Anne olmak istemiyorum

yulia34 .!.:

Öncelikle herkese Merhaba burda benim gibi düşünenler ya da anne olanlar bana yardım edebilir diye düşünüyorum.
28 yaşındayım 3 yıllık çok güzel bir evliliğim var eşim çok anlayışlı şefkatli,bana çok yardımcı olan bir eş çokta iyi bir baba olacağını düşünüyorum sorunsuz ve mutlu bir evliliğim var.İş hayatım çok aktif aynı şekilde sosyal hayatımda evleneli belli bir süre olduğu için eşim artık bir çocuğumuz olmasını istiyor ama inaın ben hiç istemiyorum sebebini gerçekten bilmiyorum içimde en ufak bir annelik duygusu ya da bir bebek özlemi yok.Hayatıma baktığımda bunun bir sebebide yok diyorum eşimle her yeri gezdik yedik içtik tatiller yaptık içimde hiçbir şey kalmadı ama etrafımda çocuğu olan insanlara bakıyorum ya da sosyal medyada herkes çok şikayetçi değil mi gece uykusuzlukları,sosyal hayatın bitmesi karı koca ilişkisinin arkadaş ilişkisine dönmesi hayatını çocuğa göre şekillendirmek vs vs onların hayatını gördükçe nefesim daralıyor bunalıyorum sanki ya da dışarda bebekli bir anne gördüğümde hiç benimde bir bebeğim olsa demedim ben de mi gariplik var yoksa bu normal mi belki de annelik duygusu her kadına verilmemiştir inanın bilmiyorum ne yapacağımı da bilmiyorum bazen eşime haksızlık yapıyormuşum gibi geliyor ama en çok yükü ben çekicem hamilelik doğum emzirme vs. İkimizde muayne olduk testler yaptırdık çocuk sahibi olmamız için hiçbir engel yok ama inanın bir engel çıksaydı da üzülür müydüm ?Sanmam.
Benim gibi hisseden kadınlar var mı ya da anneler düşüncelerimde haklı mıyım nolur bana yardımcı olun ya da psikolojik bir destek mi almalıyım bu konuda?

Genişletmek için tıkla...

yulia34 .!.:

Öncelikle herkese Merhaba burda benim gibi düşünenler ya da anne olanlar bana yardım edebilir diye düşünüyorum.
28 yaşındayım 3 yıllık çok güzel bir evliliğim var eşim çok anlayışlı şefkatli,bana çok yardımcı olan bir eş çokta iyi bir baba olacağını düşünüyorum sorunsuz ve mutlu bir evliliğim var.İş hayatım çok aktif aynı şekilde sosyal hayatımda evleneli belli bir süre olduğu için eşim artık bir çocuğumuz olmasını istiyor ama inaın ben hiç istemiyorum sebebini gerçekten bilmiyorum içimde en ufak bir annelik duygusu ya da bir bebek özlemi yok.Hayatıma baktığımda bunun bir sebebide yok diyorum eşimle her yeri gezdik yedik içtik tatiller yaptık içimde hiçbir şey kalmadı ama etrafımda çocuğu olan insanlara bakıyorum ya da sosyal medyada herkes çok şikayetçi değil mi gece uykusuzlukları,sosyal hayatın bitmesi karı koca ilişkisinin arkadaş ilişkisine dönmesi hayatını çocuğa göre şekillendirmek vs vs onların hayatını gördükçe nefesim daralıyor bunalıyorum sanki ya da dışarda bebekli bir anne gördüğümde hiç benimde bir bebeğim olsa demedim ben de mi gariplik var yoksa bu normal mi belki de annelik duygusu her kadına verilmemiştir inanın bilmiyorum ne yapacağımı da bilmiyorum bazen eşime haksızlık yapıyormuşum gibi geliyor ama en çok yükü ben çekicem hamilelik doğum emzirme vs. İkimizde muayne olduk testler yaptırdık çocuk sahibi olmamız için hiçbir engel yok ama inanın bir engel çıksaydı da üzülür müydüm ?Sanmam.
Benim gibi hisseden kadınlar var mı ya da anneler düşüncelerimde haklı mıyım nolur bana yardımcı olun ya da psikolojik bir destek mi almalıyım bu konuda?

Genişletmek için tıkla...

