Merhaba ben 22 yaşındayım 2 senelik evliyim 1 yaşında kızım var. Annemle oldum olası problemliyizve artik usandım bıktım. Şöyle anlatayım herseyime bağırır laf söyler ve memnun olmaz hep eleştirir sert ve kırıcı bir dille ne yapsam olmuyor. Kayinvalidemle yan yana oturuyoruz. Ve annem bana hayatımda kızım dememisken o bana her gun kızım yavrum diyor içim aciyor kendi kızını öpüyor sarılıyor ama benim annem asla bunları yapmıyor. Ve inanirmisiniz utanıyorum bir araya gelmeye annem ve kaynanamlarla çünkü korkuyorum acaba annem ters ler mi kırar mi hep diken ustundeyim. Ve artik hep ağlayarak geldiğim için 15 gündür gitmiyorum bana sen bilirsin dedi sadece. Şimdi soruyorum hani annelik merhametlik neresin de bunun yok napicam bilmiyorum ama daha da gitmiycem kararlıyım. Ben anne sevgisini kayinvalim de gördüm sanki öz kiziyim gibi her lafinda yavrum annem dedi bana. Eşime de öyle.. eşim ve gorumcem çok şanslı melek gibi anneleri var.. benimki beni hep yerin dibine sokan bağıran ve azarlayan.. hayat çok acimasiz. Koca dünya da aslında o kadar yalnızım ki... hakkınızı helal edin ama artık çok doldum..