annelik üzerine kafa karışıklığım..

pitircikkurdu

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
28 Şubat 2020
118
106
Herkese merhaba, siteyi uzun yıllardır takip ediyorum. Aklımı çok kurcalayan bir konu var. Perdesiz anlatabileceğim, görüşlerinizi almak istediğim bu konu benim için çok önemli.

Ben 29 yaşındayım. Eşimle çok severek, uyum içerisinde, uzun süredir birlikte yaşarken ailelerin de gönlü olsun düşüncesi ile evlendik. Çok şükür ki mutlu bir evliliğim var. Zaman zaman herkesin hayatında olan ufak pürüzler dışında birbirimize arkadaş, sevgili, aile, yoldaş olarak ilerliyoruz. Evliliğimizin ikinci yılı, ikimiz de çalışıyoruz, ailelerimizden uzakta bir şehirde yaşıyoruz. Şehrimizde bir tane bile akrabamız yok.

Ben evliliğimizin altıncı ayında tamamen korunma hatası sonucu (doğum kontrol haplarını geçirdiğim mide bağırsak rahatsızlığı sebebi ile aksattım) hamile kaldım. Öğrendiğimde dünya başıma yıkıldı. Çok korktum. Günlerce ağladım. Hiç daha önce annelik üzerine düşünmemiştim. Bebeği istemedim yalan yok, kürtaj düşüncesiyle düzenli gittiğim doktoruma başvurdum. Kesenin içi boş olduğunu söyledi doktorum. Kürtaj oldum. Zor bir dönem geçirdim. İstemediğim için gelişmediğini düşündüm, sürekli düşünce olarak gel gitler yaşadım, bir noktada istemediğim anda böyle bir şey yaşamam beni vicdani olarak rahatlattı.. Sonra bu rahatlama suçluluk duygusuna sebep oldu vs.

Asıl olay bu yaşadığım olumsuz deneyim değil. şu ki; Bu günden sonra anneliğe tuhaf bir şekilde sıcak bakmaya başladım, önceden çocuk deyince tüylerim ürperirdi, hiç istemezdim, eşim de benim gibi düşünüyor diye içten içe mutlu olurdum.

Son aylarda sık sık anne olmak istiyor muyum? ne zaman doğru zaman? ya bir daha gebe kalamazsam? beklerken geç mi kalıyorum? anne olup da pişman olursam? gibi düşünceleri aklımdan atamıyorum. Eşime söylediğimde biraz daha zamana ihtiyacımız olduğunu söylüyor.

İkimizde kendi iş alanlarımızda başarılı kişileriz, ortalama gelirlerimiz var, sık sık tatillere çıkarız, maddi anlamda ileride yatırım için ufak birikimler yaparız, çevremiz tarafından lüks olarak nitelendirilen harcamalarımız çoktur. (elektronik, hobi aletleri, dışarıda yeme içme, eğlenceye bütçemize göre çok para harcarız, yılda aile ziyaretleri dışında en az 3-4 kez tatile çıkarız). kenara para atmak yerine anı yaşamanın, deneyim edinmenin peşinde olan zihinlerimiz var.

Ben bu düzenden mutluyum. Büyük bir sorumluluğum yok, kendimi hala eşimle sevgili gibi hissediyorum. Evde yemek yapmak, temizlik sorumluluğu, uyku düzenim, sosyalliğimi hala özgürce yalnız yaşadığım düzende gidiyor. Ya da bir ay aşırı para harcayarak bütçemi aşıp, aman önüm yok arkam yok, önümüzdeki ay evde vakit geçiririm diyebiliyorum. Bunları, özgürlüğümü seviyorum. Eşimin annesinin ya da annemin çocuk bakımına destek olmasını beklemiyorum ancak iyi günü var kötü günü var, burada kimsemiz yok, ihtiyacımız olduğu zaman bir kapının olmayacak olması da beni düşündürüyor. Bunu nasıl tolere ederiz bilemiyorum. Bir de ev problemi var. Küçük, 60m2 bir ev tercih ettik. Ben eşya konusunda minimalist biriyim. Çocuk olursa mutlaka ev değiştirmemiz gerekiyor.

Bir yandan bana ve eşime ait bir bebeğin dünyaya gelme ihtimali, ailemizin büyüyecek olması, bizim karışımımız bir canlının hayatımıza dahil olacağını düşünmek beni umutlandırıyor artık. Bir yandansa deli gibi korkuyorum. Tahammülü düşük, çabuk sıkılan biriyim, çocukları severim ama çabuk sıkılırım açıkçası. Pişman olmaktan çok korkuyorum.. İnsanlar nasıl hazır hissediyor bende ne eksik bulamıyorum.

