ailemden ayrılamıyorum

berraksu

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
29 Mayıs 2012
266
7
26
Bursa
merhaba arkadaşlar...

benim en büyük sorunum aileme çok düşkün olmam. şimdi diyeceksiniz ki her insan ailesine düşkün olur ama benimki sıradan bir düşkünlük değil mesela bana en yakın akrabalarımda bile kalamıyorum sürekli ailemi düşünüyorum ve onları özlüyorum. bugüne kadar onlardan ayrı kalmadım ilerde bir gün evleneceğim ve onlardan ayrılmak zorunda kalacağım o günleri düşündükçe bile üzülüyorum. sizce neler yapmalıyım düşüncelerinizi yazarsanız sevinirim :)
 
merhaba bende sizin gibiyim aileme aşırı düşkünüm. hatta çalışmadığım için sürekli evde annemleyim ve annemsiz bir yere çıkamaz oldum. çıksam da devamlı aklım onlarda. ayrıca sevgilim başka bir şehirde yaşıyor. evlenip farklı şehire gitme ihtimalini düşündükçe de çok kötü hissediyorum kendimi
 
Bana bu kadar asiri bagimlilik sagliksiz geliyor. Evlenince filan da cok sorun yaratir. Akli annesinin evinde kalmis evli bir erkek ne kadar iticiyse, evli kadin versiyonu da o kadar itici bence. Lafim meclisten disari. Ama bu sebeple biten ya da bitmek uzere olan cok evlilik hikayeleri okudum burda. Bunun ustune gidin diyorum. Bu durumu asmadan da evlenmeyi tavsiye etmiyorum. Kendinizi de baskasinin basini da yakmak olur bu. Aman diyim, bile bile lades demeyin yani. Ben psikolog oneriyorum, o bu kadar asiri bagimliligin sebeplerini daha iyi analiz edip, ona gore terapi yapabilir sanirim.
 

söylediklerinizde çok haklısınız ben kendi adıma bu durumdan kurtulmayı çok istiyorum ama bir türlü başaramıyorum. sanırım dediğiniz gibi psikolojik destek gerek. yoksa gitgide daha kötüye gidiyo bu durum.
 
Bende anneme inanılmaz bağlıyım ya.
Üniversitedeyim şimdi,ilk yıl bana ölüm gibi geldi aşırı özledim.Her onun yanından gelişimde sürekli ağlıyordum,onun yanından gitmek istemiyordum.Neyse ki okuduğum şehirde sevgilim varda bu üzüntümü biraz olsun dindirebiliyor.Okulum bitince ailemin yaşadığı şehre dönmek istiyorum ama bir yandan da İstanbul'da kalmam gerekiyor daha iyi bir iş bulabilmem için.Bunu düşüncesi bile üzüyor beni.
 
kıyamam sana sen belli ki çok hassas ve duygusal bir insansın
bence şöyle yap,
ara ara akrabalarında arkadaşlarında yatılı olarak kal ne bileyim şehir dışında bi tanıdığınız yada arkadaşın varsa tek başına git kal öyle öyle kendini bu duruma alıştırmaya çalış
zorlansan da birazcık zorla kendini bu durumu aşmam gerek de
yoksa ilerde evliliğinde de problem yaşarsın
 
Bu sıkıntıyı ben de yaşadım...
Hatta hala yaşıyorum..İzmirden bir adım öteye gidemiyorum...
Annemler yazlığa yerleşti artık, dikiliye yani...
1.5 saatlik yol..
Gittiler mi afakanlar basıyor bana...İstediğim he ran annemi, babamı görebilmem lazım çünkü..
Ben bu yüzden doktorla görüşmüştüm ve bir çok psikolojik sorunumun temelinde, aileye olan aşırı düşkünlük çıktı...
Tabi daha çok detayı var da giremiyorum...

