Evet oyle olur, sevmek, sevilmek artik ici bosalmis birer kelimedir, aile, yuva, hepsi uzaklasmis kavramlardir artik. Kisa bir sure once elini tutsan kavusabilecegin bu kavramlar, birden bire yerle yeksan olmustur gozlerinin onunde...Sanki hepsi ruyadir, uyanmissin gibi gelip gecmistir, simdi sanki hicbirsey yasanmamis gibi basladigin noktadasindir. Yeni bir hayat, yeni insanlar, bunlara alismak ta zordur. Yeni bir insan yabancidir, sanki hep yabanci kalacaktir, sanki hic alisamayacaksindir, onunla konusurken sanki gecmiste yasadigin o kotu gunlerin aynisini onunla da yasayacakmissin gibi gelir.
Oysa butun bunlari, bu hisleri, bu dusunceleri bertaraf etmenin tek yolu zamanin gecmesini beklemektir. Zaman o olayin ruhunda destigi cukurlari, tumsekleri duzlestirir zamanla. Sonra birgun gelir bakarsin ki canin artik acimiyordur, tekrar hayal kurabiliyor, gelecekten tekrar birseyler bekleyebilir hale gelmissindir fakat o zamana kadarki gecen zamanda karsina kim cikarsa ciksin seni mutlu edemez, sadece zaman seni iyilestirir...
Sadece zaman, kirilmis, umutla doluyken birden bosaltilmis kalbini ve ruhunu yavas yavas sarar, kanayan yaralari sabirla iyilestirir, birtek o sana sefkatlidir ama cok yavas yapar bunu...Bir de dualar vardir, baska kimse yardim etmek istese de edemez, kim ne soylese, ne yapsa faydasizdir. Yeni bir ask henuz iyilesmemis kalbe yüktür...