Sizden ricam, anne olduğunuzda geçmiş yaşamınıza dair neler hissettiğiniz ya da anneliği seçme veya seçmeme motivasyonlarınız hakkında biraz yazabilir misiniz..

Düşüncelerimi buraya dökmek bile daha iyi hissettirdi. Okuyan, yorum yapan herkese çok teşekkür ederim.
 
43 yaşında anne oldum isteyerek sevdiğim adamdan cocuk sahibi oldum. Öncesinde gayet dolu dolu bir yaşamım vardı . Gezmeye eğlenmeye gece klüplerine de doymuştum. Ancak bebek sahibi olduktan sonra asla eski siz olmayacaksınız , o kadini gömüp yasini tutmaniz da gerekiyor . Buna hazır mısınız ?

Konuyla alakalı bulduğum için şunu da buraya iliştireyim

 
43 yaşında anne oldum isteyerek sevdiğim adamdan cocuk sahibi oldum. Öncesinde gayet dolu dolu bir yaşamım vardı . Gezmeye eğlenmeye gece klüplerine de doymuştum. Ancak bebek sahibi olduktan sonra asla eski siz olmayacaksınız , o kadini gömüp yasini tutmaniz da gerekiyor . Buna hazır mısınız ?

En çok beni bu korkutuyor. Eskiye özlem duyacağımı düşünmek.. Siz sık sık eskiye özlem duyuyor musunuz?
 
En çok beni bu korkutuyor. Eskiye özlem duyacağımı düşünmek.. Siz sık sık eskiye özlem duyuyor musunuz?
Arada duyuyorum, ama ah keşke bu gece çıkıp eğlenmeye gitseydim değil, ayaklarimi uzatıp hiçbir şey yapmadan düşünmeden geçirdiğim zamanları özlüyorum
 
Tam olarak istemeden, acabalarla alınacak bir sorumluluk değil bu. Ağır ve yorucu. Özelikle ilk zamanlarda sürekli size bağımlı bir canlı ve buyudukce buyuyen dertleri. Elbette güzel yanları çok fazla , tatlı sıkıntılar gibi geliyo gece onları uyutup yatagıma gectigimde ama eskiye ozlem duydugum da cok oluyo.
 
31 yaşında çocuk sahibi oldum,o güne kadar her akşam aktif bir gece hayatımız vardı,her akşam çıkardık kulüplerde gezer sabahlardık. Çocuktan sonra elbette bu aksadı. 16 ay sokağa çıkmadım neredeyse diyebilirim. Eski hayatımı çok fazla özledim o dönem. Aşırı mutsuz oldum,çok zorlandım. Tabii bunda oğlumun çok zor bir çocuk olmasının da etkisi büyüktü. Avaz avaz ağlayan,sadece memede susan bir çocuk olmasaydı bunca zorlanmazdım diye düşünüyorum. Sonra büyüdü,kreşe başlayınca ben yeniden doğmuşa döndüm. O zor günler bir gün geçiyor,önemli olan geçene kadar delirmeden sağlam kalabilmek 😃
 
Allah bağışlasın. Umarım mutlu, huzurlu bir ömrünüz olur birlikte. Cevabınız için de teşekkür ederim. Siz anneliği önerir miydiniz eski kendinize, şu anki düşüncenizle?
Yine de onerirdim, yani gez toz eğlen nereye kadar . Iyi giden ilişkiye de bir motivasyon gerekiyor eninde sonunda. Tabii yasla da alakalı bir durum . Yaşınız kaç ? Keşke diyorum yine de kocamla
Bir on sene önce tanışıp evlenseydim , Doğumdan sonra hiç olmayan küçük sağlık sorunları ortaya cikti. Bir 10 yaş daha genç olsaydım daha çok koşturabilirdim kizimla :)
 
Şöyleki dediğin gibi hayatın çok değişiyor önce bunu kabullen ama eşin uyumlu biriyse çocuk 4-5 yaşına gelince (hatta daha erken bile olabilir ) çok rahat akşamları dışarı çıkarsın, ben eşime bırakıp arkadaşlarımla cikiyorum daha önce de çıkardım ama küçük olduğu için biraz aklım kalırdı, kizm özlüyor diye ama şimdi kızım da aşırı ozlemiyor daha iyi anlıyor açıkçası eskiye ve daha özgür zamanlara 4-5 yaşlarında kavusuyorsun, benim çocuğum sakın belki onun da etkisi vardır sen rahat olursan cocukda rahat olur, tatile gidiyoruz çok keyifli ve rahat geçiyor....şimdi en önemlisi bebeklikte destek olacak birisi, yani keşke yakınında hastalık vs birşey olunca ya da arada akşamları çıkmak istediğinizde bırakacak biri olsa çok daha rahat olur, diğer mevzu da ev ve maddiyat tabi ki...hepsini düşünmeniz lazım, gerçekten istiyorsanız neden olmasın
 
