Ailemden nefret ediyorum.

Merhaba ;
Öncelikle ergen değilim bunu belirtmek istiyorum.Bu düşünce kafada yıllardır var.Hiç bi zaman doğru düzgün hayatım olmadı.Ben kendimi anneme çok düşkün birisi olarak görürdüm hep ama onlar bana pek de düşkün değiller yani şöyle anlatayım benim düşüncelerim hiçbir zaman umurlarında olmadı ben ne dersem diyeyim cahil bilmez oldum söylediğim her fikirde sürekli bağırdılar sebebi ise onlar görmüş geçirmiş benimse hiçbir şey bilmiyor olmam tabi bu onara göre olan bir şey. Öncelikle babamla yaşadığım kısa olayı anlatayım (bu tarz olayları sürekli yaşıyorum) köye gitmiştik köyden eve tekrar dönücez arabaya eşyalarımızı yerleştiriyoruz bana koltuğun altına koymam için eşya verdi bende oraya koymayalımda ezilirler deyip eşyayı başka bir yere koydum ve babam başladı sen nasıl bişeysin naletin tekisin allah seni benim başıma niye verdi vs vs. söyler misiniz ne kabahatım vardı ne yaptım ? insan evladına böyle bir şey diyebilir mi ? sürekli yaşıyorum bunları .
Kurumsal bir iş yerinde çalışıyordum çok memnun olmasam da en azından elimde param oluyordu. Şirket genelde gençleri çalıştırıyor bir sürü kız bir o kadar da erkek var herkes o kadar rahat ki istediklerini yapıyorlar aileleriyle çok rahatlar ama ben aralarında eziliyorum resmen her neyse ailem çok erkek oldugu için çalışma saatleri uygun değil bilmem ne diye çıkmamı istedi bende patronlarıma çıkacağımı söyledim tamam dediler ama bilirsiniz ki kurumsal bir şirket oldugu için ben çıkıyorum deyip hemen çıkamıyosunuz patronumda bana sen işe gelme ben sana çıkışının verileceği gün haber veririm dedi tamam dedim ama ailem başladı özellikle de annem sen orda ne haltlar yedin niye çıkarmıyolar abinler duyarsa mahvederler seni diye bir sürü söyleniyor iş yerinde ne yapabilirim diyorum ama dinlemiyo patronumla konusacakmıs bagıracakmıs çıkarın işten diye orası okul değil kurumsal bi şirket diyorum anlamıyor ne yapacağımı şaşırdım.Birde iki tane abim var annemin en büyük dayanakları en ufak bi hatamda abinler duyarsa görürsün sen diye sürekli tehdit ediyo beni.
Kendileri için namus çok önemli ama ben zaten namusuma laf getirecek birisi değilim allaha şükür kendimi koruyabilen bi insanım bana hiç güvenleri yok ki ben güvenlerini yıkıcak hiçbir şey yapmadım hep erkek gibi büyüdüm.
Sürekli birbirlerinin arkasındalar tek hatalı benim gözlerinde hiç bi zaman haklı olmadım . Çevremde hep gülen sürekli mutlu olan bi insanım ama kimseye içimi dökemiyorum kimseye bişey anlatamıyorum sinirlerim bozuldu sinirlendiği anda konusamadan ağlamaya baslıyorum ne yapacağımı şaşırdım.Lütfen bana annen baban onlar senin demeyin ben onlara tahammül edip atan aldıkca daha kötü oluyorum nefret ediyorum hepsinden.Şu anda birisi gelip hadi evlenelim dese inanın kabul edicem kurtulabilmek için ne yapacağımı bilmiyorum. Bi gün yine bağrırlarken bana bu şekilde davranmayın bişey dediğim yok zaten size herkesin ailesi farklıyken herkes ailesiyle mutlyuken ben çok mutsuzum sizden nefret ediyorum deyip konusmaya da çalıştım ama dinleyen yok.
Onların gözünde ben kız çocuğuyum tek namus benim ben onlara laf getiricem tek olayları bu.Kendileri o kadar iyi bir aile ki onlar kadar iyi başka kimse yok.
Üniversiteyi kazanıp gitmeyinde çok istedim ama 3 senedir hazırlanıyorum olmuyor sınavda hiçbi şey yapamıyorum.Ki zaten kazanmıs olsam da şehir dışına yolluyacaklarını pek sanmıyorum.
Yardım edin bana lütfen çok bunaldım artık çok