Merhabalar, kimseyle paylaşamıyorum buraya yazmak istedim. Bir çözümü yok ama içimi dökmek bana iyi gelecek. Şuan güzel, mutlu bir hayatım var ama çocukluğum ve geçmişin yüklerinden kurtulamıyorum. Beni büyüten babannemin vefatı ile tekrar beni düşünceler sardı.
Konu genel olarak hayatımdaki anne figürünün eksikliği ile ilgili. Ben 9 yaşına gelene kadar annem, babam, babannem, ben ve kardeşim birlikte yaşıyorduk. Sürekli kavga ve şiddetin olduğu bir ev ortamıydı. Tüm sorunların sebebinin babannem ile aynı evde yaşamak olduğu düşünülüyordu. Farklı bir eve taşınınca tüm sorunların çözüleceği umuduyla annem babam ve kardeşim farklı bir eve kiraya çıktılar. Kardeşim 2 yaşındaydi, bense 9. Babaannemin tek kalmaması ve benim okulumun değişmemesi için beni oraya bıraktılar. Babannem bana çok iyi baktı. Okumam için elimden geleni yaptı, her sabah kahvaltımı hazırladı, ödevim var dedim benimle kutuphanelere geldi saatlerce bekledi. Ne ihtiyacım varsa karşıladı çok fedakardı. Babam her gün iş çıkışı gelir beni görür eve öyle giderdi. 9 yaşından lise yaşına gelene kadar babaannemle yaşadım. Hafta sonlarında babam beni alıp eve götürüyordu orada da annemden ilgi ve sıcaklık gördümüğümü hatırlamıyorum.
Annemle tam olarak sarıldığım dertleştiğim gerçekten samimi yakın hissettiğim an hatırlamıyorum. Orada kendimi misafir gibi hissediyordum. Okul formamı yıkarken babannen de her şeyi yapıyor, bi bunu yıkayamıyor mu da buraya gönderiyor demişti.
Liseye geçince benim okuluma yakın bir ev buldular ve oraya taşındılar. Yaz tatili geçti, okul henüz yeni başlamıştı ki annemin telefonunda başka birisi ile görmemem gereken konuşmaları gördüm. O şokla çok büyük tepki verdim tam o sırada babam eve geldi her şeyi anlattım. Boşanma kararı aldılar fakat annem yeminler etti ve babam annemi affetti. O sırada ben tekrar babannemin yanında yaşamaya devam ettim. Ve annemle aramızdaki duvarlara yenileri eklendi.
Lise ve üniversite sürecinde birkaç kez daha annemin farklı aldatmalarına şahit olduk. Sayısını bilmiyorum detay da vermek istemiyorum gercekten hepsi birbirinden cirkin. Teyzem ile aralari bozuldu, sebebi enistem ile ilgili bir sey ama detay bilmiyorum. Komsumuzun esi, isyerindeki birileri ile ilgili bir seyler duyduk. Hep boyle etraftaki evli insanlar. Somut olarak mesaj disinda bir sey gormedim ama gormek istemedigim icin olabilir. Ben hep okula, kendi hayatima odaklandim, bu olaylardan uzak durdum. En son asamada kardesim ile babama boşanması için baskı yaptık. Çok kez şans verdi ama her defasında yine yaptı Babam ayrılmakta çok zorlandı, boşandılar. Annemin evli birisiyle ilişkisi oldu uzun sure ayni evde yasayip ayrildilar. Sonra 2 kez daha evlendi.
Ben annemle ilişkimi tamamen koparmadim. Baska sehirdeyken yanima tatile geldi. 1 hafta boyunca biriyle mesajlaşıp ağladı. Çocuğum oldu bikaç gün geç geldi. Sonradan öğrendim ki evlenecekmiş taşınıyormuş ona denk gelmiş. Genel olarak böyle bir insan.. Bencil mi, hasta mı, beni mi sevmiyor yıllardır çözemedim. Bazen telefonunu açmadığım için suçlu hissediyorum. Nefret ediyorum bu duygumdan dolayı da suçlu hissediyorum. İnsan kaç yaşına gelirse gelse anne desteğini arıyor ama ben bu desteği hiç göremedim. Babannem vefat edince değerini daha çok anladım. Meğer anne doğuran değil büyütenmiş.
Tüm bunlar beni erkenden büyüttü, sorun çıkarmamayı, akıllı uslu olmayı, şımarmamayı, insanlara karşı mesafeli olmayı öğrendim. Ve kimseye güvenmemeyi..
Olaylara bütün olarak bakınca uzak kalmanın kendim için en iyisi olduğu sonucu ortaya çıkıyor. Geçmişi unutmalı ve şimdiki hayatıma odaklanmalıyım. Bu konuyla ilgili kitap öneriniz varsa severek okurum
