Anne sevgisinden yoksun büyüyenler nasıl bu açığı kapatıyor?

Merhabalar başlıkta da belirttiğim gibi anne sevgisinden yoksun büyümüş birisiyim bu açığı nasıl kapatacağımı bilmiyorum. 28 yaşında bekarım ergenliğimde boyle kavga gürültü ile geçti. En kötüsüde benden 5 yaş küçük erkek kardeşime bu sevgiyi gösterebiliyorken bana gösterilmedi. İnsanın zoruna gidiyor kaç yaşına geldim hala aşamadım. Son 4-5 yıldır kendimi daha maneviyata verdiğm için ve işe güce girdiğim için biraz iyi olmuştu ama zaman zaman duygusal ilişkilerimdeki hatalarımı bile annemle olan ilişkime bağlıyorum. Onunla her kavga ettiğimizde o kadar inattı ki gelip sarılmasını özür dilemesini beklerdim. O yüzden şuan en ufak birisi gönlümü almaya çalışınca yelkenleri suya indiriyorum. Bu yaraları nasıl saracağımı bilmiyorum

Bazı durumların telafisi yoktur. Geri dönüşü yoktur. Çocukluk çocuklukta kaldı. Anne veya babayı eksik bulmanın suçlamanın bugüne hiç bir faydası katkısı yok.
Annen, annesinden nasıl bir annelik gördü ? O nelerden mahrum kaldı? ..
Zor ama o eksikliği bütün acısına rağmen kabul etmen gerekiyor. Ve değisebilmenin sorumluluğunu alman gerekiyor. Annem şöyleydi böyleydi demek inan sadece yarayı kaşımak. Bugüne ve sonrasına odaklan.
Nasıl in cevabını veremem . İmkanın varsa terapi al ya da evdeki terapist, iyi hissetmek gibi kitaplar okuyabilirsin.

Bende sizin gibiyim,benimde erkek kardeşim var kardeşime gösterilen ilgi sevgi bana hiç gösterilmedi. Bunun geri dönüşü yok maalesef çocukken sevgi görmemiz gerekiyordu insan yetişkinken o boşluğu doldurmuyor. 35 yaşına geldim hala biri biraz bana iyilik yapınca gözlerim dolar,altında ezilirim hemen.

Kapanmıyor hep o eksikligi hissediyorsun. Ben de 28 yasindayim ozellikle kizim oldugunda yine bu konuya cok takildim zaman zaman kendimi dusunurken buluyorum ama insan alisip kabulleniyor. Buyusen de hep anne eksikligini destegini hissediyorsun ama kendi ailen oldugunda ona odaklanmaya basliyorsun

Maddi imkan varsa terapi alın, terapi imkânı yoksa kendine yardım kitaplarına bakın derim

Lizzie8919 .!.:

Merhabalar başlıkta da belirttiğim gibi anne sevgisinden yoksun büyümüş birisiyim bu açığı nasıl kapatacağımı bilmiyorum. 28 yaşında bekarım ergenliğimde boyle kavga gürültü ile geçti. En kötüsüde benden 5 yaş küçük erkek kardeşime bu sevgiyi gösterebiliyorken bana gösterilmedi. İnsanın zoruna gidiyor kaç yaşına geldim hala aşamadım. Son 4-5 yıldır kendimi daha maneviyata verdiğm için ve işe güce girdiğim için biraz iyi olmuştu ama zaman zaman duygusal ilişkilerimdeki hatalarımı bile annemle olan ilişkime bağlıyorum. Onunla her kavga ettiğimizde o kadar inattı ki gelip sarılmasını özür dilemesini beklerdim. O yüzden şuan en ufak birisi gönlümü almaya çalışınca yelkenleri suya indiriyorum. Bu yaraları nasıl saracağımı bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

terapi alıyorum

Lizzie8919 .!.:

Merhabalar başlıkta da belirttiğim gibi anne sevgisinden yoksun büyümüş birisiyim bu açığı nasıl kapatacağımı bilmiyorum. 28 yaşında bekarım ergenliğimde boyle kavga gürültü ile geçti. En kötüsüde benden 5 yaş küçük erkek kardeşime bu sevgiyi gösterebiliyorken bana gösterilmedi. İnsanın zoruna gidiyor kaç yaşına geldim hala aşamadım. Son 4-5 yıldır kendimi daha maneviyata verdiğm için ve işe güce girdiğim için biraz iyi olmuştu ama zaman zaman duygusal ilişkilerimdeki hatalarımı bile annemle olan ilişkime bağlıyorum. Onunla her kavga ettiğimizde o kadar inattı ki gelip sarılmasını özür dilemesini beklerdim. O yüzden şuan en ufak birisi gönlümü almaya çalışınca yelkenleri suya indiriyorum. Bu yaraları nasıl saracağımı bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

Bende pek anne sevgisiyle büyümedim. Pek demeyeyim de baya eksik duygular,annemin bana sarıldığını hatırlamam bu yaşıma kadar. Ve bende en ufak bir özrü hata ne derece büyük olursa olsun ilişkimde yelkenleri suya indirdim. Ama açıkçası ben bunu aştım kendi kendime. Durumu kabullendim sanırım. Şimdi annemin sevgisini hissediyorum çabasını da hissediyorum.

Ben en büyük çocuğum. Her şeyin ilkini bende yaşadılar bütün acemiliklerini benim üzerimde attılar, benle alakalı bazı beklentileri vardı karşılayamadım. Hep kendi uğraşımla çoğu zaman bir şeyler yapabildim. Evde en az sevilen evladın da ben olduğumu hissediyorum. Yapacak bir şey yok. Zaman akıp gidiyor, kendime sahip çıkarak, ezdirmeyerek dişimle tırnağımla bir şeyler yaparak duruyorum ayakta. Bir yaştan sonra da sevmek sevilmek beklentisi artık aileden değil de hayatındaki özel kişiden oluyor. Öyle yuvarlanıp gidiyoruz işte.

Sizi anneniz mi büyüttü? Hani anneanne babaanne faktörü falan yok muydu

Ben de aynı durumdayim.Kucugum7 yaş küçük erkek.Cok yaşanmışlık var.Tek dayanma sebebim kızım.Ona görmek istediğim anne olmaya çalışıyorum.

Seni çok iyi anlıyorum canım. Ailenin açtığı yaralar kapanmıyor. Benim annem bi de eskiden akraba duskunuydu. Şimdi eskisi gibi değil ama en güzel yıllarım hep ağlamakla geçti. Akrabalara asla hakkımı helal etmiyorum. En iyisi terapiye devam etmek.

Terapi almanı öneririm. O açık kapanmaz. Ama sen bazı şeyleri kabul etmeyi öğreneceksin.
Ben bu konularda tam düzelmiş hissederken en büyük darbeyi anne olduğumda aldım. Anne olduğumda anladım ki o doğurduğum yavru dünyadaki herkesten daha kıymetli. Eşimden de annemden de babamdan da. Ayağına taş değse için yanıyor.
O zaman benim annem/babam neden bana bunu yapmadı? Neden bunu hissetmedi diye kafayı yedim.

succulentaski .!.:

Terapi almanı öneririm. O açık kapanmaz. Ama sen bazı şeyleri kabul etmeyi öğreneceksin.
Ben bu konularda tam düzelmiş hissederken en büyük darbeyi anne olduğumda aldım. Anne olduğumda anladım ki o doğurduğum yavru dünyadaki herkesten daha kıymetli. Eşimden de annemden de babamdan da. Ayağına taş değse için yanıyor.
O zaman benim annem/babam neden bana bunu yapmadı? Neden bunu hissetmedi diye kafayı yedim.

Genişletmek için tıkla...

Bu durumu bende yaşadım kızım doğduğunda. Ben geceleri uykusuz kaldım sabahlara kadar emzirdim,benim annem neden benimle bu şekilde vakit geçirmedi neden beni bırakıp gitti diye çok ağlamıştım. Çok zor birşey lohusa dönemimde resmen bunları düşünüp çok ağlamıştım.

