- 8 Ocak 2014
- 735
- 287
Herkese merhaba. 30 yaşındayım ve henüz daha evlenmedim. Bunu böyle yazıyorum çünkü konuyu daha iyi anlamanızı istiyorum. Kendi iş yerim var ve işimin çoğu %90lık bir kısmı kadınlarla geçiyor. Ben de haliyle karşı cinsle tanıyabileceğim kaliteli ortam arayışındayım. Neyse bir arkadaşım bana kaliteli insanlarla sosyalleşmeme olanak sağlayacak workshop düzenleyen bir etkinlik sayfası atmış. Heykel, resim workshopları falan var. Bu workshoplardan anneme söz ettim ve dananın kuyruğu orada koptu. Yok ben evde kalmışım artık bunu kabul etmeliymişim, 30 yaşına gelip hala evlenemeyince evde kalınmış oluyormuş, yok hiçbir işe yaramazmışım, böyle aptal saptal etkinlikler bir işe yaramazmış falan ağza alınmayacak bir dünya laf söyledi. Biz babanla geberip gidince ancak oturur bizim paramızı yersin senden de başka bir halt olmaz dedi. Annem normalde okumuş üniversite mezunu bir kadın normalde aramız iyidir ama evlenmeme AŞIRI derecede kafayı taktığı için bu konuda hep böyle fikirleri var ama ben artık katlanamıyorum. Onun gibi düşünmüyorum elbette ama normalde psikolojisi sağlam bir insan olmasam eminim ki iş güç tutamaz halde olup depresyondan depresyona girerdim. Söylediklerinden etkilenmediğimi düşünsem de her seferinde kendi kendime psikolojik savaş vermekten yoruldum artık. Böyle çıkışları hep oluyordu sonra öpüp barışmaya çalışıyordu ben de salak gibi her seferinde affediyordum. Ama artık yeter bir evlat olarak asla yüzünü kızartacak bi davranışta bulunmadım hiç kimseye rezil etmedim. Bari yurt dışına git de evlenemediğini kapatsın falan diyor. Tek çocuğum ve tedavi yoluyla hamile kalmış aslında bir yandan da bana aşırı düşkün öyle ki iki telefonu açmasam hemen anksiyetesi tutar. Ben de bu huyunu bildiğim için her yerden engelledim hatta birkaç gün iş yerinde kalsam eve gelmesem diyorum. Siz olsanız bu tavırlar karşısında ne yapardınız? Affeder miydiniz yoksa bir süre süründürüp öyle mi konuşurdunuz?
Son düzenleme:
