- 16 Şubat 2014
- 1
- 2
- 36
- Konu Sahibi maleficent
- #1
merhaba kk,
ben 20'lerinde hala universitede ogrenci olan gurbetci bir ailenin kiziyim. ailem muhafazakar. yapmayi istemedigim bir cok seyi sirf onlari uzmemek icin yaptim. ne de olsa onlar ailem. kimse olmasa onlar var. ama artik hayat enerjim tukendi. anne-babam yasadigimiz ulkenin dilini burada 20 yili askin suredir yasamalarina ragmen bilmeyen insanlar. doktor randevulari, devletten gelen bildirimler, doldurulmasi gereken formlar vsvs evde hala yasayan tek cocuk olmamdan dolayi benim gorevim. babamin emekliligi, hastane meseleleri, annemin seker hastaligi, jinekolog randevulari hep benim sorumlugumda. bunlarla uzun suredir ben ugrasiyorum. iki ablam ve bir abim var. abim isi geregi surekli yurt disinda. ablamin biri turkiyede yasiyor ve biri burada full-time calisiyor. hepsi evli.
ben artik yoruldum. inanin onlari uzmemek icin hic sikayet etmedim. bir dediklerini ikiletmedim. istemedigim bir bolumde istemedigim bir universitede okuyorum sirf evden uzaklasmamak ve onlari yalniz birakmamak icin. artik tukendim.
olum, yasam benim icin hic bir sey ifade etmiyor artik. olsem de olur. farketmez. annemi babami uzmemek icin intihar etmiyorum. aslina bakarsaniz cesaretim de yok zaten. bir gun bir yerde olum beni bulursa -fizyolojik olarak mumkun olmasada- direnmem.
yakin arkadasim yok. kimseyle icli disli degilim. aileme hicbir sey belli etmem. kafa dengi insan bulmak da zor zaten.
bunu buraya niye yazdim?
ben artik kendi hayatimi yasamak istiyorum. aileme bu konuyu acamadim cunku verecekleri tepkilerden korkuyorum. neyi nasil anlatacagimi bilmiyorum. muhafazakar bir ailem var. baskici degiller. ama yabanci bir ulkede yasamanin onlara verdigi bir guvensizlik var. kisacasi gavurlasmamdan korkuyorlar.
ben artik gitmek istedigimi onlari uzmeden nasil söylicem hicbir fikrim yok.
akil istiyorum.
ben 20'lerinde hala universitede ogrenci olan gurbetci bir ailenin kiziyim. ailem muhafazakar. yapmayi istemedigim bir cok seyi sirf onlari uzmemek icin yaptim. ne de olsa onlar ailem. kimse olmasa onlar var. ama artik hayat enerjim tukendi. anne-babam yasadigimiz ulkenin dilini burada 20 yili askin suredir yasamalarina ragmen bilmeyen insanlar. doktor randevulari, devletten gelen bildirimler, doldurulmasi gereken formlar vsvs evde hala yasayan tek cocuk olmamdan dolayi benim gorevim. babamin emekliligi, hastane meseleleri, annemin seker hastaligi, jinekolog randevulari hep benim sorumlugumda. bunlarla uzun suredir ben ugrasiyorum. iki ablam ve bir abim var. abim isi geregi surekli yurt disinda. ablamin biri turkiyede yasiyor ve biri burada full-time calisiyor. hepsi evli.
ben artik yoruldum. inanin onlari uzmemek icin hic sikayet etmedim. bir dediklerini ikiletmedim. istemedigim bir bolumde istemedigim bir universitede okuyorum sirf evden uzaklasmamak ve onlari yalniz birakmamak icin. artik tukendim.
olum, yasam benim icin hic bir sey ifade etmiyor artik. olsem de olur. farketmez. annemi babami uzmemek icin intihar etmiyorum. aslina bakarsaniz cesaretim de yok zaten. bir gun bir yerde olum beni bulursa -fizyolojik olarak mumkun olmasada- direnmem.
yakin arkadasim yok. kimseyle icli disli degilim. aileme hicbir sey belli etmem. kafa dengi insan bulmak da zor zaten.
bunu buraya niye yazdim?
ben artik kendi hayatimi yasamak istiyorum. aileme bu konuyu acamadim cunku verecekleri tepkilerden korkuyorum. neyi nasil anlatacagimi bilmiyorum. muhafazakar bir ailem var. baskici degiller. ama yabanci bir ulkede yasamanin onlara verdigi bir guvensizlik var. kisacasi gavurlasmamdan korkuyorlar.
ben artik gitmek istedigimi onlari uzmeden nasil söylicem hicbir fikrim yok.
akil istiyorum.
