Anne olmayı istemek ama çok korkmak

Ben çok istiyordum. Bir an bile acaba demeden istedim onu. Sizin gibi hissetseydim sanırım çocuk sahibi olmazdım.

Bu kadar kaygı, bu kadar plan.. tamam çok güzel bir yandan ama doğduktan sonra kaygılarınız milyon kere artacak öyle bir his düşünün. Hele ki dünyanın şöyle bir zamanında..

Ben de çok korkuyordum halen korkuyorum. İlk hamile kaldığımda sevinemedim, çok korktum. Hayatım bitti gibi geldi. Yaşım 37 olduğu için de bebek sahibi olamayacak mıyım diye de korktum.. Malesef onu kaybettim. Şimdi tekrar hamileyim, artık akışına bıraktım hayatı. Ama nedense buna sevindim. Hayatta yalnız olmak istemediğimi farkettim. Halen korkuyorum ama eskisi kadar değil. Bir yerde sonra sorumluluk almak gerekiyor sanırım. Bir an önce büyütüp dünyaı gezme hayali kuruyorum

sarilimoncuk .!.:

Merhabalar

İzninizle yine çocuk istemek ile alakalı bir konu açacağım

Önceki konuma çok güzel yorumlar geldi. Her açıdan değerlendirildi. Yine sizlere danışmak istedim.

Yaklaşık 5 yıllık evliyim. Başlarda anne olmayı çok istiyordum ama bilerek erteledik. Bunları dünyaya bebek getirmek için birçok konuda hazırlandığımı anlayabilmeniz için anlatıyorum.
5 yılda birçok konuyu hallettik. Her evlilikte bulunan sorunları eşimle destek alarak çözdük. Maddi kısmı düzene soktuk. Kendimle alakalı daha olgunlaştım daha hazırım artık. Zaten epey küçük evlendiğimiz için bilerek bu zamana dek erteledik. Ben zaman geçtikçe daha çok hazır hissederiz daha çok tamam şimdi bu evin tek eksiği bebek deriz diye düşünüyordum.

Şuan ise çok daha farklı bir duyguya giriyorum. Anlatabilir miyim bilmiyorum bile çok karışık. Hala anne olmayı istiyorum. Hayal kuruyorum ama çok korkuyorum. Her şeyden hemde. Mesela bazen videolara bakıyorum işte idrar testini beklerken anne adayları çekiyor. Elleri titriyor, görünce ağlıyorlar böyle duygu yüklü mutluluk dolu anlar. Ben önce öğrensem eyvah ne yapacağım şimdi diye ağlar peşine mutlu olurum. Hamilelik şüphesi yaşadım 1 gün emin olana dek önce bir sürü ağladım sonra mutlu oldum yine ağladım korktum eyvah olmaz inşallah dedim sonra allahım olsun ne olur dedim. Hamile kalınca öyle tamamen mutluluk duyamam gibi hissediyorum. Bu his bana vicdan azabı çektiriyor. Belki de emin değilim kendimi mi kandırıyorum diyorum. Emin olsam mutluluk duyarım niye ağlayıp durayım diyorum. Çok garip bir ruh hali içindeyim.

Sizler ne hissettiniz gebelik planlamadan önce ve öğrendiğinizde? tecrübelerinizi paylaşırsanız çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

Kızıma hamile olduğumu öğrendiğimde tam bir korkuya kapıldım şimdi ne yapacağım hissi.
Hamileliğimde böyle romantik hayaller kurdum aman çıldırdım falan diyemem. Sıfır romantizm en iyi en güzel şeyler kızım için olsun hissi ama doğduğu an. Herşey tepetaklak oldu. Ben inanmazdım ama görünce aşık oldum resmen. Ve ilk lafim masallah çok güzel bir bebek kimin oldu. Doktorlar epey bir süre benim olduğuna ikna etmeye çalıştılar beni.
Hakkınızda ne hayırlısı ise Rabbim onu nasip etsin inşallah

sarilimoncuk .!.:

Merhabalar

İzninizle yine çocuk istemek ile alakalı bir konu açacağım

Önceki konuma çok güzel yorumlar geldi. Her açıdan değerlendirildi. Yine sizlere danışmak istedim.

