Merhaba arkadaslar,
aslinda burdaki konulardan etkilendigim icin aciyorum bu konuyu..
Benim 73 yasinda babam, ve 65 yasinda hasta bir annem var
onlar ablalariminda bulundugu bir sehirde yalniz yasiyorlar..
kendilerini guzel idare eden titiz insanlar.. ortanci ablam ailemin
kagit evrak ve tedavi isleriyle ilgileniyor.. buyuk ablam 43 yasinda
olmasina ragmen hic bir faydasi yok aileme.. ben ailenin en kucugu
olarak (29 yasindayim) aileme cok duskunum ve en cok benim nazim
gecer..
Sorun nedir diyeceksiniz: sorun degil! sadece bir nevi hayattan
dersimi almak gibi bir sey.. Esim ara ara sunu der "baban yasli, annen hasta"
bir kac sene sonra ne olacagi belli olmaz. Bir an kendimizi toparlayip beraber
yasamamiz gerek onlari yalniz birakmamiz lazim." ne mutlu banaki esim oyle dusunuyor
ve kesinlikle esime katiliyorum.. ilk konuyu acan o oldu ama sonradan dusundumde
ya cayarsa ya istemez suratini asarsa.. ama hayir bu buyuklerimize karsi bir gorev
oldugunu her daim soyler.. "aslinda su an bile yalniz yasamamali gerek" der
Ben cevrede ve tabiiki kk'de gelinlerin erkek tarafiyla yasamak istememelerine
hak veriyordum ve bende kesinlikle boyle bir sey kabul etmem diye dusunuyorum
hala esimin ailesi bekledikleri halde maddi yardimda bulunmadik.. once biz sonra aileler
dedik.. ama buyuk bir sorumlulugun altina girmis gibi hissetmeye basladim kendimi..
ailem benim canim cigerim olduklarindan ne mutlu bana yanima alacam
ama bana bu kadar anlayisli ve dusunceli davranan esiminde kendi ailesine karsi
dusunceleri var buyuk miktarda yardim etme gibi gelecekte.. ve bencillik yapmamak
adina kabul ediorum.. gelecegimizi ailelerimize adadik bir sekilde.. ayrim yapmadan
ailelere destek olma yollarini arayan esim ve benim bu comert dusunceleri karsisinda
insanlik dersi alan ben.. hala bencillik var aslinda bende.. once ailem sonra onunki
diye siniflandirabiliyorum.. ama buyuklere sahip cikmak bizim borcumuz diye dusunuyorum..
Ve egerki esim aileme karsi bu kadar duyarli ve dusunceli olmasaydi
benim onun ailesine karsi hic bir faydam olmazdi.. bunu kendiside biliyor..
soru yok bu konuda ama beni hassaslastiran bir konu hamileligin verdigi duygusallikla
simdiden hayirli bir evlad istemim var.. yaslandigim zaman yalniz kalmak istememem..
ulkemizde veya herhangi bir yerde "biri gelsede biraz sohbet etsek bir bardak su verse"
diye gozum pencerede beklemek istemiyorum.. cok duyarli oldum.. bana biri gelse
ben ailemle yasamak yada kaynanamla yasamak istemiyorum dese.. hak vermekten cok
"bir gun bizde yaslanacaz nutuklari" atacak duruma geldim..
aslinda burdaki konulardan etkilendigim icin aciyorum bu konuyu..
Benim 73 yasinda babam, ve 65 yasinda hasta bir annem var
onlar ablalariminda bulundugu bir sehirde yalniz yasiyorlar..
kendilerini guzel idare eden titiz insanlar.. ortanci ablam ailemin
kagit evrak ve tedavi isleriyle ilgileniyor.. buyuk ablam 43 yasinda
olmasina ragmen hic bir faydasi yok aileme.. ben ailenin en kucugu
olarak (29 yasindayim) aileme cok duskunum ve en cok benim nazim
gecer..
Sorun nedir diyeceksiniz: sorun degil! sadece bir nevi hayattan
dersimi almak gibi bir sey.. Esim ara ara sunu der "baban yasli, annen hasta"
bir kac sene sonra ne olacagi belli olmaz. Bir an kendimizi toparlayip beraber
yasamamiz gerek onlari yalniz birakmamiz lazim." ne mutlu banaki esim oyle dusunuyor
ve kesinlikle esime katiliyorum.. ilk konuyu acan o oldu ama sonradan dusundumde
ya cayarsa ya istemez suratini asarsa.. ama hayir bu buyuklerimize karsi bir gorev
oldugunu her daim soyler.. "aslinda su an bile yalniz yasamamali gerek" der
Ben cevrede ve tabiiki kk'de gelinlerin erkek tarafiyla yasamak istememelerine
hak veriyordum ve bende kesinlikle boyle bir sey kabul etmem diye dusunuyorum
hala esimin ailesi bekledikleri halde maddi yardimda bulunmadik.. once biz sonra aileler
dedik.. ama buyuk bir sorumlulugun altina girmis gibi hissetmeye basladim kendimi..
ailem benim canim cigerim olduklarindan ne mutlu bana yanima alacam
ama bana bu kadar anlayisli ve dusunceli davranan esiminde kendi ailesine karsi
dusunceleri var buyuk miktarda yardim etme gibi gelecekte.. ve bencillik yapmamak
adina kabul ediorum.. gelecegimizi ailelerimize adadik bir sekilde.. ayrim yapmadan
ailelere destek olma yollarini arayan esim ve benim bu comert dusunceleri karsisinda
insanlik dersi alan ben.. hala bencillik var aslinda bende.. once ailem sonra onunki
diye siniflandirabiliyorum.. ama buyuklere sahip cikmak bizim borcumuz diye dusunuyorum..
Ve egerki esim aileme karsi bu kadar duyarli ve dusunceli olmasaydi
benim onun ailesine karsi hic bir faydam olmazdi.. bunu kendiside biliyor..
soru yok bu konuda ama beni hassaslastiran bir konu hamileligin verdigi duygusallikla
simdiden hayirli bir evlad istemim var.. yaslandigim zaman yalniz kalmak istememem..
ulkemizde veya herhangi bir yerde "biri gelsede biraz sohbet etsek bir bardak su verse"
diye gozum pencerede beklemek istemiyorum.. cok duyarli oldum.. bana biri gelse
ben ailemle yasamak yada kaynanamla yasamak istemiyorum dese.. hak vermekten cok
"bir gun bizde yaslanacaz nutuklari" atacak duruma geldim..