Sari2143 .!.:

Merhabalar. Bence kendiniz farkında olmanız bilinçli olmanız çok güzel bir şey. Anne olmak istemediğiniz bir süreçte hamile kalırsanız her şey daha da çok zorlaşır. Tabi hamilelik kişiden kişiye göre değişir. Fakat çok zor bulantılarla, ağrılarla geçen bir gebeliğiniz olursa sizin için daha tahammül edilemeyecek bir durum olur ve lohusalıkta da çok sorun yaşarsınız. Ben çok çok istememe rağmen ilk hamile kaldığımda çok durgunlaşmıştım, acaba hazır mıyım korkusu sarmıştı beni. Bu çok normal şu an sizin hissettiğiniz gibi. Ama her doktora gittiğimde kalbim ağzımda gidiyordum ya bir sorun olduysa ya kalbi durduysa diye. Fakat doktora gittiyseniz içinizde ufacık da olsa bir istek belirmiş demektir. Sadece hemen bebek yapmak yerine hamilelik sürecine kendinizi alıştırmaya çalışabilirsiniz. Bir de evet tüm yükü biz çekiyoruz erkeklerin bunu anlaması mümkün değil ama bence hamilelik evliliğimizde eşimle aramızdaki bağları daha da güçlendirdi. İkinizden bir parça olması mucize gibi geliyor bazen insana. Şu an kızım karnımda kıpır kıpırken yazıyorum çok zorlanıyorum ama hiç pişman olmadım umarım sizde çok güzel bir süreç yaşarsınız. Biraz uzun oldu kusura bakmayın

Genişletmek için tıkla...

onbirmayis .!.:

Düşüncelerinizden dolayı kimse sizi suçlayamaz. Çünkü ortada bir bebek yok. Bunu bile bile bi çocuk doğursaydınız o zaman size biraz tepki verebilirdik. Madem öyle neden yaptın? gibi. Herkes anne olmak zorunda değil. Belki de zamanı değildir. İlerde fikriniz değişebilir. Kendinize zaman verin. Daha yaşınız da genç.
Evet çocuk bakımı zor ama sevgisi sonsuz ve paha biçilemez. Zaten o sevginin gücüyle herşeyi yapabiliyoruz. 19 aylık oğlum var ve her sabah şükrederek güne başlıyorum öpe koklaya. Onun sevgisini kalbimde taşıdıkça herşey mümkün gibi. Herşeyin üstesinden gelirim gibi. Tartışmasız dünyanın en güzel duygusu.
O yüzden ne zaman hazır hissederseniz o zaman yaparsınız Rabbim hayırlısını sağlıklısını nasip etsin inşaAllah hakkınızda

Genişletmek için tıkla...

yulia34 .!.:

Öncelikle herkese Merhaba burda benim gibi düşünenler ya da anne olanlar bana yardım edebilir diye düşünüyorum.
28 yaşındayım 3 yıllık çok güzel bir evliliğim var eşim çok anlayışlı şefkatli,bana çok yardımcı olan bir eş çokta iyi bir baba olacağını düşünüyorum sorunsuz ve mutlu bir evliliğim var.İş hayatım çok aktif aynı şekilde sosyal hayatımda evleneli belli bir süre olduğu için eşim artık bir çocuğumuz olmasını istiyor ama inaın ben hiç istemiyorum sebebini gerçekten bilmiyorum içimde en ufak bir annelik duygusu ya da bir bebek özlemi yok.Hayatıma baktığımda bunun bir sebebide yok diyorum eşimle her yeri gezdik yedik içtik tatiller yaptık içimde hiçbir şey kalmadı ama etrafımda çocuğu olan insanlara bakıyorum ya da sosyal medyada herkes çok şikayetçi değil mi gece uykusuzlukları,sosyal hayatın bitmesi karı koca ilişkisinin arkadaş ilişkisine dönmesi hayatını çocuğa göre şekillendirmek vs vs onların hayatını gördükçe nefesim daralıyor bunalıyorum sanki ya da dışarda bebekli bir anne gördüğümde hiç benimde bir bebeğim olsa demedim ben de mi gariplik var yoksa bu normal mi belki de annelik duygusu her kadına verilmemiştir inanın bilmiyorum ne yapacağımı da bilmiyorum bazen eşime haksızlık yapıyormuşum gibi geliyor ama en çok yükü ben çekicem hamilelik doğum emzirme vs. İkimizde muayne olduk testler yaptırdık çocuk sahibi olmamız için hiçbir engel yok ama inanın bir engel çıksaydı da üzülür müydüm ?Sanmam.
Benim gibi hisseden kadınlar var mı ya da anneler düşüncelerimde haklı mıyım nolur bana yardımcı olun ya da psikolojik bir destek mi almalıyım bu konuda?

