annemle hayatım boyunca hiç arkadaş gibi olamadık, dertleşemedik ve ben gitgide uzaklaştım. büyüdüğüm aile ortamımda pek sevgi görmedim açıkçası. babamla uzun uzun konuşup sohbet ettiğimizi bilmem hiç. annemlede genelde konuşmalarımız hep tartışmalı ses tonuyla biter. evlendim ve daha bi kere bile özlediğim için gitmedim annemlere.. ne zaman bi olayı bi derdimi anlatcak olsam hep telkinler hep bende suç bulucak gibi yorumlarla karşılaştığım için içimden ona bişey anlatmak gelmiyor hiç. hep iyiliğin için söylürum onu yapma, bunu deme, şöyle davran, böyle ol.. bazen sadece dinlemesini istersiniz ya içinizdekileri boşaltmak onu yapamıyorum hiç. evlendim aradığında onunla konuşurken hep içimde bi öfke oluşuyor, konuşasım gelmiyor ve genelde nasılsın iyimisinden öte bi sıcaklığımız olmayan konuşmalarımız var.. sanırım 26 yıl boyunca bi dialog kuramadık ve bundan sonrada hep böyle devam edicek..
içimi boşaltmak istedim. ve birazda tavsiye istiyorum sizden annemle konuşurken içimde oluşan bu öfkeyi nasıl yok edebilirim(
Aslında şunu sormalısınız kendinize annemle arkadaş gibi olmak zorunda mıyız diye :) bence değilsiniz kimse değil. Hee arkadaş gibi birbirlerini anlayan dinleyen anne kızlar yok mu var tabi.
Ama bence anneniz sizi anlamıyor değil aslında sizzi ondan daha iyi anlayacak başka biride yoktur inanın :) ama onun kafasında oluşan bir anne modeli var onu uyguluyor sadece kendince doğru bildiğini yapıyor yani. Sizin kafanızdaki anne modeline pek uymuyor o yüzden kızıyorsunuz aslında.
Anneler zaten genelde şunu şöyle yap senin iyiliğin için dedim derler klasik anne laflarıdır bunlar.
bence içinizi karartmayın bu konuda öfkelenmeyin de bu gün var yarın yok olmadığını düşünün bir an. Siz bir atın o zaman arkadaşlığa dair mesela alın annenizi çıkın gidiğn bi yerde çay kahve için sohbet edin belki onunda size anlatacakları vardır. hiç denediniz mi bunu?
Bi de merak ettim siz annemisiniz çocuğunuz var mı?
canım kimse dörtdörtlük olamaz
zaman zaman bende böle şeyler yaşıyorum annemle
bu geçmişe dayalı bişey sanırım
geçmişte akpatılmmamış konular kapanmayan yaralar
yada verilmemeiş sıcaklık yada alınmamaış değer
annelerimiz kötü diye bişey olamaz
istisnalar kaideyi bozmaşmış ama
illa iyi olmak her konuda hem fikir omak zorunda deilsin ama hırs öfke sebebein neler bebeğin varsa anlamış olman lazım
kesinlikle kötülüğünü istemez
nası zorluklar yaşıyo insan nasıl anne olunca anlarsın...
Eyer anneysende içinde böl ebişey hala varsa ve yıllardır bitmyosa oluruna bırak dicem
belliki seninde için rahat değil çünkü oluru be değil
belkide ön yargılı olduğu için annene öfken öle mi ?
6aylık evliyim çocuğum yok, annem sorunlarını anlatır ben dinlerim genelde dertleşir benle ama ben ona sorunumu anlatmaya çalıştığımda iki lafından biri öyle yapma böyle yap vs. iyiliğim için ama insanda hep böyle yardım istemiyoki.. ona bana sürekli napıcamı söyleme dinle desemde sonuç hep aynı malesef.. anne olmasamda kötülüğümden değil bu söyledikleri de işte insanda bıkıyo ve uzaklaşıyo ister istemez..
yada verilmemeiş sıcaklık yada alınmamaış değer sanırım bu sözünüz çok iyi anlattı durumu. düşündümde hiç sevgisini göstermedi.. eskilerde hep sevgimi gösterirsem şımarır olayı vardır ya bu yüzden sanırım. sevgi görmeden büyüdüğümdn bu öfkem
herşey çocukluğa dayanıyo yine
geçmişte yaşanan o akıllardan çıkmayan ve hiç çıkmccak ömrümüzce hep kıyasladımız olan çocuklumuz .....
sıkma canını umarım düzelir biraz mşsafirliğe gidin beraber vakit geçirin akrabalara gidin oturmalara ne biliyim şıklar sunmak istedim
canım
Canım benim seninde dediğin gibi eskiden insanlar sevgilerini pek belli etmezlerdi. Senin annen klasik Türk anne modelisizinle dertleşmesi sizin fikirlerinizi önemsediğini gösterir. Ama aynı şeyi siz yaptığınızda tabiki annelik dürtüleriyle davranması çok normal.
Bu saatten sonra anneni değiştiremessin ama ona öfkelenmeni anlayamadım şükretmen lazım bir annen var. Bunun ezikliğini yaşayan okadar çok insan varkiAnnenin değerini bil gücenme gücendirme.
Umarım bir çocuğun olur hem anne hem arkadaş olursun :)
haklısınız ilerde anne olunca bende anlarım heralde o iç güdüyü :)) genelde bütün arkadaşlarım hak verdik annelerimize diyolar:) teşekkür ederim tavsiyeleriniz için.. hem içimi dökmüş oldum hem olumlu tavsiyeler aldım iyi geldi:))
annemle hayatım boyunca hiç arkadaş gibi olamadık, dertleşemedik ve ben gitgide uzaklaştım. büyüdüğüm aile ortamımda pek sevgi görmedim açıkçası. babamla uzun uzun konuşup sohbet ettiğimizi bilmem hiç. annemlede genelde konuşmalarımız hep tartışmalı ses tonuyla biter. evlendim ve daha bi kere bile özlediğim için gitmedim annemlere.. ne zaman bi olayı bi derdimi anlatcak olsam hep telkinler hep bende suç bulucak gibi yorumlarla karşılaştığım için içimden ona bişey anlatmak gelmiyor hiç. hep iyiliğin için söylürum onu yapma, bunu deme, şöyle davran, böyle ol.. bazen sadece dinlemesini istersiniz ya içinizdekileri boşaltmak onu yapamıyorum hiç. evlendim aradığında onunla konuşurken hep içimde bi öfke oluşuyor, konuşasım gelmiyor ve genelde nasılsın iyimisinden öte bi sıcaklığımız olmayan konuşmalarımız var.. sanırım 26 yıl boyunca bi dialog kuramadık ve bundan sonrada hep böyle devam edicek..
içimi boşaltmak istedim. ve birazda tavsiye istiyorum sizden annemle konuşurken içimde oluşan bu öfkeyi nasıl yok edebilirim(
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?