- 14 Şubat 2017
- 626
- 392
- 103
- Konu Sahibi Hyuga hinata
-
- #1
Tatile cikamiz çok zor, bende şehir dışından geldim tatil için zaten. Ama izin gününde biraz disari cikip gezmek istiyorum, ve farklı şeyler yapmak falanÜzüldüm anneciğinize acaba birlikte tatile mi ciksaniz tabi imkan var mı bilemiyorum.
Yada sinema, sevdiği aktiviteler fln yok mudur ?
Ayni seyleri bende yasadim.bu durumda insan en cok birisi ile konusmak istiyor ,sakin bir ortam yaratip konusun onunla,herseyi anlatsin rahatca aglasin.sorgulamayin sadece yalniz olmadigini hissettirin.emin olun bu yetiyor.Merhabalar bu sefer konu benle alakali degil, annemle ilgili
Annem depresyona girdi sanirim bunu fark ettim
3 yil önce babamla ayrildilar, iyi gitmeyen bir iliskileri vardi.
Annem babamdan ayrilinca işe basladi ve cok yorgun oluyor, asgari ucrete çalışıyor. Ve sanirim artık gerçekten sınıra yaklasti. Hem kendi ailesinden yediği darbeler hemde biraz bizimle olan sıkıntıları vs. Yalnızlık, işin yormasi ve hayatinin işle ev arasinda gecmesi, ve benim yil içinde okuduğumdan dolayi eve 4-5 ayda bir gelmem derken cok yalniz kaldi. Ve sorunlar bir bir uzerine bindi. Kizlar bu ara cidden kendine birsey yapar diye korkuyorum. Ben 21 yaşındayım ne yapabilirim? Haftaya izme ayrilcak? Onu hayata dondurmek ve yeniden yaşam enerjisi olmasini saglamakicin ne yapmaliyim? (depresyonda olduğunun farkinda değil)
Anne kız bir cafede oturup sohbet etmek bile iyi geliyor, annenizle duygusal olarak ne kadar yakınsınız bilemiyorum ama arkadaşlara katılıyorum, sizle dertleşip içini dökmesini sağlayın, kabul ederse de bir uzman yardımı alın.Tatile cikamiz çok zor, bende şehir dışından geldim tatil için zaten. Ama izin gününde biraz disari cikip gezmek istiyorum, ve farklı şeyler yapmak falan
Teşekkür ederim. Yardim alma konusunu bende düşündüm ama annem psikologa ne derece kendini açar bilemiyorum. Ama deneyecegim :)Anne kız bir cafede oturup sohbet etmek bile iyi geliyor, annenizle duygusal olarak ne kadar yakınsınız bilemiyorum ama arkadaşlara katılıyorum, sizle dertleşip içini dökmesini sağlayın, kabul ederse de bir uzman yardımı alın.
Sizle konuşup içini döktükçe rahatlayacak ve psikolog konusunda daha da cesaretlenecektir, anneniz sanırım içindekileri herkese anlatabilen bir kadın değil, yılların birikmişliği vardır, bedenen ve ruhen kendini yorgun hissediyordur, size rahatça anlatabileceğini düşünüyorum.Teşekkür ederim. Yardim alma konusunu bende düşündüm ama annem psikologa ne derece kendini açar bilemiyorum. Ama deneyecegim :)
Bende bir kitap almıştım, evinizdeki terapist diye, hem duyguları dusunceleri fark ettiriyor anneme de dedim , belki okur diye benden sonra o okuyacak. İcindeki alıştırmaları yaparken rahatlayabilir. Yazi yazmayi da onerebilirim kabul ederse iyi olurm teşekkürler :)Sizle konuşup içini döktükçe rahatlayacak ve psikolog konusunda daha da cesaretlenecektir, anneniz sanırım içindekileri herkese anlatabilen bir kadın değil, yılların birikmişliği vardır, bedenen ve ruhen kendini yorgun hissediyordur, size rahatça anlatabileceğini düşünüyorum.
Eğer gerçekten içine kapanan, herkese içini dökemeyen biriyse ve yazmayı da seviyorsa, annenizi bir günlük alıp yazmaya da teşvik edebilirsiniz, içini kimselere açmak istemeyen kadınlara bunu tavsiye ediyorum, epey rahatlatıcı oluyor, bir nevi terapi görevi görüyor.
