Aklımdan hiç çıkmıyor

Peri gazozu .!.:

Yani dert mi değil mi bilmiyorum ama çocukluğumdan beri anne olmayı hep çok istedim. Henüz 25 yaşındayım ve evet daha çoook erken ama bi bebeğim olmasını öyle çok istiyorumki. Beni her konuda destekleyen, her şartta yanımda olan, sevgisinden hiç şüphe etmediğim, zeki, düşünceli, oturmasını kalkmasını bilen, bilgili, donanımlı, çevresinde çok saygı gören ve çok sevilen bir sevgilim var. Şimdi böyle uzun uzun güzellemeler yapınca da insan hiç bu kadar kusursuz olduğuna inanamıyor değil mi? Tabii ki kusursuz değil ama zaten kim kusursuz? Her neyse işte aşığım ona, bir yıldır da birlikteyiz. Evlilik, yakın zaman için planladığımız birşey değil çünkü ben ikinci lisansıma başladım, o da ikinci lisansını bu yıl bitirip yüksek lisansa başlayacak. Daha uzun yıllar öğrenciyiz yani. Toplum kuralları da malum, evlenmeden çocuk cızz. Tamam öğrenciyken evlenelim ama ben öğrenciyken nasıl çocuk yapacağım? Ben ne zaman anne olacağım? Artık rüyalarıma giriyor, bazen uyanınca ağladığım oluyor. Siz ne düşünüyorsunuz bu o kadar zor birşey mi? Bu hafta vizelerim başladı, iki hafta uykusuz gezeceğim. Ya bir de bebeğim olsaydı nasıl çalışırdım bile demiyorum inanın. Kafam çok karışık. Bebeğiyle gezen kadınları gördükçe içim titriyor, benim de olsaydı koklardım doya doya diyorum. Off.

Genişletmek için tıkla...

serkaps .!.:

17 aylık oğlum var. 1.5 saat önce uyandı, yatmak bilmedi. En sonunda şimdi uyudu ama 7de kalkacak. Bense 2.5tan beri uyanığım. Çoğu gecemiz de böyle geçiyor, rahat uyuyabildiğim geceler azınlıkta.

Her şeyinden fedakarlık yapmak zorundasın; yemek, banyo, tuvalet, uyku vs aklına ne gelirse. Çoğu zaman buz gibi yemekler yiyorum ya da yeri geliyor (hala!) tuvalete birlikte gidiyoruz, oğlum doğdu doğalı sırtım kulunç dolu. Eşim sürekli masaj yapıyor ama hiç bitmiyor kulunçlar.

Yani demek istediğim sorumluluğu çok büyük. Olsaydı da öpüp koklasaydımla bitmiyor ne yazık ki.

Genişletmek için tıkla...

smuwiLa .!.:

İnsan kendini unutuyor anne olunca, sorumluluk ve fedakarlık boyutu çok daha büyük.
Şahsi fikrim acele edilmesini hiç anlayamıyorum? Allah nasip ederde olduğunda zaten hep seninle, bir daha çift olma gibi bir imkanın yok.
Çocuk doğunca öncelikler değişiyor ''ben'' kalmıyor.
Benim gibi gazlı ve uykuyu sevmeyen, düzensiz uyuyan bir bebeğiniz varsa da (şuan 22 aylık 12 ile 2 arası uyuyor buna da şükür sabah 4-5 ' i unuttuk en azından :) yükünüz çok daha ağır oluyor.
İnsanlar çocuğu uyuyunca işini gücünü yapar ben yerimden kalkmıyordum tabak sesine uyanırdı çocuğum :) terlikle yürüyemiyordum ..
Bazı bebekleri 9 da gece uykusuna yatarken görüyordum oturmuş eşiyle film açmış, çayını almış.
Biz saat 1 hala ayaktayız bırakın keyfi rutin işleri yapamaz hale gelmişim.
Arkadaşım yemeği geçtim, misafirlere kek, pasta, börek yapıyor 3 aylık kızıyla, ben o dönemler ertesi güne sarkan bulaşıklarımı, yaktığım patlıcanları, eşimin yemek yapma, ben yemek istemiyorum deyişini hatırlıyorum :)

Genişletmek için tıkla...

krankenschwester .!.:

Agziniza saglikkk... benim 10 gubluk bebegimle insanlar ne zaman misafirlige gelsek diye esime mesaj atiyorlar anlamiyorlar.. evimde yemek pismiyor dogru duzgun uykusu iyi ama cabuk uyaniyor ben yanina uzanmazsam uyumuyor .. dogumda 8 kilo verdim eve geldim 1 hafta da da 4 kilo daha verdim yemek yemege firsatim yokki , iki kasik ayak ustu yiyorum .. halsiz dusuyorum
Bende hem okuyan hemde 3 nöbet calisan bir insandim özellikle bebek olunca dondurdum onunla zaman gecirmek icin .
Hersey sirasiyla guzel diye dusunuyorum

Genişletmek için tıkla...

smuwiLa .!.:

Çoğu insan sadece bebek kokusuyla, öpme, sevme kısmıyla ilgileniyor.. :)
Yardım edebilecek yakınlarınız varsa çevrenizde ve ya çocuğunuz sakin, uyumlu bir çocuksa her şeye daha çabuk adapte olunuyor. Çamaşır makinesi açamazdım ben uyanacak diye bazen, gündüz de durmazdı, eve yardımcı alabilecek imkanım da yoktu. Neden böyle, niye böyle, ne zaman geçecek üçlemesi içinde 18 ayı doldurdum, bir de çalışmaya başladım gece 2' de yatan çocukla özel sektör de :)

Evliliğimde 3.yılım ama o 2 yıl nasıl geçti bir de bana sorun :)

Genişletmek için tıkla...

Peri gazozu .!.:

Yani dert mi değil mi bilmiyorum ama çocukluğumdan beri anne olmayı hep çok istedim. Henüz 25 yaşındayım ve evet daha çoook erken ama bi bebeğim olmasını öyle çok istiyorumki. Beni her konuda destekleyen, her şartta yanımda olan, sevgisinden hiç şüphe etmediğim, zeki, düşünceli, oturmasını kalkmasını bilen, bilgili, donanımlı, çevresinde çok saygı gören ve çok sevilen bir sevgilim var. Şimdi böyle uzun uzun güzellemeler yapınca da insan hiç bu kadar kusursuz olduğuna inanamıyor değil mi? Tabii ki kusursuz değil ama zaten kim kusursuz? Her neyse işte aşığım ona, bir yıldır da birlikteyiz. Evlilik, yakın zaman için planladığımız birşey değil çünkü ben ikinci lisansıma başladım, o da ikinci lisansını bu yıl bitirip yüksek lisansa başlayacak. Daha uzun yıllar öğrenciyiz yani. Toplum kuralları da malum, evlenmeden çocuk cızz. Tamam öğrenciyken evlenelim ama ben öğrenciyken nasıl çocuk yapacağım? Ben ne zaman anne olacağım? Artık rüyalarıma giriyor, bazen uyanınca ağladığım oluyor. Siz ne düşünüyorsunuz bu o kadar zor birşey mi? Bu hafta vizelerim başladı, iki hafta uykusuz gezeceğim. Ya bir de bebeğim olsaydı nasıl çalışırdım bile demiyorum inanın. Kafam çok karışık. Bebeğiyle gezen kadınları gördükçe içim titriyor, benim de olsaydı koklardım doya doya diyorum. Off.

Genişletmek için tıkla...