıma karışan, beni yönetmeye çalışan insanlar. Ailemin yaşadığı şehri sevmiyorum, iş alanı geniş değil, mutsuzum. Ailemin evinde bu yaşıma kadar tek bir gece yalnız kalmadım. Yalnız bırakmazlar, annem yalnızlıktan korkar, uyku ve yeme düzeni onlara göre olmalı, akşam hava kararınca evde olmalıyım, markete giderken bile neden gittiğim sorulur, tek başıma çarşıya ineyim derim napıcan olur... Mesela; üzgünüm rahat rahat üzüntümü yaşayamam. Telefonda rahat konuşamam. Kendimi bu evde çok yalnız ve değersiz hissediyorum. Ben özgüvensiz kaldım ve tüm bunları aşmak istiyorum. İşime gücüme bakmak, farklı bir şehirde kendi düzenini kurmak istiyorum. Onlarda isterlerse bulunduğum yere daha sonra gelsinler. Güçlü, mantıklı ve kendi kararlarını alıp, uygulayan biri olmak istiyorum. Ailemin beni çocuk gibi görüp, değersizleştirmesini istemiyorum. Normal insanlar napıyor gerçekten. Evlenmeden kendi düzenini kuran insanlar napıyor? Nasıl normal, sağlıklı bir yetişkin olabilirim? İçimde o kadar hüzün var ki.. Nasıl aşarım ailemi? Okuduğum şehirden de farklı bir şehirde yaşamak istiyorum, o şehirde kuzenlerim falan da var. Ne yaparım da başka şehre giderim ve işimi orada kurarım. Bizimkiler evlenmeden bir kızın ayrı eve çıkmasını falan istemezler. Bir kuzenim var sanırım 50 yaşına yaklaştı kadın birkaç sene önce ayrı eve çıktı, annesi babası yaşlıymış nasıl başka eve çıkarmış, ne gerek varmış, şımarıklıkmış. Düşünce olarak annemler bu düşüncede ve evlilik düşünmüyorum ben. Ömür boyu da özel alanının olmadığı, her kararının kontrol edildiği bir yerde olmak istemiyorum. Bir konu hakkında bir düşüncem var mesela ve o düşünceye yönelik bir karar aldım diyelim, ben o kararımı söylerim kabul etmezler. Karşıt bahane bulurlar vs. Ama benimle aynı şeyi başkası düşündüğünde (birazda sözünü ciddiye alabilecekleri kişilerde oluyor bu) o zaman kabul görür söylediklerim. Halbuki aynısını dedim zaten yani ben söyleyince neden olmuyor değil mi? Biz seni düşünüyoruz, önemli olan senin mutluluğun vs derler ama yok yani. Ailemin yanında hiç arkadaşımda yok, dışarı falan da pek çıkmam. Onlarla da asla duygularımızı, düşüncelerimizi paylaşacağımız konuşmalar olmaz. Her insanın ihtiyacı olan duygulara, birey olmaya, bağımsız olmaya ihtiyacım var. En azından denemek istiyorum, hayatı kendim yaşamayı denemek istiyorum. Eğer olmazsa gelirim yanlarına zaten hiç destek yok. Şuan yoğun duygular içinde yazdım, belki saçmaladım olmuştur kusura bakmayın. Bana fikir verin lütfen

Genişletmek için tıkla...

SevgiliKendim .!.:

Benimde erkek için olduğunu düşünecekler. Gerçekten harikasınız. Baskılamaları, söylenenler karşısında böyle kalabilmiş olmanız harika. Ben çok kırılgan biriyim aşırı takıyorum. Şuan biraz hastayım zorla uyumusum tekrar uyandım dalmaya çalışırken bunlar kafamda dönüyor. Neler diyecekleri, nelerle karşılaşacağım belli zaten içim daraldı uykum iyice kaçtı. Olaylar başıma gelmeden kaygılarını yaşıyorum. Bu galiba kendini sevmek ve kararlı olmakla ilgili. Zaten bu noktayı aşsak güzel bir geleceğim olacağına inanıyorum. Ama kafam hep olumsuzluklara takılıyor. Bir senem var kendimi paikolojik olarakta hazırlayacağım. Umut oldunuz bana iyi ki paylastiniz teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

frambuazlii .!.:

Merhabalar 27 yaşındayım şuan ve ben de sizinle aynı şeyleri gördüm ailemden. Şu yaşımda bile tatillerde memlekete döndüğümde hala liseli gibi hissederim kendimi sanki çocukmuşum gibi davranırlar. Halbuki universiteyi 5 sene dışarıda okumuş, şuan da 2 senedir Doğu'da görev yapmaktayım.

YouTube'da Psk. Tülay Kök'ün Sınırlar başlıklı video listesi var onu izlemenizi tavsiye ederim. Ben de 3 4 gün önce keşfettim ve çok güzel anlatiyor açıklıyor. Annemin bana baskısını, bencilliğini, sürekli benim sınırlarımı yok saydığını fark ettim. Ve bunun neden olduğunu bilmiyorum, her şeye tamam fark etmez olur diyen biriyim, başkalarına hayır demeyi bilmiyorum bunu aşmaya çalışıyorum. Bu videoların size de yardımcı olacağından eminim.

Genişletmek için tıkla...

frambuazlii .!.:

Bu kesinlikle dediğiniz gibi emin olmakla alakalı. Kararlı ve net bir duruş sergilemek çok önemli. Benim de annem sürekli bir laf sokma, alttan alttan giydirme, suçlama, hakaret, duygusal sömürü vs. Bir sürü şey yapabiliyor ve bu da beni ister istemez çok etkiliyor. Bu sayede manipüle edebiliyor ve beni baskilamaya çalışıyor hep. Ama siz kararlı olursanız ve onlara da bunu gösterdiğiniz sürece yapamayacağınız bir şey yok. Kendinize güvenin. Sürekli onlara laf anlatmaya çalışsanız da fikirleri asla değişmeyecektir bence.

Genişletmek için tıkla...