Uzun vadeli bir tavsiye annenizi hergün arayın, havadan sudan dertlerden konuşun. Annenizin en yakın arkadaşı, dert ortağı, terapisti gibi olun. Annenize çözüm bulamasaniz bile size anlattıkça, konuştukça rahatlar. Ben anneme böyle yapıyorum, ilk dakikalar sesi berbat geliyor ama telefonu kapatirken kahkahalar atıyor oluyor. Ana kız günlük dertleşme terapisi gibisi yokMerhabalar bu sefer konu benle alakali degil, annemle ilgili
Annem depresyona girdi sanirim bunu fark ettim
3 yil önce babamla ayrildilar, iyi gitmeyen bir iliskileri vardi.
Annem babamdan ayrilinca işe basladi ve cok yorgun oluyor, asgari ucrete çalışıyor. Ve sanirim artık gerçekten sınıra yaklasti. Hem kendi ailesinden yediği darbeler hemde biraz bizimle olan sıkıntıları vs. Yalnızlık, işin yormasi ve hayatinin işle ev arasinda gecmesi, ve benim yil içinde okuduğumdan dolayi eve 4-5 ayda bir gelmem derken cok yalniz kaldi. Ve sorunlar bir bir uzerine bindi. Kizlar bu ara cidden kendine birsey yapar diye korkuyorum. Ben 21 yaşındayım ne yapabilirim? Haftaya izme ayrilcak? Onu hayata dondurmek ve yeniden yaşam enerjisi olmasini saglamakicin ne yapmaliyim? (depresyonda olduğunun farkinda değil)
Bende dertlesmeyi cok isterim tabi ama annem yakın degil bana da pek, bu ara sogudum hatta ama yardim etmek istiyorum yine deUzun vadeli bir tavsiye annenizi hergün arayın, havadan sudan dertlerden konuşun. Annenizin en yakın arkadaşı, dert ortağı, terapisti gibi olun. Annenize çözüm bulamasaniz bile size anlattıkça, konuştukça rahatlar. Ben anneme böyle yapıyorum, ilk dakikalar sesi berbat geliyor ama telefonu kapatirken kahkahalar atıyor oluyor. Ana kız günlük dertleşme terapisi gibisi yok
Annelerin hakkı ödenmez, hamilelik döneminde çektikleri için bile çok şey borçluyuz. Siz hayırlı evlat olun, gerisini boşverin. Zaten hayırlı evlat olmasaniz bu konuyu acmazdiniz. Siz annenize adım atin, ilk başlarda 2-3 güne bir arayin o gün yaptiklarinizi anlatin annenizde sizle muhabbet etmeye başlar ve o samimiyet kurulur zamanla.Bende dertlesmeyi cok isterim tabi ama annem yakın degil bana da pek, bu ara sogudum hatta ama yardim etmek istiyorum yine de
Bol bol konuşun güzel şeylerden, herkesin kendince sıkıntıları olduğunu hatırlatın. En çok ta dinleyin. Hoşunuza giden gitmeyen ne söylerse dinleyin. Gidin gezin, hava soğuk, çıkıp çay kahve için. Ne bileyim anne senin yemeklerini özledim deyin ve birlikte yemek yapın. Yalnızlık duygusundan kurtulsun. Siz de kendinizi üzmeyin, inşallah düzelir. Benim de annem babamın vefatından sonra çok yalnız hissediyor. Onun için sizi anlayabiliyorum.Merhabalar bu sefer konu benle alakali degil, annemle ilgili
Annem depresyona girdi sanirim bunu fark ettim
3 yil önce babamla ayrildilar, iyi gitmeyen bir iliskileri vardi.
Annem babamdan ayrilinca işe basladi ve cok yorgun oluyor, asgari ucrete çalışıyor. Ve sanirim artık gerçekten sınıra yaklasti. Hem kendi ailesinden yediği darbeler hemde biraz bizimle olan sıkıntıları vs. Yalnızlık, işin yormasi ve hayatinin işle ev arasinda gecmesi, ve benim yil içinde okuduğumdan dolayi eve 4-5 ayda bir gelmem derken cok yalniz kaldi. Ve sorunlar bir bir uzerine bindi. Kizlar bu ara cidden kendine birsey yapar diye korkuyorum. Ben 21 yaşındayım ne yapabilirim? Haftaya izme ayrilcak? Onu hayata dondurmek ve yeniden yaşam enerjisi olmasini saglamakicin ne yapmaliyim? (depresyonda olduğunun farkinda değil)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?