anneme çok üzülüyorum,biz 5 kardeşiz öyle böyle bi şekil bu yaşlara kadar geldik ben meslek sahibi oldum çok fakir ve zor şartlarda yaşadık babam da anneme çok çektirdi,okul çağlarından beri fabrikalarda tarlalarda çalıştık ettik bi şekil büyüdük annem artık rahat nefes alacak derken ablam 3 yıl önce 4 çocukla boşanmak durumunda kaldı,annem takıntılı biri ablama çocuklara çok üzülüyor 3 yıldır bu dertle yatıp bu dertle kalkıyor,bi şekil ufak ufak destek olup ablama günü kurtarıyoruz elimiz hep üzerlerinde ama annemin tam rahat edeceği yerde tekrar 4 çocuğun sorumluluğu ve stresine girmesi hiç iyi olmadı,düşünmekten uyuyamıyor bile artık kötü hastalık olacak diye çok korkuyorum artık hep bu dert konuşuluyor annemle başka bi şey konuşamıyorsun sizi zar zor büyüttüm başıma bu geldi diye içi içini yiyor..ablam ayrı yaşıyor çocuklarıyla bu arada pazardı kiraydı ne kadar yapabilirsek el atıyoruz ama bizde gerçekten kendi kendimizi döndürüyoruz ki ortalık malum benim eşimle sıkıntılarımda var yani kendi derdim bana yetiyor,ve bu dert böyle geçecek gibi bi dert de değil umut yok bu dert annemi mahvediyor haliyle bizi de