Yaklaşık 5 yıllık evliyim. Başlarda anne olmayı çok istiyordum ama bilerek erteledik. Bunları dünyaya bebek getirmek için birçok konuda hazırlandığımı anlayabilmeniz için anlatıyorum.
5 yılda birçok konuyu hallettik. Her evlilikte bulunan sorunları eşimle destek alarak çözdük. Maddi kısmı düzene soktuk. Kendimle alakalı daha olgunlaştım daha hazırım artık. Zaten epey küçük evlendiğimiz için bilerek bu zamana dek erteledik. Ben zaman geçtikçe daha çok hazır hissederiz daha çok tamam şimdi bu evin tek eksiği bebek deriz diye düşünüyordum.

Şuan ise çok daha farklı bir duyguya giriyorum. Anlatabilir miyim bilmiyorum bile çok karışık. Hala anne olmayı istiyorum. Hayal kuruyorum ama çok korkuyorum. Her şeyden hemde. Mesela bazen videolara bakıyorum işte idrar testini beklerken anne adayları çekiyor. Elleri titriyor, görünce ağlıyorlar böyle duygu yüklü mutluluk dolu anlar. Ben önce öğrensem eyvah ne yapacağım şimdi diye ağlar peşine mutlu olurum. Hamilelik şüphesi yaşadım 1 gün emin olana dek önce bir sürü ağladım sonra mutlu oldum yine ağladım korktum eyvah olmaz inşallah dedim sonra allahım olsun ne olur dedim. Hamile kalınca öyle tamamen mutluluk duyamam gibi hissediyorum. Bu his bana vicdan azabı çektiriyor. Belki de emin değilim kendimi mi kandırıyorum diyorum. Emin olsam mutluluk duyarım niye ağlayıp durayım diyorum. Çok garip bir ruh hali içindeyim.

Sizler ne hissettiniz gebelik planlamadan önce ve öğrendiğinizde? tecrübelerinizi paylaşırsanız çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

şuan aynı evredeyiz bizde 4sene bekledik ve şartların olgunlaştıgını düşününce tedaviye bşladık. ancak senin ki bence artık emin olmak değil. hala net bi şekilde istemediginiz hazır hissetmedigin belli. şu an testim pozitif çıksa asla napcam ben eyvah demem cünkü her türlü sorunu olacakları zorlukları düşündüm kendimi hazırladım. ama sizde bu tam oturmamış ki hala bi kafa karısıklıgı var. bence önce kendinizi ikna edin. sürekli böyle ikircikli olursanız aşırı stresli geçer sürekli acaba dersniz en ufak zorlukta...

yenGEnC .!.:

Bebek sahibi olmaktan korkmayanin aklına şaşarım tamamen bir belirsizlik. Hamilelik nasıl geçecek, hastayken bile bal+zencefil içip kendi kendine iyileşirken hastaneler ayakyolu olacak, belki sorunlu geçecek,aylarca yatacaksin, belki düzenli olarak oynastigin kocana yasak gelecek, aranıza giren cinsel engel ister istemez soğukluk olarak yansıyacak, sonra doğum nasıl olacak, bebek sağlıklı olacak mı, bebeğin karakteri nasıl olacak? Mesela yumuşak huylu,güler yüzlü bir bebeğe bakmak kolaydır. Ama içine şeytan girmiş gibi sabah akşam ağlayan, kolikli ya da uykusuz,iştahsız, huysuz, memnuniyetsiz bir bebeğe akmak çok daha zordur. Akça pakca ,lüle saçlı bebek de olabilir, aynı kaynanana benzeyen,onun kel hali,biraz da gorumceyi andıran bir bebek de olabilir:) karakteri de sen ne veririsen ver istediğin özelliklere sahip olmuyor olabilir. Pisirik, zorba, hayvanlardan korkan, paylaşmayı sevmeyen, kindar, her reklama özenen,yaygaraci , aşırı duygusal... Piyangodan sana ne çıkacağı hiç belli değil ki .
Bu büyük bir risk :)
Ben de 31 olacağım, henüz daha bu riski almaya kendimi hiç hazır hissetmedim. Ama sanırım yavaş yavaş biyolojik saatim işaret vermeye başladı. Geçen sene eski sevgilimden tam ona benzeyen, maviş lülüş bir bebeğim olsa gibi bir his geçmişti içimden. İlk defa boyle bir istek duydum,otuz yıllık ömrümde. Bu istek artarsa tüm korkuları kabul edip annelik sürecine girmek isteyebilirim:)
Artık bahtimiza ne çıkarsa
Allah pişman etmesin kimseyi

