- Konu Sahibi criticalmind
-
- #1
Merhaba sevgili kk üyeleri ve özellikle anneler,
4-5 yaşlarında bir çocuğum var. Her çocuk gibi zorluğu var elbette. Ama aşırılığı olan bir çocuk olduğunu söyleyemem. Kendi başına vakit geçiremeyen, sürekli benimle iletişim halinde olmak isteyen bir çocuk. Yeri geliyor tuvalette beş dakikadan fazla kalsam kapıda bitiyor. Bunda tek çocuk olmasının da etkisi vardır belki. Bilemiyorum.
Neyse, asıl mesele kendimle alakalı. Tahammülsüz bir anne olduğumu düşünüyorum. İnsanların dediğine göre sabrımı zorluyor ve iyi sabrediyorsun diyorlar. Ama sebep ne olursa olsun, ben ona karşı sabırlı olmak istiyorum. Bağırdığım, azarladığım çok zaman oluyor. Gece o uyuduğu zaman ise yüreğimdeki pişmanlıkla kalakalıyorum.
Çocukluğumda sabır, sükunet, tatlılık görmedim, evet. Almadığımı vermekte çok zorlanıyorum. Ama yine de başarmak istiyorum. Ben bize karşı sinirli bir anne ile büyüdüm ama kendi anneliğimde aynılarını yapıyorum -her ne kadar yapmaktan korksam da -elimde olmadan öğrendiklerimi kopyalıyorum. Artık kendimle mücadele etmekten yoruldum. Herşeyden öte çocuğumla sıcak bir ilişkim olsun istiyorum.
Özetle, bana sabrın yollarını, kullandığınız yöntemleri, çocuğunuza karşı çok öfkelendiğinizde nasıl sakinleştiğinizi, o an nasıl baş ettiğinizi.. öğretir misiniz?
4-5 yaşlarında bir çocuğum var. Her çocuk gibi zorluğu var elbette. Ama aşırılığı olan bir çocuk olduğunu söyleyemem. Kendi başına vakit geçiremeyen, sürekli benimle iletişim halinde olmak isteyen bir çocuk. Yeri geliyor tuvalette beş dakikadan fazla kalsam kapıda bitiyor. Bunda tek çocuk olmasının da etkisi vardır belki. Bilemiyorum.
Neyse, asıl mesele kendimle alakalı. Tahammülsüz bir anne olduğumu düşünüyorum. İnsanların dediğine göre sabrımı zorluyor ve iyi sabrediyorsun diyorlar. Ama sebep ne olursa olsun, ben ona karşı sabırlı olmak istiyorum. Bağırdığım, azarladığım çok zaman oluyor. Gece o uyuduğu zaman ise yüreğimdeki pişmanlıkla kalakalıyorum.
Çocukluğumda sabır, sükunet, tatlılık görmedim, evet. Almadığımı vermekte çok zorlanıyorum. Ama yine de başarmak istiyorum. Ben bize karşı sinirli bir anne ile büyüdüm ama kendi anneliğimde aynılarını yapıyorum -her ne kadar yapmaktan korksam da -elimde olmadan öğrendiklerimi kopyalıyorum. Artık kendimle mücadele etmekten yoruldum. Herşeyden öte çocuğumla sıcak bir ilişkim olsun istiyorum.
Özetle, bana sabrın yollarını, kullandığınız yöntemleri, çocuğunuza karşı çok öfkelendiğinizde nasıl sakinleştiğinizi, o an nasıl baş ettiğinizi.. öğretir misiniz?