Merhaba konunun uzamaması adına çok detay vermeyeceğim. Derdim özetle şu:
Hayatım boyunca ailemden tek bir destek görmemiş biriyim. Babam hayatı boyunca çalışmadı artı huysuzluğuyla bizi hep bezdirdi. Annem de sağolsun ona hep çanak tuttu. Ne çalışmayı düşündü ne beni savundu. Hayatta hep tek başıma mücadele ettim.
Çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen okutmadılar. Liseden sonra dengimin çok altında işlerde tabiri caizse süründüm. Ne maddi ne manevi hiç bir destek görmeden evlendim yuvamı kurdum. Çocuğumuz olunca işi bıraktım. Çünkü annem bakamam dedi. Aldığım maaş kreşe gideceğinden dolayı işi bıraktım.
Bu arada oğlum 6 yaşındayken babam yatalak oldu, annem ona bakmaya başladı. Babam fizik tedaviyi de yürümesine rağmen bıraktı, kendini yatağa mahkum etti.
Sonra aksi gibi annemin evi kentsel dönüşüme girdi. Kira veremeyecekleri için benim yanıma mecburen yerleştiler.
Bu süreçte annem yine hiç bir şekilde bana destek olmadı. Tek bir bardağı bile kaldırmıyor evde inanın. Hem ilkokula giden oğlum hem yatalak adam hem artan iş yükü... 1 yıldır bir çay koymuşluğu olmadı. Hiçbir sağlık sorunu yok. Evde sabahtan gece 1 e kadar koşturuyorum, o elinde telefon oturuyor.
Şimdi eşimin kendi ofisinde bana bir iş fırsatı doğdu. Günde 6 saat çalışabileceğim bir iş, eşim ve ortağının yanında. Yani oldukça rahat. Ama oğlumla ilgilenemeyeceğim haliyle. Sabah konuyu açtık annem yine mırın kırın yapıyor bakmamak için. Sabahtan beri evde huzur yok.
Sizce yine mi kabulleneyim yoksa her şeye rağmen bu fırsatı kabul mu edeyim?
Oğlumu bu şekilde isteksizce bakacak anneme bırakmak beni çok üzüyor şu an???
en üzüldüğüm de eşime karşı hep mahçubum. Beni ne duruma düşürdüğünün farkında değil annem. Varsa yoksa bana dokunmayın. Yarın öbür gün eşim bunları yüzüme vursa haklı