Yine de onerirdim, yani gez toz eğlen nereye kadar . Iyi giden ilişkiye de bir motivasyon gerekiyor eninde sonunda. Tabii yasla da alakalı bir durum . Yaşınız kaç ? Keşke diyorum yine de kocamla
Bir on sene önce tanışıp evlenseydim , Doğumdan sonra hiç olmayan küçük sağlık sorunları ortaya cikti. Bir 10 yaş daha genç olsaydım daha çok koşturabilirdim kizimla :)
ben 29 yaşımdayım eşim 32
 
Annelik cok tatli, cok güzel, cok tatmin edici, sizi sevgiden bulutlarin uzerine cikaran, karninizda onlara karsi hep kelebeklerin ucusmasina sebebiyet veren, asiri huzur veren birsey bence.

ama bir okadarda kafa karistirici, yetersizlik hissinin tavan yapmasina sebeb olan, asla asla plan yapamayacaginiz, tum hayatinizi onlara gore organize etmeniz gereken bir durum.

bedensel olarakta muthis, muthis yoruluyorsunuz. O konuyu hislerden komple ayri tutmak lazim haha..

sonuc olarak, 'ben yeterince gezip tozmadim, para harcamadim kendime, eglenmedim, keyif yapmadim' dediginiz bir noktadaysaniz hayatinizda, baslamayin. doyduysaniz bunlara, evet baslayin.

IYIKI nasip etmis Yaradan, iki evladimi. 34 yasinda ilk, 37 yasinda ikinci evladimi dogurdum. Su an 40 yasimdayim. Bedensel enerji olarak 20lerin sonunda, 30larin basinda olmayi isterdim acikcasi..
 
Demek ki hazır değilmişsin konu sahibesi, yoksam böyle bir karara varmazdın

Muhtemelen hala hazır değilsin ama kurtajdan sonra keşkeler ve vicdan azabı üçgenindesin. Bence kendine zaman ver, durumu düşunmemeye çalış, hamilelik hormonlarının vücudunu terk etmesini bekle. Hazır olmadan çocuk işine girseydin çok daha büyük pişmanlık yaşayacaktın
 
Demek ki hazır değilmişsin konu sahibesi, yoksam böyle bir karara varmazdın

Muhtemelen hala hazır değilsin ama kurtajdan sonra keşkeler ve vicdan azabı üçgenindesin. Bence kendine zaman ver, durumu düşunmemeye çalış, hamilelik hormonlarının vücudunu terk etmesini bekle. Hazır olmadan çocuk işine girseydin çok daha büyük pişmanlık yaşayacaktın

kürtaj olumsuz bir deneyimdi gerçekten. bence toplumda konuşulmayan, kadınların büyük travmalarından sadece biri. üzerinden yıl geçti, fiziksel olarak bir etkisi kalmadı bünyemde. tek problem psikolojisi. boş gebelik olmasa da kürtaj olacaktım, bunu kendime ve çevreme artık itiraf ediyorum. o dönem bebeği hiç istemedim.
 
isteyerek hamile kaldım ben. gayet de çaba gösterdik bunun için. bir yılın sonunda hamile kalabildim. esim de ben de benek sahibi olmayı evlenmeden önce dahi konusmustuk. bir çok seyi göze aldık ve evlendik bunun için de. ama sanırım hamileliğimin 3.ayından sonra başlayan korkularım var sürekli. kendimi dehşet verici bir durumun içindeymiş gibi hissediyorum bazen. normalde çok rahat, oladuramadığımı akışa bırakıp stres yapmayan biriyim. ama simdi kaygılıyım. 7/24 hissettiğim bir his değil tabii ki. ama simdiden bozulan uyku kalitem, 1 km yürüsem hemen yorulmam, kendimi eskisi kadar çekici hissetmemem falan.. bilmiyorum moralimi bozmuyor, beni düsürmüyor desem yalan olur. gelecekle ilgili genelde pozitif olmaya çalışsam da bebek dünyaya geldiğinde her seyin kat kat zor olacağını da biliyorum. korkutuyor da bu beni. romantik bir yerden bakmak istemem olaya ama bebeğimin tekmelerini her hissettiğimde gözlerim doluyor.. hayatımda bir çok seyi zaten kendi rızamla sırf bu bebek için bir kenara koydum, bir çok seyden vazgectim. ama fedakarlık gibi değil.. kendime yaptığım bir iyilik gibi hissediyorum bunu her seyin üzerinde. düsünüyorum bazen hani anne olmaktan daha çok istediğim, beni daha iyi hissettirecek bir hayat, sıfat yok yani bulamıyorum.

