Anne olduktan sonra psikolojim

akrephanim .!.:

Annelik delilik derlerdi de inanmazdım.
Gerçekten öyleymiş. Bebeğim 3 aylık olmak üzere ve tek bakıyorum, eşim her konuda desteğim. O olmasaydı zaten mutlaka annelerden yardım istemek durumunda kalırdım fakat doğumdan itibaren yardım istemedim. Açıkçası bunun çekirdek aileme zarar verebileceğini düşündüm, bazen ziyaretimize geliyor insanlar ve ne kadar doğru bir karar verdiğimi anlıyorum.
Konu benim yorgunluğum vs değil aslında. Zaten öyle yorgun da değilim. Bebeğim beni yormuyor genel olarak. Uykusuz değilim. Yemekleri eşim yapıyor, evim temiz ve toplu. Hayatımın bu kısmıyla ilgili hiçbir eksiğim yok. Eşimle konuşabiliyorum, bu konudan ona da bahsettiğimde ben de senin gibiyim yalnız değilsin dedi. O da benzer korkulara sahipmiş.

Anne olduktan sonra sürekli kafamın içinde farklı düşünceler dönmeye başladı. Durup dururken ya bebeğimin başına şu gelirse, bu gelirse diye düşünürken kendimi buluyorum. Mesela ya yolda yürürken bir deli kurşun bebeğime isabet ederse, pencerenin yanındayken ya bebeğim aşağıya düşerse, ya bebeğimi biri taciz ederse, bazen daha da kötü oluyor düşünceler. O kadar kötü oluyorum ki, göğüslerim sızlıyor ve süt akmaya başlıyor. Gözlerim doluyor engel olamıyorum ağlamaya başlıyorum.

Düşünceler birden bire aklıma gelmiyor. Ben düşünmeye başlıyorum ve düşünceler birbirine ekleniyor. Bilmiyorum anlatabiliyor muyum ama bu düşünceler yüzünden dışarı çıkamıyorum. Sürekli başımıza bir şey gelecekmiş gibi hissediyorum. Dışarı çıkınca yalnızca hastaneye ya da hastaneye yakın yerlere götürmek istiyorum bebeğimi. Ya ölürse ya onu kaybedersem diye sürekli tetikteyim.

Tek miyim yoksa bunları anne olan herkes yaşıyor ve hissediyor mu? Lohusalık psikolojisi mi, geçiyor mu yoksa destek mi almalıyım? Yoksa yaşadığımız ülke, her gün duyduğumuz olaylar mı bu psikolojinin sebebi? Bir akıl verin canım analar

Genişletmek için tıkla...

akrephanim .!.:

Daha önce böyle düşüncelerim yoktu tabii ki. Psikoloğa gittiğim dönemler oldu fakat hiç anksiyete tanısı almadım. Ne olduysa doğumdan sonra oldu. Hamileliğimde de Mattia Ahmet’in ölümü ve tabi diğer bütün kadın ve çocuk cinayetleri haberlerini aldım. Hamileyken bu kadar etkilenmemiştim ama doğumdan sonra felaket bir korku yüklendi bana. Bilhassa bu olaylarla tetiklendim diye düşünüyorum fakat devamında evde de korkularım olmaya başladı. Yüksek katta oturuyoruz ve hayatımda ilk defa birkaç ay önceki şiddetli depremi burda yaşadım. Yine hamileydim. Hamileyken düşünceler böyle şiddetli ve sürekli değildi. Şimdi deprem olursa bina yıkılır mı, yüksek kat pencereden düşer mi diye düşünüyorum sürekli.

Bilmiyorum bunun tanısı anksiyete mi?

Genişletmek için tıkla...

akrephanim .!.:

Haklısınız, biraz umursamaz mı olmak gerekiyor bilmiyorum. Alıp başımı başka ülkeye gidebilsem, oralar da farklı değil. Sadece medyada çok paylaşılmıyor sanırım. O kadar büyük bir çıkmazdaymışım gibi hissediyorum ki kendimi, bugün 3. Ay kontrolümüz var ve yola çıktık. Şu an trafikte eşim biriyle atışmasın ve dayak yemesin diye dualar ederek gidiyorum gerçekten zor…

Genişletmek için tıkla...

