Ben artik karsi cinsten birinin beni sevebilecegini, beni beğenecegini, beni sevilecek bir kadın olarak göreceğini düşünmüyorum artık. Hep başkaları sevilip begeniliyor deger görüyor. Ben sadece bakılıp geçilen bir sergi gibiyim. Sadece yer kapliyorum. Biraz içedönük biriyim ve duruş olarak soğuk duruyorum acaba bundan mı diye düşünüyorum ama artık şu an eskisi kadar soğuk durmuyorum yine de değişen bir şey yok. Etrafımda güzel kategorisine girmeyecek insanlar seviliyor, sevgilileri var, mutlular. Bana herkes yüzün çok güzel diyor ama seven kimse yok. Gercekten önemli olan baht güzelliği galiba. Bahtın şansın kötüyse istersen kainat güzeli ol hicbir ise yaramıyor. Ben hayatı sevme sevilme umuduyla yaşayan bir insandım, ama artık umudum tükendi ve yaşamak gercekten çok sıkıcı bir hal aldı benim icin. Bence insanın kaliteli bir şekilde yasamas8 için bir şeylere tutunmaya ihtiyacı var ama benim tutunacak hicbir seyim yok o yüzden her şey azap gibi su an. Yani özetle insan sevgiye dair umudunu ve beklentisini kaybedince yaşamak anlamsız geliyor Allah kimsenin yaşama hevesini almasin gerisi hallolur