Konuştum annemle.
Bana nankör evlat dedi.
Bilsem daha kötü davranırdım sana dedi.
Neden bıraktın diye sordum ne olmuş ne var bunda dedi.
Kısaca yine dağladı kalbimi..
Üstüne tartıştık beni engelledi. .
Anlayacağınız kadın değil suçluluk pişmanlık duymak. Hiç sorumluluk hissetmiyor.
Bana herkes iyi davranıyor bir sen böylesin kafadan kontaksin sen dedi.
Ama rahatladım.
Artık kaç ay kaç sene görüşmeyiz bilmiyorum ama içimdeki yuku attım.
Bana nankör evlat dedi.
Bilsem daha kötü davranırdım sana dedi.
Neden bıraktın diye sordum ne olmuş ne var bunda dedi.
Kısaca yine dağladı kalbimi..
Üstüne tartıştık beni engelledi. .
Anlayacağınız kadın değil suçluluk pişmanlık duymak. Hiç sorumluluk hissetmiyor.
Bana herkes iyi davranıyor bir sen böylesin kafadan kontaksin sen dedi.
Ama rahatladım.
Artık kaç ay kaç sene görüşmeyiz bilmiyorum ama içimdeki yuku attım.
iyi yapmışsınız rahatlamışsınız. ama küs kalırsanız yine rahatsızlık hissi oluşur zamanla. hiç bişi olmamış gibi arayın görüşün bence. azıcıkta siz dengesiz olun :) ben ayrı şehirde yaşadığım için ayrım konusunu unutmuştum artık, kendi hayatımı yaşıyordum çünkü. en son annem hastalandı, beni çağırdı bakmam için kardeşim pek oralı olmadı. ama kardeşime ev alınıp bana alınmayınca taktım kafayı bu yaşta hala ayırıyorlar diye, tüm çocukluk travmam ortaya çıkıverdi. tam da bu zamanda özel hayatımda güvendiğim dağlara kar yağıp hayat planlarım alt üst olunca işin içinden çıkamadım. 5 yıl sürekli açtım konuyu ikna edemedim, çok üzüldüm her inkarlarında. bu arada hala inkardalar. ama alttan alttan bana eşit davrandıklarını göstermek için çabalamaları bile aslında bende açılan yaraları en sonunda onlara gösterebildiğimi ve insafa geldiklerini bana gösterdi. mesela bana da ev almak için para koyuyorlar şimdi bir kenara. bu sürede reiki, aile dizimi, akupunktur, psikologla terapi vs. daha aklıma gelmeyen bir sürü yöntemle travmalarımı yenmeye çalıştım. çünkü ne yalancı eski sevgilim ne de inkarcı ailem yaralarımı iyileştirmek için doğru seçimler değildi ve iş başa düşmüştü. yani anneniz de belki suçluluk hissediyordur ama özür dilemek kabul etmek her insanın harcı değildir. belki de hala haklı görüyordur? o dönemde öyle bir adet vardı, bebekler çeşitli sebeplerle akrabalara veriliyordu. cahiliye devri. keşke o da size böyle bir cevap verse, kızım o zaman adetti, cahillik vardı dese, içinize su serpilecek ama bunu beklerseniz uzun sürebilir bu bekleyiş. siz annenizi affederek yola devam edin, hem sizin için hem de çocuklarınız için en iyi yöntem bu. affetmek ne demektir, geçmişin yüklerinden kurtulmak için neden gereklidir, affetme çalışmaları araştırın. siz üzüldükçe ben üzüldüğüm günleri getirdim aklıma.
çocuklara kötü muamaleyi asla kabul etmiyorum, onlar bizim umudumuz Allah'ın emaneti nasıl kıyılır.
Mesafe koy anne babana kafan rahat olsun.