Genişletmek için tıkla...

yulia34 .!.:

Yorumunuzu inanın gözlerim dolarak okudum uzun zaman sonra ilk defa annelik hakkında güzel şeyler duyuyorum Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin belki bir gün ben de o duyguları hissedebilirim

Genişletmek için tıkla...

yulia34 .!.:

Beni anladığınız ve yargılamadığınız için çok teşekkür ederim böyle şeyler duymak bana kendimi daha iyi hissettiriyor bebeğiniz çok şanslı bence sevgi dolu ve şefkatli bir annesi var

Genişletmek için tıkla...

yulia34 .!.:

Öncelikle herkese Merhaba burda benim gibi düşünenler ya da anne olanlar bana yardım edebilir diye düşünüyorum.
28 yaşındayım 3 yıllık çok güzel bir evliliğim var eşim çok anlayışlı şefkatli,bana çok yardımcı olan bir eş çokta iyi bir baba olacağını düşünüyorum sorunsuz ve mutlu bir evliliğim var.İş hayatım çok aktif aynı şekilde sosyal hayatımda evleneli belli bir süre olduğu için eşim artık bir çocuğumuz olmasını istiyor ama inaın ben hiç istemiyorum sebebini gerçekten bilmiyorum içimde en ufak bir annelik duygusu ya da bir bebek özlemi yok.Hayatıma baktığımda bunun bir sebebide yok diyorum eşimle her yeri gezdik yedik içtik tatiller yaptık içimde hiçbir şey kalmadı ama etrafımda çocuğu olan insanlara bakıyorum ya da sosyal medyada herkes çok şikayetçi değil mi gece uykusuzlukları,sosyal hayatın bitmesi karı koca ilişkisinin arkadaş ilişkisine dönmesi hayatını çocuğa göre şekillendirmek vs vs onların hayatını gördükçe nefesim daralıyor bunalıyorum sanki ya da dışarda bebekli bir anne gördüğümde hiç benimde bir bebeğim olsa demedim ben de mi gariplik var yoksa bu normal mi belki de annelik duygusu her kadına verilmemiştir inanın bilmiyorum ne yapacağımı da bilmiyorum bazen eşime haksızlık yapıyormuşum gibi geliyor ama en çok yükü ben çekicem hamilelik doğum emzirme vs. İkimizde muayne olduk testler yaptırdık çocuk sahibi olmamız için hiçbir engel yok ama inanın bir engel çıksaydı da üzülür müydüm ?Sanmam.
Benim gibi hisseden kadınlar var mı ya da anneler düşüncelerimde haklı mıyım nolur bana yardımcı olun ya da psikolojik bir destek mi almalıyım bu konuda?

Genişletmek için tıkla...

1fafeyla .!.:

Dün gece gördüm bu gönderiyi . Şuan 5 haftalık hamileyim düşük süreçlerim oldu kimyasal gebelikler 2 kürtaj . Çok zor zamanlardı ve maddi manevi açıdan çok zedelendim . Genetik testler verdik aşırı kötü sonuçlar gelmese de hamilelikte hergün iğne kullanmak zorunda olacağım bi süreç beni bekliyordu ve bu korkuma korku kattı . İlk gebeliğimde troid hastası oldum henüz bir çocuğum yok bu arada doğmuş olan . Hergün kullanmak zorunda olduğum bir ilaçla devam etmek zorundayım hayatıma troid yüzünden . En son ki kürtajım Nisan ayında idi . Anne olmak istiyormuyum artık emin değildim çünkü bütün yükü ben çekerken eşimin en ufak ağlayışımda zorlandığımı gördüğünde anlamsız bakışları çok abarttığımı düşünmesi bana haksızlık gibi geldi . Hem de çocuk isteyen bir insan eşim . Bunca acı çekip bir bebekle bağ nasıl kurulur bunu hergün sorguluyorum kendime . Belki henüz onu hissetmediğim içindir . Daha kalp atışı için zaman var belki duyunca değişir fikrim bilmiyorum ama tüm bunlarla kafan doluyken süpriz bir şekilde hamile olduğumu öğrendim . Aslında içten içe istiyordum ama hazır mı değildim yada tramvalarım mı izin veriyordu bilmiyorum ama oldu bir şekilde . Ve dün nasıl yapcam nasıl etcem derken karşıma bu gönderi çıktı ve saatlerce ağladım . Bir hayvan kadar yokmusun bunca fedakarlığı fikri olmadığı halde onlar bile yapabiliyorken sende yaparsın dedim . Allah demek ki bu özelliği bize vermişse sandığımızdan daha güçlüyüz . Bir erkeğin hamile kalabildiğini düşündüğüm bir dünya oldu bi ara . Adam 11 yıllık sevgilisi 5 senelik karısının neden ağladığına neye kırıldığına anlam veremiyor . Bir bebeğe nasıl bakacaktı . Ağladığında ne istediğini nasıl anlayacaktı . Demek ki biz buna endeksli canlılarız . Merhamet duygumuz tüm dünyaya yeter . Herkes anne olmak zorunda değildir haklısınız bu konuda . Keşke en hevesli olduğum zamanlarda sağlıklı gebelikler elde edilseydim ama nasip şimdi imiş . Korkularımla endişelerimle yola devam etceğim belki ama en azından farkındayım hayatım değişse de ben bir kadınım ve annelik benim fıtratım da var . Kendinizi en hazır hissettiğiniz dönemde elbette fikirleriniz değişecektir . Kalbiniz filizleniyor birden zaten başka bir kalp için . Çiçek bahçesine dönüşüyor . İstesinizde o duygu geldiğinde de engel olamıyorsunuz birinin annesi olma isteğine . Bunları hissetmezseniz de kendinizi suçlu hissetmeyin çünkü bazen doğal akış sizin için hayırlı olanı seçiyor. Şuan sizin için bu hayırlı demek ki Rabbim kalbinize bunları düşündürtüyor . Yormayın kendinizi ve gerekirse destek alın ne hissettiğinizden emin olduğunuz da duygularınız eşinizle paylaşın ki oda üzülmesin . Dilerim kalbinizden geçen yolunuza serilir