çok zorlanıcam biliyorum 🥲 belki uykusuz gecelerimde keske biraz daha bekleseydik bebek için falan diye düsüncelere de girerim 😂 ama gün sonunda beni mutlu edecek bir karar verdiğime inanıyorum.
 
isteyerek hamile kaldım ben. gayet de çaba gösterdik bunun için. bir yılın sonunda hamile kalabildim. esim de ben de benek sahibi olmayı evlenmeden önce dahi konusmustuk. bir çok seyi göze aldık ve evlendik bunun için de. ama sanırım hamileliğimin 3.ayından sonra başlayan korkularım var sürekli. kendimi dehşet verici bir durumun içindeymiş gibi hissediyorum bazen. normalde çok rahat, oladuramadığımı akışa bırakıp stres yapmayan biriyim. ama simdi kaygılıyım. 7/24 hissettiğim bir his değil tabii ki. ama simdiden bozulan uyku kalitem, 1 km yürüsem hemen yorulmam, kendimi eskisi kadar çekici hissetmemem falan.. bilmiyorum moralimi bozmuyor, beni düsürmüyor desem yalan olur. gelecekle ilgili genelde pozitif olmaya çalışsam da bebek dünyaya geldiğinde her seyin kat kat zor olacağını da biliyorum. korkutuyor da bu beni. romantik bir yerden bakmak istemem olaya ama bebeğimin tekmelerini her hissettiğimde gözlerim doluyor.. hayatımda bir çok seyi zaten kendi rızamla sırf bu bebek için bir kenara koydum, bir çok seyden vazgectim. ama fedakarlık gibi değil.. kendime yaptığım bir iyilik gibi hissediyorum bunu her seyin üzerinde. düsünüyorum bazen hani anne olmaktan daha çok istediğim, beni daha iyi hissettirecek bir hayat, sıfat yok yani bulamıyorum.

çok zorlanıcam biliyorum 🥲 belki uykusuz gecelerimde keske biraz daha bekleseydik bebek için falan diye düsüncelere de girerim 😂 ama gün sonunda beni mutlu edecek bir karar verdiğime inanıyorum.

Hayırlı uğurlu olsun şimdiden. Bebeğiniz ailenize neşe, huzur, sağlık getirsin. Hemen hemen herkes zorluklardan bahsetse de daha önce hiç deneyimlemediğiniz bir süreçtesiniz, doğum sonrası sizin için de diğer ilk defa anne olacak tüm kadınlar için de kocaman-yakında başınıza gelecek bir belirsizlik. Bu süreçte kaygılı hissetmeniz kadar insani bir durum yok bence. Bunları olumsuz bir yorum olarak algılamadım bu yüzden :)

Sürecinizi paylaştığınız için teşekkür ederim.
 
geç evlendim ve hiç bir zaman çocuğum olsun diye bir hevesim olmadı. Eşim isterdi. Hamile olduğumu öğrendiğimde benim de dünyam başıma yıkıldı, 38 yaşındaydım. Aldırmayı düşündüm, vicdanım izin vermedi. Kendi düşsün diye bile o kadar dua ettim ki. Çünkü bir hayatım vardı, istediğimi alıyor, istediğim gibi geziyor, paramı istediğim gibi harcıyordum. Velhasıl bebeğim 14 haftalık olduğunda covid oldum,39 derece ateşle acile gittim. O an içimden bir şey koptu, kendimi değil ilk defa bebeğimi düşündüm ya ona bir şey olursa diye. Sonrasında kolumu çarpsam bebeğime bir şey oldu mu acaba diye panik oluyordum, doktorum sağolsun harika bir kadındı çok çekti benden :KK70: Doğumdan sonra çok üzüldüğüm şeyler yaşadım, belki basit şeylerdi ben büyüttüm. Sütüm yoktu ama ne yalan söyleyeyim emzirmeyi hiç sevemedim. Ama hep korkularım vardı, ben bebeğimi başta istemedim ya benim yüzümden ona bir şey olursa diye. Psikolojik destek aldım. 7. ayda çalışmaya başladım, annem bakıyor şu an. Ben ki, asla kimsenin bebeğini çocuğunu kucağıma almamış insa, çocuk sevmediğim için şu an içim gidiyor gündüz onu göremiyorum diye. Ben anneliğe hazır olunduğunu düşünmüyorum, bu çünkü hazır olunacak bir şey değil. Bir başka canı kendinden çok sevmek için hazırlık yapamazsınız ama oluyor. Bazen keşke daha önce yapsaydım diyorum, sonra demek ki o bizi seçti, olması gereken zaman bu diyorum. Diyorum da diyorum yani. Annelik delilik, tek inandığım bu. Siz de umarım kendiniz için en doğru kararı verirsiniz...
 
X