Lizzie8919 .!.:

Merhabalar başlıkta da belirttiğim gibi anne sevgisinden yoksun büyümüş birisiyim bu açığı nasıl kapatacağımı bilmiyorum. 28 yaşında bekarım ergenliğimde boyle kavga gürültü ile geçti. En kötüsüde benden 5 yaş küçük erkek kardeşime bu sevgiyi gösterebiliyorken bana gösterilmedi. İnsanın zoruna gidiyor kaç yaşına geldim hala aşamadım. Son 4-5 yıldır kendimi daha maneviyata verdiğm için ve işe güce girdiğim için biraz iyi olmuştu ama zaman zaman duygusal ilişkilerimdeki hatalarımı bile annemle olan ilişkime bağlıyorum. Onunla her kavga ettiğimizde o kadar inattı ki gelip sarılmasını özür dilemesini beklerdim. O yüzden şuan en ufak birisi gönlümü almaya çalışınca yelkenleri suya indiriyorum. Bu yaraları nasıl saracağımı bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

Profesyonel bir destek ile çok şeyi çözebilirisiniz

hiraeth .!.:

Bazı durumların telafisi yoktur. Geri dönüşü yoktur. Çocukluk çocuklukta kaldı. Anne veya babayı eksik bulmanın suçlamanın bugüne hiç bir faydası katkısı yok.
Annen, annesinden nasıl bir annelik gördü ? O nelerden mahrum kaldı? ..
Zor ama o eksikliği bütün acısına rağmen kabul etmen gerekiyor. Ve değisebilmenin sorumluluğunu alman gerekiyor. Annem şöyleydi böyleydi demek inan sadece yarayı kaşımak. Bugüne ve sonrasına odaklan.
Nasıl in cevabını veremem . İmkanın varsa terapi al ya da evdeki terapist, iyi hissetmek gibi kitaplar okuyabilirsin.

Genişletmek için tıkla...

Sanki ben yazdım bu mesajı Biraz terapi, biraz kişisel gelişim kitapları, biraz buradaki topiklerde yazanlar sayesinde çok şeyi aştım En başta annem nasıl bir hayat yaşadı ki bana sevgisini fiziksel olarak gösteremedi dedim. Bu kafadan sonra her şey çok daha güzel oldu

Jameya .!.:

Bu durumu bende yaşadım kızım doğduğunda. Ben geceleri uykusuz kaldım sabahlara kadar emzirdim,benim annem neden benimle bu şekilde vakit geçirmedi neden beni bırakıp gitti diye çok ağlamıştım. Çok zor birşey lohusa dönemimde resmen bunları düşünüp çok ağlamıştım.

Genişletmek için tıkla...

Ben çok ağır şeyler yaşamadım. Görece mutlu bir çocukluk da geçirmiş olabilirim bilmiyorum. Ama bir şey eksikti sevgi işte sanırım. Annemle ilgili bir şeyler eksikti gibi. Kalabalık evde büyüdüm. O eksikliği kapatan insanlar vardı belki çok etkilenmedim. Yine de annem bana hiç sarılmadı bunu farkedebilecek zekam vardı. Ben oğlumu içime sokmak isterken böyle bir şey nasıl mümkün oldu mesela.. bilmiyorum..
Ben de gece kalkıp emziriyorum diye annem gece beslenmez çocuk diyordu bana. 3 aylık bebeği gece beslemememi odasını ayırmamı falan öğütlüyordu. Dibinden ayrılmaz yanına yatırma alışır kucağına alma vs Vs.
3 yaşında oğlum 2 yaşına kadar yanımda yatırdım kendi kendine yatağını ayırdı. Hiç de alışma olmadı. Alışsaydı da canı sağolsun

Ben küçükken hissetmedim anne sevgisi görmediğimi. 10 yaşındaydım kardeşim doğdu. Annemin ilgilenmesi gereken küçük bir bebek vardı. Sonra ben 20 yaşında evlendim. Kendi evim, kendi düzenim oldu. Ameliyat olduğumda ya hastayken bana bakan bir kocam vardı. Bir derdim olunca annem değil kocam çare bulurdu. Sonra ben 35 yaşında boşandım. Tek başına yaşadım. Bunlar hep annemle ilişkimi sınırlı tuttu. Bende ortada bir sorun olduğunu anlamamıştım. Ne zamanki babam öldü. Miras meselesi başladı annem bana düşman oldu. Küçük kardeşim ne dediyse onun kuklası oldu.
Üstesinden nasıl geldiğime dönecek olursak çok düşünmüyorum. Allah’a havale ediyorum. Bir kadın 9 ay karnında taşıdığı, doğurduğu yavrusunu dışlayabiliyorsa onda vicdan eksikliği vardır. Allah benim yerime hesabını soracak.