Genişletmek için tıkla...

1fafeyla .!.:

Dün gece gördüm bu gönderiyi . Şuan 5 haftalık hamileyim düşük süreçlerim oldu kimyasal gebelikler 2 kürtaj . Çok zor zamanlardı ve maddi manevi açıdan çok zedelendim . Genetik testler verdik aşırı kötü sonuçlar gelmese de hamilelikte hergün iğne kullanmak zorunda olacağım bi süreç beni bekliyordu ve bu korkuma korku kattı . İlk gebeliğimde troid hastası oldum henüz bir çocuğum yok bu arada doğmuş olan . Hergün kullanmak zorunda olduğum bir ilaçla devam etmek zorundayım hayatıma troid yüzünden . En son ki kürtajım Nisan ayında idi . Anne olmak istiyormuyum artık emin değildim çünkü bütün yükü ben çekerken eşimin en ufak ağlayışımda zorlandığımı gördüğünde anlamsız bakışları çok abarttığımı düşünmesi bana haksızlık gibi geldi . Hem de çocuk isteyen bir insan eşim . Bunca acı çekip bir bebekle bağ nasıl kurulur bunu hergün sorguluyorum kendime . Belki henüz onu hissetmediğim içindir . Daha kalp atışı için zaman var belki duyunca değişir fikrim bilmiyorum ama tüm bunlarla kafan doluyken süpriz bir şekilde hamile olduğumu öğrendim . Aslında içten içe istiyordum ama hazır mı değildim yada tramvalarım mı izin veriyordu bilmiyorum ama oldu bir şekilde . Ve dün nasıl yapcam nasıl etcem derken karşıma bu gönderi çıktı ve saatlerce ağladım . Bir hayvan kadar yokmusun bunca fedakarlığı fikri olmadığı halde onlar bile yapabiliyorken sende yaparsın dedim . Allah demek ki bu özelliği bize vermişse sandığımızdan daha güçlüyüz . Bir erkeğin hamile kalabildiğini düşündüğüm bir dünya oldu bi ara . Adam 11 yıllık sevgilisi 5 senelik karısının neden ağladığına neye kırıldığına anlam veremiyor . Bir bebeğe nasıl bakacaktı . Ağladığında ne istediğini nasıl anlayacaktı . Demek ki biz buna endeksli canlılarız . Merhamet duygumuz tüm dünyaya yeter . Herkes anne olmak zorunda değildir haklısınız bu konuda . Keşke en hevesli olduğum zamanlarda sağlıklı gebelikler elde edilseydim ama nasip şimdi imiş . Korkularımla endişelerimle yola devam etceğim belki ama en azından farkındayım hayatım değişse de ben bir kadınım ve annelik benim fıtratım da var . Kendinizi en hazır hissettiğiniz dönemde elbette fikirleriniz değişecektir . Kalbiniz filizleniyor birden zaten başka bir kalp için . Çiçek bahçesine dönüşüyor . İstesinizde o duygu geldiğinde de engel olamıyorsunuz birinin annesi olma isteğine . Bunları hissetmezseniz de kendinizi suçlu hissetmeyin çünkü bazen doğal akış sizin için hayırlı olanı seçiyor. Şuan sizin için bu hayırlı demek ki Rabbim kalbinize bunları düşündürtüyor . Yormayın kendinizi ve gerekirse destek alın ne hissettiğinizden emin olduğunuz da duygularınız eşinizle paylaşın ki oda üzülmesin . Dilerim kalbinizden geçen yolunuza serilir