VuslataDair .!.:

Annelik hep endişe biliyor musunuz
Bakın büyük kizim 18 yasinda üniversite kazandı tek hayaliydi o okul dereceyle başardı saygı duymaktan başka çaremiz yoktu evini tuttum onu içine yerlestirip geldim günlerce uyuyamadım şu olursa bu olursa ve sonunda bir gün dedim ki Rabbim sen korursun ben koruyamam bakın böyle düşünün ve teslim olun sadece Allah korur biz koruyamayiz

Genişletmek için tıkla...

akrephanim .!.:

Annelik delilik derlerdi de inanmazdım.
Gerçekten öyleymiş. Bebeğim 3 aylık olmak üzere ve tek bakıyorum, eşim her konuda desteğim. O olmasaydı zaten mutlaka annelerden yardım istemek durumunda kalırdım fakat doğumdan itibaren yardım istemedim. Açıkçası bunun çekirdek aileme zarar verebileceğini düşündüm, bazen ziyaretimize geliyor insanlar ve ne kadar doğru bir karar verdiğimi anlıyorum.
Konu benim yorgunluğum vs değil aslında. Zaten öyle yorgun da değilim. Bebeğim beni yormuyor genel olarak. Uykusuz değilim. Yemekleri eşim yapıyor, evim temiz ve toplu. Hayatımın bu kısmıyla ilgili hiçbir eksiğim yok. Eşimle konuşabiliyorum, bu konudan ona da bahsettiğimde ben de senin gibiyim yalnız değilsin dedi. O da benzer korkulara sahipmiş.

Anne olduktan sonra sürekli kafamın içinde farklı düşünceler dönmeye başladı. Durup dururken ya bebeğimin başına şu gelirse, bu gelirse diye düşünürken kendimi buluyorum. Mesela ya yolda yürürken bir deli kurşun bebeğime isabet ederse, pencerenin yanındayken ya bebeğim aşağıya düşerse, ya bebeğimi biri taciz ederse, bazen daha da kötü oluyor düşünceler. O kadar kötü oluyorum ki, göğüslerim sızlıyor ve süt akmaya başlıyor. Gözlerim doluyor engel olamıyorum ağlamaya başlıyorum.

Düşünceler birden bire aklıma gelmiyor. Ben düşünmeye başlıyorum ve düşünceler birbirine ekleniyor. Bilmiyorum anlatabiliyor muyum ama bu düşünceler yüzünden dışarı çıkamıyorum. Sürekli başımıza bir şey gelecekmiş gibi hissediyorum. Dışarı çıkınca yalnızca hastaneye ya da hastaneye yakın yerlere götürmek istiyorum bebeğimi. Ya ölürse ya onu kaybedersem diye sürekli tetikteyim.

Tek miyim yoksa bunları anne olan herkes yaşıyor ve hissediyor mu? Lohusalık psikolojisi mi, geçiyor mu yoksa destek mi almalıyım? Yoksa yaşadığımız ülke, her gün duyduğumuz olaylar mı bu psikolojinin sebebi? Bir akıl verin canım analar

Genişletmek için tıkla...

Turunc chemist .!.:

3,5 aylık kızım var. Bir saniye gözümü kırpsam nefes almayı bırakır mı diye korktuğum anlar oluyor. Başkasının kucağına veremiyorum. Sürekli gözümle takip ediyorum. Aman dikkat et aman canını yakma. Yalnız değilsin, bi insanın 24 saati korkuyla geçer mi hiç? Geçermiş. Şimdi dönmeye başladı korkularım arttı. Ya görmezsem suratına gömülürse ya nefessiz kalırsa ses çıkaramazsa diye korkuyorum. Yalnız değilsin bu geçmeyecek ama biz temkinli olarak buna alışacağız

Genişletmek için tıkla...