Nerede o Türk insanının misafirperverlik duyguları, nereye gitmiş bu duygular anlamış değilim.
Çocukken annem gelen misafirlerin ayakkabılarını temizlettirirdi bana. İster erken gelsin ister geç, ister haberli gelsin ister habersiz.
Baş üstüne konurdu misafirler.
Eskidendi işte tüm bunlar, dostluklar, komşuluklar, misafirperlikler hep eskidendi.
Misafir erken gelmiş ne gam, kızsanız bile güler yüzünüzü eksik etmezsiniz. Ölürmüsünüz erken gelen misafirle bir gün geçirseniz.
İster oturun ister kalkın demek, iftar miftar yok demek ayıp değilde, erken gelmek mi ayıp?
Misafir evin bereketidir, dostluktur, muhabbettir.
Hayatta asla yalnız yaşayamayız, böyle tavırlarla ancak etrafımızdakileri azaltır ve dışlanırız. Bir gün gelir yalnız kalırız, bir dost arasanızda ne erken nede geç evinizin kapısını çalan olmaz.
Lütfen geleneklerimize, başka millette olmayan ananelerimize saygı duyalım, onlara sahip çıkalım.
Bu katılık nereye kadar gider bilmem ama 43 yaşında biri olarak kendi doğrularımdan asla şaşmadım ve asla yanılmadım. Kaybetmedim kazandım.
Kapımı herkese açtım istedikleri zaman gelebilirler, ne varsa yeriz, sohbetimizi ederiz. Bu sayede bir telefonumla taaa fizandan kalkıp yardımıma gelecek dostlarım, ev alırken bile bana danışmadan almayan akrabalarım, bir dediğimi iki etmeyen arkadaşlarım var.
Bence benmerkezcilik yapmayın, hep kendinizi düşünmeyin, kaybetmez kazanırsınız.
klava:
