Geçmiş olsun anneciğinize. Hislerinizi anlıyorum, kolay bir tecrübe değil ve böyle hissetmeniz de çok insani. Fakat içinizi rahatlatmak isterim ki, siz ruhsal desteğe ihtiyaç duyan anneciğinizi, daha iyi olacağı, en doğru adrese, doktoruna götürdünüz.
Vaktinde ruh sağlığı hastanesinde bir süre kalmak durumunda kalmış, kendisine ekt önerilmiş (Ve fakat ailem kabul etmediği için uygulanmamıştı, uygulansaydı belki atakları daha kolay atlatırdım ve travmatize olmazdım diye de düşünürüm bazen) biri olarak şunu söylemek isterim; insanın aklında(!) (Düşünme biçiminde), ruh sağlığında, yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu kabul etmesi, kendine bunu kondurması zordur. Anneciğinize biraz sabır, biraz anlayış göstererek ve kendinizi de dirayetli tutarak bu sürecin üstesinden geleceğinizi düşünüyorum. Ailem de beni hastaneye yatırmak durumunda kaldığında, geride bırakırlarken zorlanmışlardı; "Acaba"ları vardı akıllarında, yoğun duygular yaşıyorlardı onlar da çünkü ilk kez böyle bir hali deneyimlemek durumunda kalmıştık. Daha sonraki sohbetlerimizde bu hüzünlü günlerimizi yer yer anarken, aslında bu kararın ailem için zor olduğu kadar, benim için ne kadar koruyucu olduğunu da fark ettim. Çünkü doktor ve hemşirelerimizin gözetiminde, düzenli tedavilerle kendime zarar verme ihtimallerimin de önüne geçilmişti.
Tekrar geçmiş olsun.
Gün geçtikçe daha iyiye gidecektir diye umut ediyorum.
Dışarı çıkıldığında bir miktar uyumda zorlanılabilir, ancak minik minik sosyalleşme fırsatları sunarsanız anneciğinize, ailecek gezmeler, bir hobi vb. iyi gelecek, içi açılacaktır diye düşünüyorum. (Bana iyi gelmişti, elbette annenizi takip eden doktoru ile de istişare ederseniz, kendisi size yöntemler, yollar gösterecektir)