Genişletmek için tıkla...

o kadar beğendim ki bu yorumu hele kayınvalide ve görümceye benzerse korkusu falan tabi kişilik yetiştirme konusu ayrı
erkek olursa toplumdaki erkekler gibi mi olur kadınlara topluma çocuklara saygılı hayvanları seven biri olarak yetiştirebilir miyim korkum var
kız çocuk olursa bu toplumda onu koruyabilir miyim yine insanlara saygılı sevgili biri olarak yetiştirebilir miyim bütün bunlar hayatımda çok büyük korku. bu korkular yüzünden hala sevinemiyorum anne olacağıma

Bende 2 yıllık evliyim biz de eşimle bir süre çocuk yapmayacağız, baş başa vakit geçireceğiz diye anlaşmıştık nişanlıyken. Sonra ben evlendikten birkaç ay sonra eşimi ikna ettim zaten anca olur falan diye ve hala gebe kalamadım. Öğrendik ki eşimin bir sağlık sorunu varmış (hiç bir belirtisi falan yok). Varikosel ameliyatı oldu şimdi hala beklemedeyiz belki de tüp bebeğe geçeceğiz önümüzde belirsiz bir süreç var. Şu durumda bile hamile olduğumu öğrensem ilk hissedeceğim şey eminim ki korku olacak.
Ama iyi ki diyorum eşimi ikna etmişim de uzun süre korunmamışız zaten zamanımızı alacakmış haberimiz yokmuş.

Biz 9 yillik beraberlik ve 6 yillik bir evliligin sonunda cocuga karar verdik ve hic de duygusal yaklasmiyorum mesela olaya. Oncesinde hazir degilim diyordum ama sonra baktim istemeye basladim esimle konustuk ve su ara tam zamani artik dedik ama ne katila katila aglamalar ne stresle el titremeleri ne duygu yuklu anlar ne de boyle surprizli babaya veya aileye aciklamalar oldu. Bence son derece normal bir olay(cok isteyip olmayanlari ve bu konuda farkli hissedenleri haric tutuyorum yanlis anlasilmasin) ve ben rahat olursam o da rahat yetisir diye dusunmeye calisiyorum boylece stresim ve korkum azaliyor. Korku genelde cevreden beklentinin cok yuksek olmasi. İste instagram annesi gibi hersey muthis olsun organik olsun en iyi okullar olsun aktivite ustune aktivite olsun vs vs bunlar cok geriyor kadinlari ve kendini yetersiz hissettiriyor. O bize uyacak diyerek yaptik bu cocugu. Yani sagligi vs yerinde olursa insallah bizim gibi yasayacak yiyecek giyinecek. Ve kendimi baska annelerle ve onu cocuklarla kiyaslamayacagim. Bunu destur edindim kendime. Fikir aliyorum tabii mesela hangi besigi kullaniyorsun en cok vs diye sordugum arkadaslarim oldu veya biberonu su bu ama ben de aynisindan almaliyim veya besigimi ikinci el alirsam elalem ne der diye dusunmedim. Veya cocuguma kotuluk yapiyor gibi hissetmedim. Sonucta ihtiyaci gorulcek mi gorulcek. Ve biliyorum
Ki onun benden tek istedigi zamanim ve sevgim olacak onu da vermeye hazirim zaten:) hayatta okudugum her kitap tanistigim her insan edindigim her tecrube beni bu noktaya getirdi. Evlendim artik cocuk yapayim dusuncesi degil. Cunku bebek bakmak degil sorun. Asil zor olan insan yetistirmek. boyle bakarsaniz daha az korkutucu oluyor.

Levaiz .!.:

Sürekli ertelememin sebebi tam olarak bu. Ama malesef yaş da ilerliyor, kendimi çok sıkışmış hissediyorum

Genişletmek için tıkla...

Ama iste o kadar da cok insan var ki bunu engel kabul etmeyen:) cocuk gercekten size uyarak buyuyor. Karavanda dunyayi gezen cocuklar var:) hep diyorum yeter ki esiniz gonullu olsun o hep yaninizda olsun hep elinizden tutsun o zaman annelik babalik o kadar da goz korkutan bisey olmayacak. Cogu kadinin bitkinlik yasamasi babanin cocukla sadece iki agu yapip kenara cekilmesinden kaynaklaniyor. ‘Sen uyu ben bebisi besliyim sonra da birlikte guzel bi kahvalti yapip yuruyelim’ vs diyen adam candir:)

gul2016 .!.:

Ah ATTRAENTE çok benziyoruz biz birbirimize... Benim küfürbaz olmam haricinde

Genişletmek için tıkla...

Ben de varım yaş 31 hiç duygu yok, hayatımı çalacak gibi geliyor, düşündükçe tükeniyorum, hatta ay cici bici fici yapanlar bile öyle yapmacık geliyor ki. Çook sevilen tek çocuk olarak büyüdüm hala ailem üzerime titrer o yüzden heralde. Eşim de 37 yaşında o da kedilerimizle mutlu mesut işte yaşarsam 40tan sonra çocuk okuturum hani duygu gelir azarsa bilemiyorum, şuan için keyfime diyecek yok. Zaten 8 yıllık işimi bıraktım, ders çalışıyorum atanayım diye sonrası yurt dışı gezmek var planlarımda

Biz de yakın zamanda bebek sahibi olmaya karar verdik. 3 yıldır hiç düşünmemiştik. Ama her zaman bir gün bebek sahibi olma fikri aklımdaydı. Şimdi korkular var tabi içimde. Zorlanmak, yetememek, muhtemel sağlık problemleri falan. Bence bunlar normal düşünceler. Olduktan sonra pişman olacağımı düşünmüyorum.

sarilimoncuk .!.:

Merhabalar

İzninizle yine çocuk istemek ile alakalı bir konu açacağım

Önceki konuma çok güzel yorumlar geldi. Her açıdan değerlendirildi. Yine sizlere danışmak istedim.

Yaklaşık 5 yıllık evliyim. Başlarda anne olmayı çok istiyordum ama bilerek erteledik. Bunları dünyaya bebek getirmek için birçok konuda hazırlandığımı anlayabilmeniz için anlatıyorum.
5 yılda birçok konuyu hallettik. Her evlilikte bulunan sorunları eşimle destek alarak çözdük. Maddi kısmı düzene soktuk. Kendimle alakalı daha olgunlaştım daha hazırım artık. Zaten epey küçük evlendiğimiz için bilerek bu zamana dek erteledik. Ben zaman geçtikçe daha çok hazır hissederiz daha çok tamam şimdi bu evin tek eksiği bebek deriz diye düşünüyordum.

Şuan ise çok daha farklı bir duyguya giriyorum. Anlatabilir miyim bilmiyorum bile çok karışık. Hala anne olmayı istiyorum. Hayal kuruyorum ama çok korkuyorum. Her şeyden hemde. Mesela bazen videolara bakıyorum işte idrar testini beklerken anne adayları çekiyor. Elleri titriyor, görünce ağlıyorlar böyle duygu yüklü mutluluk dolu anlar. Ben önce öğrensem eyvah ne yapacağım şimdi diye ağlar peşine mutlu olurum. Hamilelik şüphesi yaşadım 1 gün emin olana dek önce bir sürü ağladım sonra mutlu oldum yine ağladım korktum eyvah olmaz inşallah dedim sonra allahım olsun ne olur dedim. Hamile kalınca öyle tamamen mutluluk duyamam gibi hissediyorum. Bu his bana vicdan azabı çektiriyor. Belki de emin değilim kendimi mi kandırıyorum diyorum. Emin olsam mutluluk duyarım niye ağlayıp durayım diyorum. Çok garip bir ruh hali içindeyim.

Sizler ne hissettiniz gebelik planlamadan önce ve öğrendiğinizde? tecrübelerinizi paylaşırsanız çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

Bende çok korkuyordum hala korkuyorum. Yani bu korku daima oluyor. Benim korku sebebim en başından bebeğime yetebilir miyim? ona ihtiyaç duyduğu sevgiyi verebilir miyim? Onu her daim anlayabilir miyim? Kötülüklerden koruyabilir miyim? İhtiyaçlarını karşılayabilir miyim? Bla bla bla.... daha bir çok soru geliyor aklıma. Hayatım boyunca da bu korkularım devam edecek biliyorum. Ama mucize gibi bir şey olduğuna inanıyorum. Annelik bambaşka bir durummuş. Karnında taşırken bile endişelerin en üst seviyeye çıkıyor. Demem o ki her zaman içinizde korku olacak. yani daha doğum yapmadım ama eminim ki o doğunca her şey çok daha güzel anlamlı olacak biliyorum.