Ahhhh kızlar....
5.5 senelik evliyim. İlk baştan beri korunmadık hep istedik bir bebeğimizin olmasını. Uzun uğraşlardan sonra 2.5 sene sonra hamile kaldım bir kız bir erkek ikizdi. Herşey çok güzel gidiyordu doktorum bile şaşırıyordu ikiz olmasına rağmen gebeliğin çok güzel gidiyor diye. Taakiii 28.haftaya kadar...
Sabahın 6sında altımda ıslaklık hissettim altıma kaçırıyorum sandım tuvalete gittim yok hala sıvı akışı var ve o an kafama dank etti suyum geliyor. Hemen eşimi uyandırdım apar topar hastaneye. 2cm açılmam olmuş bile. Kalbim okadar hızlı atıyordu ki nefes almakta zorlanıyordum ya bebeklerime bir şey olursa korkusu ile ama ben anneydim güçlü olmak zorundaydım. Yatışım yapıldı sancım olmadığı için kalkmamak üzere yatırdılar ne kadar çok içerde dursalar okadar iyidi hemen ciğer geliştiriciler falan yapıldı. Sabah 7de girdiğim hastanede gece 1 gibi hafiften sancı başladı ama kabullenemedim hayır bu sancı değil diye kendimi kandırmaya çalıştım. Ama gerçekler... Saat 5 gibi artık sancıya dayanamayacak hale geldim eşimi kaynanamı aradım hemen geldiler. İki saat dayanılmayacak sancıları çektim saat sabah 7 gibi doğumum başladı. İlk önce oğlum doğdu baş aşağı olduğu için rahat oldu doğumu. Ama kızım ayak pozisyonundaydı ve hiç aşağı inmedi zar zor onun da doğumu gerçekleşti. İkisi de ağladı okadar güzeldi ki bende ağladım hıçkıra hıçkıra...
Daha sonra hayatımın en zor 56 günü başladı. Kızım doğumda zorlandığı için sadece 4 gün dayanabildi ve vefat etti. Bana ilk başta söylemediler ama ben hissetmiştim bile hemen yenidoğan yoğun bakıma indim sen neden geldin dediler bebeklerime bir şey oldu söyleyin hemen dedim mecbur söylediler oracığa yığıldım kaldım sütüm kesilir diye ağlamama bile izin vermediler
Oğlum ise şimdilik iyidi durumu her geçen gün iyiye gidiyordu. Kilosunu alıyordu. Böyle böyle 30 gün oldu herşey gayet güzelken nöbet geçirdi ve beyin kanaması oluştu ve o günden sonra hiçbir şey güzel olmadı. 56.günde oğlumda gözlerini yumdu hayata. Ve ben doya doya ağladım kızımda ağlayamadıklarımı da ağladım...
Bu acı günlerin üzerinden 2 sene geçti birkaç kimyasal gebelik dışında gebe kalamadım. Mart ayında tüp bebeğe başladık transferimi oldum bayramdan sonra kan testi yaptırıcam. Olmadı gibi hissediyorum yine ama inşallah yanılıyorumdur. Çevre baskısından bahsetmiyorum bile herkesin en az 3-4 çocuğu olduğu bir çevredeyim. İki sene önce evlenen bir akrabamızın iki tane çocuğu var. Bende hafif pcos görünümü var başka bir sorun yok çok şükür. Ama olmuyor. İnşallah bir gün bizde kavuşuruz mucizelerimize
Daha satırlara sığdıramadığım o kadar çok şey var kiii...
Yeri geldi düğünlere gitmedim, bebek mevlütlerine hiç katılmadım. Kısaca akraba göreceğim ortamlara girmedim.
Hamişlerin duası kabul olurmuş Bana da dua eder misin? Umudumu kaybetmek üzereyim ben de.
ona da çok zor hamile kalmıştım insan uzun süre bekleyip kaybedince üzüntüsü daha kötü oldu 1 ay kendime gelemedim üzüntüden ki ben daha kalp atışını bile duymamıştım sizi düşünemiyorum bile Rabbim sabır versin. İnşallah en kısa zamanda evladını kucağına almak nasip olur canım 
o konuşanları da kafaya takma bence laflarını tıkın ağızlarına geçin gidin ilk başlarda bende sessiz kalıyordum ama artık cevaplarını veriyorum inanın kendimi daha iyi hissediyorum o zaman.