Basitmiş gibi görünen ama ciddiye alınması gereken bir durumdur, bilgin olsun
 
Son düzenleyen: Moderatör:
konuya cevap verdiğiniz teşekkür ederim :)

benimki çocukluğumdan beri var olan bir şey sanırım bu bağımlılığın nedeni daha önce ailemden hiç ayrı kalmamak..
kendimi bildim bileli hep ailemleyim üniversiteyi bile aynı şehirde okudum
bir gün bile ayrı bir yerde kalsam hemen gözlerim doluyor bu konuda çok duygusalım.. psikolog işini daha önce hiç düşünmemiştim şimdi ciddi ciddi düşünüyorum umarım bu aşırı bağımlılığı atlatabilirim
 
Ben de o açıdan tedirgin oluyorum bazen. "Olmasalar, ne yaparım?" diye düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi.
Çok bağlıyım aileme, özellikle de anneme. Her anımda onlar olsun istiyorum.
Ben büyüdükçe, onlar yaşlanıyor şimdi. Elimden bir şey gelmiyor, ne yazık ki...

Evlendiğin zaman eşin onların boşluğunu bir nebze de olsa, dolduracaktır. Öyle olmasını umuyorum.
"Evlenmem" dersen, bir şey diyemem tabi ama şunu da unutmaman gerekir ki; "ağaca dayanma çürür, insana güvenme ölür."
Bu yüzden "yapamam, edemem, asla" tarzı şeyler söyleme kendine.
Bunları düşünerek üzme şimdiden kendini, her şeyin bir kolaylığı vardır nasıl olsa.
Yapman gerek tek şey; onların kıymetini bilmek. Elbette ki, biliyorsundur. Belki bilmeyen varsa diye...
Çok konuştum ya, gideyim ben.
 
Son düzenleme:
sizde kendimi gördüm adeta :13: ben de öyleyim, evin tek çocuğuyum, ailemden de hiç ayrı kalmadım, tıpkı sizin gibi üniversitede de ailemleydim. kara kara düşünüyorum nasıl ayrılacağım diye
 
ne düşün biliyo musun

evde kaldığını düşün :) bütün çevrenin çoluk çocuk sahibi olduğunu ve senin hala ailenle oturduğunu, herkesin sana hadi artık evlen diye baskı yaptığını hatta ailen de dahil, ama koca bulamadığını düşün.çocuk istediğini düşün.iyi gelir.
 

Kocan için büyük sıkıntı, ileride sorun çıkar (Pısırık falansa çıkmaz tabe).
 


İlerde evlendiğinde sana aileni aratmayacak sana bu konuda anlayışla yaklaşacak bir eşin olur inşallah diyelim o zman :)
 
o zaman evlenme zira erkeğin de kadının da aşırı aileci olması benim sinirimi bozuyo, hayat bu hiçbi şey olmasa ölüm ayırıyo insanları, biraz dirayetli ve güçlü olmak lazım
 
Sizin kadar olmasa da bende öyleydim
Kuzenlerimle kalırdım, öyle ayda yılda bir..
Ama şehir dışı vs. tercih etmedim..

Ancak evlendikten sonra en sağlıklısının iki tarafada en azından bir vesaitlik bi mesafe uzaklık olması gerektiğini düşündüm.. Alışma sürecindeki sıkıntılardan sonra, geçti..

Sizinde geçer, hayırlısı ile..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

H
Sevgilim benim için ailesine rest çekti!
2
Yorumlar
33
Görüntüleme
2K
AnkaEnerjisi
40 yaşında iş bulmak
Yorumlar
0
Görüntüleme
212
27haziran
  • Kilitli
Kendime yediremiyorum artık neden böyleler (eşimin ailesi)
2 3
Yorumlar
58
Görüntüleme
3K
mlzdmr
P
Görümcem evliliğimi berbat ediyor
2 3 4
Yorumlar
76
Görüntüleme
4K
sutlushake33
C
Annem ile aramızdaki sorunlar
Yorumlar
3
Görüntüleme
768
NilMeSeKer
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…