Anne, Baba ve kavgaya tank olan cocuklar...

DUYGUCIKMAZI

maskeli balo ve shte yüzü
Kayıtlı Üye
5 Ağustos 2008
9.240
20
158
Konya
arkadaslar...aıle içerisinde mutlaka kavga yada tartışmalar oluyor...cocuklarınızın yanında olup olmamasına dıkkat edıyormusunuz....??????
bu kavgalar cocukların yanında yapılması ne derece dogru ...??????
buna tanık olan cocuckların psıkolojı acaba ne olur..?????????.
cocukların ılerkı evlılık hayatlarınada ornek olmaz mı...???????
annenın yada babanın tutumu...
hele bırde şiddet varsa....ne kotu dımı...
yada bu durum cocuklar arasında ıkılem yaratmazmı annem haklı yada babam haklı dıye..??
 
kavgalar tabiki cocugun psikolojisini cok kötü etkiler...
ama cogu anne babanin bu umrunda degil...
gözünün önünde babasindan dayak yiyen annesini gören cocuklar ayni seyi evlendiklerinde eslerine yapiyorlar....
ve bazen cocuk anne veya babasindan nefret edecek duruma geliyor...
 
Aile çocuk için gelecek hayatını şekillendiren en önemli kurumdur.
Bütün dünyada da çocuklar için ilk gördükleri-gözlerini açtıkları sosyal ortam ailedir.
Anne karnından itibaren annenin yaşadığı kaygıyı hissedebilen bebeğin ev içindeki gerilimi ve kendi için en önemli varlık olan annenin sıkıntılarını da hissettiğini hatırlatırım
bu durumun çocukların gelecekteki hayatını da etkiler.Çocuk için gelecekteki kendini güveni verecek olan şey ev içindeki güvendir.
Çocuk geleceğinden emin olmak ister. Aç açıkta kalmayacağını anne babasının devamlı onunla ilgilenip bakacağına emin olmak kendine güveni arttırır. Fakat devamlı kavga eden anne babanın ayrılma riski çocukta bana kim bakacak diye kaygı yaratabilir. Bu da gitgide kendine olan güveni azaltır. Devamlı kaygı içindeki çocukta çökkünlük görülür. Bu yüzden anne baba kendi arasındaki problemleri çocuk önünde ya da onun üzerinden çözmeye kalkışmamalıdır. Çocuk burada kendinin anne babanın arasını bozduğunu ya da anne babanın kendini sevmediğini düşünebilir. Bu durumlarda çocuğun şu andaki ve gelecekteki ruhsal sağlığı için anne babanın muhakkak aile terapisi alması gerekir. Yoksa kendi ilişkileri bozulduğu gibi çocuğunda ruhsal sağlığını bozulacaktır.
 
ben annemin babamın birçok kavgasına tanık oldum...
anatılamayacak kadar kötü etkiliyor çocugu....
o yüzdende şimdi kızımın yanında kavga değil tartışmamaya bile özen gösteriyorum...
 
ya ben hatırlıyorum annem-babam kavga ederlerdi, öyle çok sık olmasada olurdu yani
şiddet felan asla olmazdı ama kavgaları olurdu bizde buna denk geldiğimiz oldu ama hiç etkilendiğimi hatırlamıyorum
belki o anlık üzülmüşümdür yada korkmuşumdur ama piskolojimin alt üst olduğunu hatirlamiyorum açıkcası
ileriki hayatımıda hiç etkilemedi
ya ben çok saftım yada şimdiki çocuklar bi alem hemen piskolojileri bozuluyor
 
ben 24 yaşımda evlendim ve hayatımda hiç annemle babamın kavgasına, yüksek sesle tartışmasına, kapıların çarpılmasına filan asla tanık olmadım, yani hiçmi kavga etmediler tartışmadılar olmazmı tabiki olmuştur ama asla bizim yanımızda yapılmadı bu iş ve bize hiç sezdirmediler. ve ben şimdi düşünüyorumda çok doğru birşey bence kesinlikle bende kendi çocuklarımı tartışmaya kavgaya tanık etmeyeceğim.
 
