Annem... 😥

benim annem vefat edeli iki sene oluyor, bu acı, bu boşluk hissi hiçbir zaman geçmiyor geçmeyecek de. hayatımın bu zamanları ona en çok ihtiyaç duyduğum zamanlar, önümü o kadar göremiyorum ki şu sıralar daha bu başlangıç biliyorum ama o yaşasaydı bana ışık olurdu, yol olurdu, çok özlüyorum onu.. anneniz en azından hayatta bir yerlerde nefes aldığını biliyorsunuz gitseniz kafanızı dizlerine koysanız bu bile o kadar iyi hissettirir ki anneniz sonuçta. demem o ki yaşadığı için telefonla ancak 3 5 kelime ediyor olsa bile şükredinn ve dua edin tabi her şeyin daha iyi olması için..

Konularınızı bilmiyorum, göremiyorum da.
Ferahlıklar dilerim.
İnsanın başına gelebilecek en ağır şeylerden birini yaşamak zordur elbette. Sabrınız bol olsun, anneciğinize şifa dilerim.

Hastalığın 6. yılını doldurmuş biri olarak tek diyeceğim geçmiyor bu his. Daha geçende erkek arkadaşımın annesi onunla birlikte sabah 6’da uyanıp ona kahvaltı hazırlıyor diye hüngür hüngür ağladım. Bu imrenişim de kötü bir enerjiyi çağırır da annesine bir şey olursa diye de korkuyorum bir yandan...

Daha çok başındasınız bu yolun maalesef. Kabullenebilmek ve bu hastalıkla yaşayabilmek için lütfen yardım al. Ben alamadım zamanında, alışmam o kadar uzun sürdü ki. Bir ara öfkem bile oldu inanılmaz bir şekilde. İki yıl kadar buraya yazdıklarını hissettim. Üstüne bir iki yıl da sanki annemin kendi tercihiymiş gibi “bunu bana nasıl yapar, ona ihtiyacım varken beni nasıl böyle bırakır” diye ona sinirlendim. 4 yıldan fazla zamanımı aldı hastalığını tam anlamıyla kavrayıp kabullenmek, bununla yaşamayı öğrenmek. Sonrasında anneme karşı çok daha anlayışlı, çok daha sevgi dolu bir hale geldim. Daha iyi ilgileniyorum onunla, ona daha sakin ve onu daha mutlu edecek şekilde iletişim kurabiliyorum onunla. Yardım alırsan daha kolay ulaşırsın benim ulaştığım yere.

Allah şifa versin inşallah

Annem 7 yıl kanserle mücadele etti. Onu öldüren tümörü hergün elimle temizleyip pansuman yaptım. Sadece annem değil çocuğumdu o benim 35 kiloya düşmüş halinde ben onu kucaklıyordum artık...

Bütün hayatımı onun hayatına adamıştım. Son saatlerimiz bile beraberdi. Öldüğü an ağlamaya başladım sus dediler. Bir daha ağlamadım hiç. Hala resimlerine bakamam biliyorum sizin ki de çok ağır ama isyan etmeyin.

Herkes aynı kadere doğmuyor bu dünyaya....

Sakinleşin ve bu durumda onu nasıl mutlu edebilirim i düşünün Veee kalan zamanınızı iyi değerlendirin