annemle hayatım boyunca hiç arkadaş gibi olamadık, dertleşemedik ve ben gitgide uzaklaştım. büyüdüğüm aile ortamımda pek sevgi görmedim açıkçası. babamla uzun uzun konuşup sohbet ettiğimizi bilmem hiç. annemlede genelde konuşmalarımız hep tartışmalı ses tonuyla biter. evlendim ve daha bi kere bile özlediğim için gitmedim annemlere.. ne zaman bi olayı bi derdimi anlatcak olsam hep telkinler hep bende suç bulucak gibi yorumlarla karşılaştığım için içimden ona bişey anlatmak gelmiyor hiç. hep iyiliğin için söylürum onu yapma, bunu deme, şöyle davran, böyle ol.. bazen sadece dinlemesini istersiniz ya içinizdekileri boşaltmak onu yapamıyorum hiç. evlendim aradığında onunla konuşurken hep içimde bi öfke oluşuyor, konuşasım gelmiyor ve genelde nasılsın iyimisinden öte bi sıcaklığımız olmayan konuşmalarımız var.. sanırım 26 yıl boyunca bi dialog kuramadık ve bundan sonrada hep böyle devam edicek..
içimi boşaltmak istedim. ve birazda tavsiye istiyorum sizden annemle konuşurken içimde oluşan bu öfkeyi nasıl yok edebilirim
(
içimi boşaltmak istedim. ve birazda tavsiye istiyorum sizden annemle konuşurken içimde oluşan bu öfkeyi nasıl yok edebilirim
