Öncelikle ergenlik döneminde olduğumu belirteyim.Forumlara fazla girmiyorum ama o çok çaresiz hissediyorum ve anlatacak kimsem yok.Babamı 1 yıl önce kaybettim kalp rahatsızlığı yüzünden.Annemle babamı ayırt etmiyordum ama babama acıdığım için üstüne daha çok düşerdim.Ve babama annemden daha çok düşündüm.İki ay önce falan annem arkadaşıyla konuşurken duydum,annem başkasına aşıkmış.Adamın kim olduğunu sonradan öğrendim.Çok iyi birisi ama benim umrumda değil.Ben annemi o adamla yan yana görmeye tahammülüm edemiyorum.Adamı severdim ama bu olayı öğrendikten sonra aynı ortamda bile bulunmuyorum.Akşam yemeğine geldiğinde sofraya gitmiyorum odamda yiyorum mesala.Annemin suçlu olmadığını biliyorum ama neden sinirleniyorum bilmiyorum.Bu konu ne zaman açılsa gözlerim doluyor.Annem babam için çok şey yaptı bunu asla inkar etmiyorum.Kalp nakli olması gerekiyordu.Kalp çıkana kadar hastanede gözetim altında kaldı ve hastanesi çok uzaktı yaşadığımız şehrin dışındaydı neredeyse.Annem sürekli gitti hastaneye onu görmeye.Kışın karın ortasında bile gitti.Bunları asla inkar etmiyorum ama babam ölmeden öncede bu adamla görüşüyorlardı.Eğer babam ölmeseydi aldatacak mıydı yani veya ölmesini mi bekliyordu?Düşündüm şeylerin çok çirkin olduğunu biliyorum ama yemin ederimki elimde değil.Annemin ne kadar zorlandığını abimle bize bakmak için yaptığı bütün fedakarlıkları,kadın başıyla neler yaptığını,dışarda nelerle mücadele ettiğini inanın görüyorum ama babamı o kadar çok seviyorum ki olanları kabul edemiyorum.Daha doğrusu kabul etmek istemiyorum.Bu adam hergün bizdeydi bir ara.Ben ev halimle sofraya oturmak istiyorum ama olamıyorum.Kendi evimde rahat olmak istiyorum çok mu şey istiyorum yani?Bunu annemle tartışırken söyledim.Benim dışarıdaki hayatta nelerle mücadele ettiğimi bilemezsin o bizim en büyük desteğimiz dedi.Böyle deyince ben açıkçası bana değer vermediğini düşünüyorum.Rahat olamadığımı söylediğim halde eve gelmesine engel olmadı yani siz olsanız ne düşünürsünüz?Ve ben annemin babamı benim sevdiğim kadar sevdiğini düşünmüyorum.Veya ben babama daha çok acıdığım için böyle düşünüyorum.Babam soğuk biriydi bende babama çok benziyorum.Annem sürekli şikayet eder huyumdan babanda öyle diye.Sevgi gösterilerini vıcık vıcık şeyleri sevmiyorum ve asabiyim.Annem gelip onu öpmemi istiyor mesela.Öpmek istemeyincede yanlış anlıyor yani onu öpmemem onu sevmediğim anlamına mı geliyor?Sadece gururluyum.Çok fazla kavga ediyoruz. Annemde çok zorluk çekti biliyorum.Geceleri kaç defa ağlayıp sayıkladığını duydum.Annem benden anlayış bekliyor ama kimse annesini sevgilisiyle görmek istemez bunu anlamıyor.Dediğim gibi neden bu konu açılınca bu kadar öfkelendiğimi neden böyle düşündüğümü bilmiyorum.Kafam çok karışık ve anlatacak kimsem yok.Arkadaşlarımla bu tür şeyler konuşmayı fazla sevmiyorum.O yüzden içimi dökmek istedim.Ve bu konuyu annemle kesinlikle konuşmak istemiyorum.Beni kendi halime bıraksın bu konuyu açmasın istiyorum.Annem bunu biliyor ama beni alıştırmaya çalışıyor.Ben kendi halimde mutluyum alışmaya ihtiyacım yok ama o bu konuyu konuşmak halletmek istiyor.Ben kendi içimde hallettim zaten.Adam bana kötü bir şey yapmadı biliyorum ama göresim gelmiyor o kadar nefret doluyum ki.Anneme kendi bildiğimi yapacağım dedim.Sen bilirsin ama o sana kötü bir şey yapmadı dedi.Haklı olduğunu biliyorum ama aklımı sanki başkası kullanıyor.Kafayı yeme noktasına geldim artık.Sürekli kendimle çelişiyorum.Tanışmalarına ben vesile olduğum için kendime lanet ediyorum aklıma geldikçe.Yarın bir gün gelipte evleneceğim derse annemden nefret etmekten korkuyorum,bir anda hayatıma giren bir adam yüzünden annemi kaybetmek,ondan soğumak istemiyorum.Çaresizim ve yetişkinlerden tavsiye almak istedim.Kafam çok dolu ve ne yapacağımı bilmiyorum.