Genişletmek için tıkla...

merve .!.:

Ben hemen anne olmayı isteyebilecek bir tiptim. Ama eşim sağolsun daha olgun bir insan olduğu için. Zırt diye yapmayalım dedi. Iyi ki demiş. Beraber keyifli geçirilen zamanlar çok kıymetli. 1.5 sene sonra ben iyice heveslendim. Aman da minnoş bir bebek olur yumuk yumuk elleri olur romantikliğiyle. Gerçekten çok iyi düşünülmesi gereken bir konu. Ön hazırlık maddi ve manevi kesinlikle şart. Neyse bir sene kadar olmadı. Sonra tedavi süreçlerine geçtik ufaktan. Ve bu süreç benim iki türlü de hazırlanmam için gerçekten iyi oldu aslında. Ama o anlarda sanki benim bir yerlerde çocuklarım varmış da hasret çekiyormuşum benden uzaktalarmış kavuşmalıymışım gibi hissettim. Çok şükür ki evlendikten 4.5 sene sonra filan anne oldum. Ve bu süreçte tüo bebek oldu ufak bir operasyon oldu. Gebelik boyunca iğne kullanmam gerekiyormuş ben tesadüfi olarak bunları tedavi sürecinde öğrendim sağolsun çok iyi doktor yönlendirmelerim oldu. Normalde bu iğneleri kullanmamız gerektiğini kayıp yaşamadan araştırilmadan en başından öğrenemiyoruz. Ve gebelik esnasında karşilaşılabilecek başka başka sorunları gebelik öncesinde burda öğrenmiş oldum. Yaşamadım çok şükür ama bana bahsedilebilecek sorun ihtimallerine karşı kafamda resmen bir liste vardı şu üye şunu yaşamış ona ulaşır onun doktoruna giderim hesabı yapar buldum kendimi. Tabi ki benim bu detaycılığım delilik bu kadarına gerek yok ama ben böyleyim. Çok çok şükür belirlenmiş bir çizgim planım vardı bebek bakımı ve çocuk yetiştirmek konusunda da. Zaman zaman yapmam dediklerimi denesem de plana sadık ilerliyorum. Ve kendimden beklediğimden daha da anne oldum. Zor mu zor ama yaşanılanlar gerçekten tarif edilemez. Çok ince eleyip sık dokunulmalı annelik isteği öncesinde. Bizler çünkü cefakar genç kızlar olmadık. Yemek yapmayı evlendikten sonra kendi mutfağımızda öğrendik. Hepimiz okuduk çalıştık baba evinde piremsesler olduk. Konfor üstüne konfor eklenen günlerimiz oldu. Annelik gerçekten fedakarlık. Temel ihtiyaçlarınız sanki olamazmış gibi 2 3 yaşa kadar çok zor tek bakacaksanız yani çalışıp da birine emanet edip bir nefes alma fırsatınız olmayacaksa. Ama ama amaaaaa muhteşem bir şey gerçekten anlatılamaz. Şu an su verdim soğuk istedi sırt kaşıyorum. 4 yaşa 2 ay var.

Genişletmek için tıkla...

Denizasafhayalim .!.:

Çok zor bende uzun tedaviler uzunun yıllar sonra bebeğime kavuştum bir kere beyin olarak zor ben sadece kendim için yaşıyormuşum şuan onun için onu korumak kollayabilmek buyutebilmek çok büyük bir sorumluluk hissi yükledi bana tuvalete bile gidemedigim yemek yiyemedigim hıçkırarak bağırarak ağladığım o kadar çok an oldu ki desteksizlik eşimin asla beklediğim gibi bakmaması yalnızlık hissi çok zor inanılmaz yorucu bir süreç ama bebeğim küçük ay ışığım kalbimin en derin yeri dünyadaki en büyük mutluluk bu en saf en güzel sevgi delilik hâli işte bu kadar istediğim halde böyle zorlandiysam sizde çok iyi düşünün

Genişletmek için tıkla...