Evde bir dediği iki edilmeyen çocuk, kreş ortamında tek ilgi odağı olmayınca bu gibi bir durum çok anormal değildir. Çünkü evde istediği şeyi elde etmek için çabalaması, diretmesi, emek vermesi gerekmiyor. Ama kreş ortamında bu durum takdir edersiniz ki çok farklı. Kimi çocuk hiç bir şeyini paylaşmak istemez, kimi çocuk etrafında başkalarının varlığını istemez. Ona kimsenin bir şey demesine, bir şeyine ortak olmasına alışık olmadığı için tepki gösteriyor. Birinin ona bir şey demesi ona ağır geliyor, bu sebeple ağlıyor, kaçıp sizin yanınıza gelmesi ise diğer çocukların ortamına uymak istememesinden, çünkü sizin yanınızda o adeta gözbebeği. Onların ortamını beğenmeme, kendini ordan daha güzel yerlere layık görme durumu var. Ancak dikkat edin bu sorun ilerde kibirlenmeye, ortak alanları "avam" görmeye veya tam tersi pısırıklığa yol açar. Kreşte öğretmenlerden bakıcılardan fiziksel veya psikolojik şiddet görmediğine eminseniz, güzel güzel açıklayın, sabırlı olun, tek seferde anlamasını beklemeyin, öğretmenlerine durumu açıklayın, önceden böyle değildi şimdi böyle oldu diyin. Siz arkadaşlarınızla aktivitelerde bulunurken (gezmek, yürüyüş, kahve içmek, altın günü yapmak vesaire niteliği hiç farketmez) bunu ona vurgulayın. Bak ben arkadaşlarımla nasıl da eğleniyorum imajı yaratın, o da arkadaş edinmeye özensin. Beraber bir şey yapmanın güzelliğini farketsin.
Çünkü bu aslında tipik bir paylaşamama sendromu, sadece bizler paylaşmamak diyince oyuncağını paylaşmamak gibi düşünüyoruz ama olaya bu kadar basit bakmamak lazım. Hakkını savunmaya ve çabalamaya alışmalı, biri bir şey dediğinde kaçıp size sığınmayı kolay buluyor.
Çünkü bu aslında tipik bir paylaşamama sendromu, sadece bizler paylaşmamak diyince oyuncağını paylaşmamak gibi düşünüyoruz ama olaya bu kadar basit bakmamak lazım. Hakkını savunmaya ve çabalamaya alışmalı, biri bir şey dediğinde kaçıp size sığınmayı kolay buluyor.
