Merhaba,
Bir süredir aklımı meşgul eden konuyla ilgili fikirlerinizi almak istedim.
İstanbul'da oturuyoruz, üniversiteye de istanbulda gidiyordum. Okuduğum bölümü bırakıp yeni bir bölüme başlamak uzun suredir aklımdaydi ve sonunda bu sene yeni bir okula başlıyorum. Yeni okul tercihi yaparken en büyük kıstasım eve yakın olmasıydı , istediğim bölüm olmasıyla birlikte. Yani evden uzaklaşmak istemiyorum. Bir önceki okulum uzak olduğu için biraz öğrenci evinde kaldım ve cok sorunlarla karşılaştım, kesinlikle tekrar başka insanlarla aynı evde kalma fikrine yanaşmadım bu yüzden. Kötü bir tecrübeydi. Bu bir sebep. İkinci sebepse, sürekli annemden ve babamdan uzak kalma fikri beni korkutuyor, onlar hayattayken, ben hayattayken mümkün olan en çok şekilde anne babama doymak istiyorum. Bilmiyorum bu fikirler nereden geliyor, ama sürekli ya birbirmizden ayrılmak zorunda kalırsak diye mümkünse bir arada yaşamak istiyorum. Sanki onları kaybetme korkusu oluştu bende.
Bunu neden anlatıyorum.
Evlenmek çoğu genç kız gibi benim de hayalim. Ama şimdi evlilik ile ilgili benzer endişelerim oluşmaya başladı. Yazarken bile absürd gelmeye başladı düsuncelerim. "Ya anneme babama bir şey olursa, allah muhafaza, onlarle yeterince vakit geçiremeden ayrılmak istemiyorum." gibi düsuncelerle evlilik fikrinin bu yönü beni üzmeye başladı. Yukarda "Anne babaya doymak" diye bir laf ettim. Bu da yeni çıkmaya başladı ağzımdan. Anneannem vefat ettiğinde 17 yaşındaydım ve vefat etmeden hemen önce, "torunlarıma , evlatlarıma doyamadan gidiyorum " diye bir laf etmiş, annem bunu bana sonradan söyledi. Sanırım anneannemle olanın aynısınin olmasindan korkmaya başladım.
Psikolojik yardım almayı düsunmeye başladım, ama daha önce özel psikologlarla başladığım tedavilerde anne babamla aram bozulmuştu, tekrar psikologa gideceksem anne babamdan habersiz gitmek istiyorum. Yani özel psikoloğu maddi olarak karşilayamam ama devlette nasıl oluyor bilmiyorum.
Velhasıl ı kelam, her türlü tavsiyelerinizi bekliyorum. Çok teşekkürler.
Bir süredir aklımı meşgul eden konuyla ilgili fikirlerinizi almak istedim.
İstanbul'da oturuyoruz, üniversiteye de istanbulda gidiyordum. Okuduğum bölümü bırakıp yeni bir bölüme başlamak uzun suredir aklımdaydi ve sonunda bu sene yeni bir okula başlıyorum. Yeni okul tercihi yaparken en büyük kıstasım eve yakın olmasıydı , istediğim bölüm olmasıyla birlikte. Yani evden uzaklaşmak istemiyorum. Bir önceki okulum uzak olduğu için biraz öğrenci evinde kaldım ve cok sorunlarla karşılaştım, kesinlikle tekrar başka insanlarla aynı evde kalma fikrine yanaşmadım bu yüzden. Kötü bir tecrübeydi. Bu bir sebep. İkinci sebepse, sürekli annemden ve babamdan uzak kalma fikri beni korkutuyor, onlar hayattayken, ben hayattayken mümkün olan en çok şekilde anne babama doymak istiyorum. Bilmiyorum bu fikirler nereden geliyor, ama sürekli ya birbirmizden ayrılmak zorunda kalırsak diye mümkünse bir arada yaşamak istiyorum. Sanki onları kaybetme korkusu oluştu bende.
Bunu neden anlatıyorum.
Evlenmek çoğu genç kız gibi benim de hayalim. Ama şimdi evlilik ile ilgili benzer endişelerim oluşmaya başladı. Yazarken bile absürd gelmeye başladı düsuncelerim. "Ya anneme babama bir şey olursa, allah muhafaza, onlarle yeterince vakit geçiremeden ayrılmak istemiyorum." gibi düsuncelerle evlilik fikrinin bu yönü beni üzmeye başladı. Yukarda "Anne babaya doymak" diye bir laf ettim. Bu da yeni çıkmaya başladı ağzımdan. Anneannem vefat ettiğinde 17 yaşındaydım ve vefat etmeden hemen önce, "torunlarıma , evlatlarıma doyamadan gidiyorum " diye bir laf etmiş, annem bunu bana sonradan söyledi. Sanırım anneannemle olanın aynısınin olmasindan korkmaya başladım.
Psikolojik yardım almayı düsunmeye başladım, ama daha önce özel psikologlarla başladığım tedavilerde anne babamla aram bozulmuştu, tekrar psikologa gideceksem anne babamdan habersiz gitmek istiyorum. Yani özel psikoloğu maddi olarak karşilayamam ama devlette nasıl oluyor bilmiyorum.
Velhasıl ı kelam, her türlü tavsiyelerinizi bekliyorum. Çok teşekkürler.