Ben bir kez olsun annemin ve babamin benim yanimda kavga ettiklerini bilmem ... ama eger tersi olmus olsaydi bilmiyorum nasil etkilerdi beni, kesin fena etkilerdi, cünkü ben cok duygusalimdir :ecrin_bebek:

O nedenle bende kizimizin yaninda kavga etmemeye gayret gösteriyorum, zaten azucuk esimle tartismaya kalksak, kizimiz hemen arayi düzeltir, susun artik felan der, yani kavga bile edemiyoruz söyle agiz tadiyla dermisim ... hihoyyyt
 
anne babaların,çocuklarının yanında tartışmalarına,hele hele şiddet uygulamalarına
aşırı derece de karşıyım...
o çocuğun bilinçaltına nasıl yerleşiyor,bunu hiçkimse bilemez...
ama o çcuk büyüdüğünde,işte o bilinçaltındakiler suüstüne çıkıyor ve neden diye dövünüyoruz...
o çocukları üzmeye,ağlatmaya,bir taraf seçmesini beklemeye, kimsenin hakkı olmadığını düşünüyorum...
çocuk bu durumda,ya anneden ya da babadan nefret ediyor,
bir de bu tartışmalar sürekli oluyorsa,
işte evden kaçan çocukların neden kaçtığını,
ya da dışarıdan duydukları sevgi sözlerine kapılıp g,den genç kızları,
anne babayı cezalandırmak isteyip,kendi canına zarar veren çocukları vs..
biz büyükler olarak,başımızı ellerimizin arasına alıp düşünmemiz gerekiyor...
kendi egolarımızı tatmin etmek uğruna,
çocuklarımıza yaşattığımız bu psikolojinin telafisi var mı bilemiyorum,
ama umarım hiçbirşey için geç sayılmaz sanıyorum...
yani hatanın neresinden dönülürse kardır,çünkü çocuklar fotoğraf makinesi gibi,
ne görürse çeker,ne duysa yazar kafasına...
belki uzun oldu ama inanın duygularımın bir parçasını yansıtmaya çalıştım size...
ben bir anne olarak,kızımın yanında tartışmamaya çok özen gösteririm...
sevgiler...
 
ne yazıkkı ben cok sahıt oldum,tartısmalarına,babamın anneme vurmasına bıle,o tokadı hıc bır zaman unutmam.annem aglardı bende anneme sarılıp aglardım ve anneme ben buyuyunce bana tokat atmayan bırıyle evlenecem derdım,babam ve annem 25 senedır evlıler babam sımdıye kadar bı tokat attı anneme,ama ben asla unutmadım unutmamda,cok sukur sımdıye kadar da olmadı,4 senelık evlıyım kocam bana bır el kaldırmıs degıl,annemlere her gıttıgımde olanlar bugun olmus gıbı canlanır gozumde,hala kırgınlıgım vardır babama,emın olun kı cocuklarımız sahıt oldugu zaman hıc bırzaman unutmayacaklar gorduklerını veya dyduklarını.ben ne o bagrısmaları unuttum nede o tokadı.:çok üzgünüm:
 
Son düzenleme:
Bütün çocukluğum, gençliğim ve sonrası ve daha halen onların kavgalarına şahit olmuş ve olan birisi olarak evlilik hayatım boyunca, evliliğim kötüye giderken ve boşanma esnasında ve ayrıldıktan sonra dahi şu ana kadar kızımın buna şahit olmaması için elimden ne geliyorsa yaptım, yapacağım da.

Anne-baba kavgası "kim haklı kim haksız" ikileminde bırakması bir yana, insanlara olan güveni, karakter yapısı, arkadaş ve eş seçimine kadar etkiliyor insanı. Kendimden biliyorum.
 
demekkı anne babalar..davranıslarına dıkkat etmek zorundalar...hem cocukların ..gecektekı tutumları ıcın hemde anne babadan soguma olabılecegı ıcın...bazı davranısları..cocuk kac yasına gelırse gelsın malesef iç dunyalarında bır yerlerde kalıyor...
 
yazılanlar çok doğru.çocuklarımızın yanında kavga etmeyi bırak sesimizin yükselmesi bile çocukları etkiliyor.ama bazen oğlum kavgamıza şahit oluyor.ne kadar dikkat edersek edelim oluyor.ama biz eşimle onun yanına gidip ane baba kavga edebilir ama hemen barışırlar diyoruz.hep beraber yapabileceğimiz şeyler yapıyoruz.en çokta benim sesim yükselir.eşim susarki tartışma uzayıp çocuk üzülmesin.bende sesimi yükseltmek istemesem bile sinirlenince gözüm hiçbir şeyi görmüyor.
arkadaşlardan birisi şimdiki çocukların pikolojisi hemen bozuluyor.biz öyle şeyler bilmezdik diye yazmış.buna bende katılıyorum.annemle babam çok kavga etmezdi ama bende kavga ettikleri zaman çok etkilenmezdim.şimdiki çocukların havanın soğumasından bile psikolojisi bozuluyor.acaba bizim psikolojimiz yokmuydu diyorum.çok ilgi çocuklarımızın psikolojisini bozuyor galiba.eskiden bizlerin herşeyimizi bu kadar çok düşünüldüğünü sanmıyorum ama hepimizinde psikolojisi gayet yerinde.şimdiki nesil çok ilgiden dolayı böyle diye düşünmeye başladım.ben oğlumun psikolojisi bozulur, 1.sınıfta başarısı düşer diye kardeş istemedim.şimdi oğlum 2.sınıfa geçti.şimdide benim canım çocuk istemiyor.çok uzattım ama bende bazen çocuklarımıza bu kadar steril bir ortamda yetiştirmek doğru mu diye düşünüyorum.çünkü çocuklarımızı dışarıda ne kavgalar ne ortamlar bekleyecek kimbilir.inşalah çocuklarımızı ilerde büyük kavgaların tartışmaların içine girmez.çünkü o zaman kendilerini savunamayacaklar sanki.çünkü psikolojileri düşünülüp hep güzel ortam yaratılıyor.
 
yanlarında kavga etmemeniz de yetmiyor biliyor musunuz ? annelerin huzursuzluğunu gözlerinden, sesniden ,dalıp gitmesinden öyle bir anlıyor ki...çocukların hisleri de çok gelişmiş o tazecik beyinleri gibi...
 
anne baba kavgasına tanık olmak çocuklar için tabiki hiç sağlıklı bir durum değil.hatta bazı çocuklar bırakın kavgayı anne ve babalar birbirine biraz yüksek sesle bile konuşsa kötü etkilenebiliyor.evliliklerde her iki tarafında bu konuda hassas olması gerekir,çünkü tek taraflı dengelenecek birdurum değil.biz hiçbirzaman kızımın yanında tartışmadık.ya başka bir odada yada o yokken paylaştık kozlarımızı.ha küs kalmamıza defalarca şahit oldu.ama uygun bir dille arada böyle şeylerin olabileceğini anlattık.sonuçta buda hayatın bir gerçeği.ne kadar istesenizde mükemmel bir ortam sağlayamıyorsunuz.önemli olan olabilenini en iyisini yapabilmek.
 
malesef annemle babamın kavgasına çok tanık oldum
babamdan öcü gibi korkardım çok otoriter bir adam olarak görürdüm...
annemi ise zavallı kimsesiz savunmasız...
beni etkiledi çok içine kapanık bir çocuk olarak yetiştim...
evlendim malesef ki istemesekte oğlum pek çok kavgamıza tanık oluyor
ama durum benimkinden farklı o babasından değilde benden korkuyor...
etkilendiğini farkediyorum ağzımı açtığım gibi minik elleriyle ağzımı kapatmaya çalışıyor..
istemiyoruz her ikimizde böyle olsun ama malesef ki başaramıyoruz bunu..
 

canım yeşşim...bak sen evlenmısın ve halen...
baban ve annenın kavgalarını unutmamısın...
canım dedıgımı yanlıs anlama ama...
tabıkı esler arasında kavgalar oluyor..mumkunsen cocugunun olmadı farklı bır odada konusun canım...
etkılenmesın yavrucuk...
mutlu mesut olarak kalsın...annesı ve babası aklında...
ısallah hıc ama hıc kavgalarınız olmaz canım optum...a.s.:1hug:
 
Ben annemlerin hiç kavgasına tanıl olmamıştım ne kadar iyi anlaşıyorlar diye çok mutlu olurdum.
Büyüyünce öğrendim aslında problemler oluyormuş ama bize belli etmezlermiş. Allah çok
şükür ciddi sorunlar yaşamadılar ama bu benim için çok önemliydi. Şimdi çocuklarımızın
yanında kavga etmemeye, ses tonumuzu dozunda tutmaya çok dikkat ederiz. Çünkü bazen
eşimle şakalaşırken bile kızım hemen aman anne kavga etmediniz değilmi? küsmediniz değilmi?
diye sorup duruyordu bende çok merak ettim onun yanında böyle şeyler yaşamamıza rağmen neden
bu kadar korktuğunu sordum. Meğer bez bebekte eşinden ayrılmış biri varmış çocukların kendi
anneleri yokmuş yanlarında nişanlısıda o iki kardeşi sevmiyor babalarının yanında iyi davranıyormuş
meğer öyle olmaktan korkuyormuş benim yavrum.....
 
İki sene önce oğlumu doğurdum. Hem yalnız başıma minicik bebekle kalmam, aç kalmam, uykusuz kalmam, eşimin sabahlara kadar süren mesaileri derken acayip depresyona girdim.
Bunun sonucu olarak da sürekli eşime patlıyordum. Onun yaptığı herşey bana batıyordu, görmek bile istemiyordum. Sürekli kavga ediyoduk, en sonunda o da dayanamadı, beni alttan almayo bıraktı ve o da bana bağırıp çağırmaya başladı. Bu arada oğlum 1 yaşında oldu.
Hatta bir ara o kadar kötü olmuştum ki, ona saldırmaya bile başladım. Artık hiçbir şeye tahammülüm kalmamıştı. Tabi o da benim bu hareketlerimin karşılığında beni sakinleştmek için elimi kolumu tutmaya başladı. Bu arada biz kavga ederken, bağırışırken oğlum ya kucağımda yada yerde avazı çıktığı kadar ağlıyordu.
Ama ben artık o kadar kötü olmuştum ki, bırakın çocuğun korkmasını düşünmeyi, kendimi öldürmeyi düşünüyordum.En sonunda eşim bu işin böyle gitmeyeceğini, bir doktora gitmem gerektiğini söyledi.
Ben de psikiyatri doktoruna gittim. Doktor bana çok ileri derecede depresyonda olduğumu söyledi. Ve ilaç verdi. O ilaçları kullanmaya başladığımdan beri, Allah'a şükür çok kızdırmazsa beni oğlumun yanında değil kavga etmek , sesimi bile yükseltmiyorum eşime.
Oğlum o kadar korkmuş ki, şimdi babası yada ben azıcık sesimizi yükseltsek hemen korkarak yüzümüze bakıyor. Eğer kavga ediceğimizi anlarsa ağlamaya başlıyor. Babası bana el şakası yapsa bile koşup bacağıma sarılıyor babasını itiyor.

Pişman mısın diye sorarsanız çok pişmanım. İnşallah oğlum ilerde bunların hepsini unutacak. Ama inanın bazı durumlarda insanın ruh durumu o kadar kötü oluyor , veya ruhu o kadar hasta oluyor ki gözü hiçbirşey görmüyor.

İnşallah kimse benim geldiğim gibi son noktaya gelmez.,
 
eşimle ben çocuğun yanında tartışmamaya özen gösteriyoruza.s sesimizi yükselttiğimizde bile ikibuçuk yaşındaki çocuk neden bağırıyorsunuz diye bize kızıyor:ecrin_bebek: çok şükür ki eşimde çocuğuna çok önem veriyor yasakkelimebenim sinirler arada gevşese de o sakinliğini korumaya çalışıyor. ben yeterince gürültülü bir ortamda büyüdüm ve bu çok yaralayan bir şey çocuğu:çok üzgünüm: herkese huzurlu ve mutlu bir aile diliyorum arkadaşlar!:1hug:
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

P
  • Kilitli
Eşimin ailesi beni istemiyor mu?
4 5 6
Yorumlar
100
Görüntüleme
3K
accessdenied
S
Sizce annemiz hasta mı?
2 3 4
Yorumlar
65
Görüntüleme
8K
Zerriniffet
B
AİLE EVİ
2
Yorumlar
21
Görüntüleme
3K
sungunes
28 Ekim - 3 Kasım 2024 Haftalık Burç Yorumları
2
Yorumlar
32
Görüntüleme
2K
Nhessa
içimi dökmek istiyorum
Yorumlar
10
Görüntüleme
4K
ozgurkiz077
O
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…