Annemle iletisimimiz yok gibi..

smuwiLa

Guru
Pro Üye
3 Ekim 2010
11.550
3.977
448
İcimde birikmis ne varsa dökmek istiyorum hepsini bugün. Annemle hic anne-kız gibi olamadık biz ne kız kardesim nede ben! Ne söylersek yanlıs anlardı, bagırarak cevap verirdi artık neye tepki verecigini kestiremedigimden agzımı acıp birsey diyesim bile gelmiyordu. Birsey söylerdim onu nasıl yapardı bilmiyorum ama baska yerlere cekierdi hemencecik. Anne yemekte ne var desem, allah ne verdiyse diye sinirli bir sesle cevap verirdi. Sanki kötü birsey diyormusum gibi. Ergenlik yasımı geceli yıllar oldu ama annem ben, 5 yasındaykende böyleydi, 15 yasındaykende. Sürekli agresiftir sessiz, sakin konusmayı hic bilmez. Arkadaslarımın annelerini görünce o kadar sasırırdım ki onları garipserdim oysaki garip olan bizdik onlar degil. Arkadas gibilerdi anneleriyle dertlesir, konusurlardı. Oturur anne kız karsılıklı cay icerlerdi beraber. Bana ne kadar uzaktı öyle seyler imrenmekle kaldım hep.

5 yıldır bir iliskim var onun sülalesi beni bilir, benim istedigim sülale degil sadece annem bilse yeterdi hala bulustugumuzda yalanlar, bahaneler.. Bıktım artık neden bende annemle konusamıyorum ki? Neden dertlerimi anlatamıyorum annem beni dinlemiyor? Hic mi kızını merak etmiyor hic mi, bu kız ne yapıyor, ne ediyor demiyor? Sevgilimi biliyor ama bilmezlikten geliyor kac yıldır bir fırsatını bulup araya sıkıstırıyordum duymazlıktan geliyor yani aradan iki gün gecsin sanki hic bilmiyormus gibi davranıyor aynı saskınlıkla bakıyor yüzüme. Bugünler de bunun eksiklgini daha cok hissediyorum sanki ve icim cok doldu artık.. Cok üzgünüm.
 
Son düzenleme:
canım hakkaten çok üzüldüm ben annemle anne - kız değilde bi arkadaş gibiyiz benim herşeyimi bilir herşeyimi ona anlatırım benim annemde tam tersi sakin bi bayan bu zamana kadar bana veya diğer kardeşlerime bağırdığını dahi duymadım acaba yanlış anlama ama canım annenin sorunlarımı var yani ailevi sorunlar
 


Eskiden babamın ailesi yüzünden panik atak olmus ama iyileseli yıllar oldu ben cok kücükmüsüm oldugunda ve iyilestiginde simdi kendisi de söyler cok iyiyim diye. Babamla da arası iyidir gerci cogu zaman onunda dediklerini yanlıs anlar özellikle kendi kardeslerine ne biz nede babam birsey söyleyebiliriz yani dört dörtlüklermis gibi görür agzımızı actırmaz. Bir arkadasımla tartıssam en kücük bir tartısmamızda koz olarak kullanırdı sen git ayseye böyle bagır nasıl bıraktı seni, görüsmüyo artık gibi laflar ederdi. Yapısı bu sanki. İcimde hep bir eksiklik var.
 
Son düzenleme:
bız de hıc anne kız gıbı degılız malesef... kucukken teyzem kuzenlerımın saclarını tarayıp toplardı ben ona ozenırdım.. ereken hıc bır zaman annemı arkamda gormedım, her zaman kendı basımın caresıne bakmısımdır bı sekılde.. unıwersıteyı ayrı sehırde okudum bı kere cok hasta oldum hastaneye yatma durumu wardı, bakılmam lazımdı gelmedı sen gel teyzenler bakar sana burda dedı (calısıyor) ızın almadı benım ıcın..tasındım aynı sehırdeyız gelıp bı bardak koymadı kutulara.. yardıma ıhtıyacım olan hıcbı seyde yanımda olmaz ama benden we esımden neler bekler..katıdır merhametsızdır...ewlenırken gelınlıgımı aldıgımda bı kere cok yakısmıs ınsallah mutlu olursun demedı.. herkes dedı o demedı.. aksıne cok aglıcaksın cok mutsuz olucaksın dedı kı ıstemedıgı bı ewlılık degıldı hersey yoluyla yordamıyla oldu.. hıcbır seyımı begenmedı.. takdır aldım hep, bı kere bılgısayara notlar yanlıs gırılmıs dıye tesekkur aldım 1 hafta ewe gıdemedım korkudan.. hep eksık gordu hep yuzume wurdu herseyı.. kıloluyum goz zewkımı bozuyosun dedı (guya zayıflamam ıcın dıyo bunu).. off off yaramı destın arkadasım.. sımdı konusmuyoruz annemle 15 gun falan oldu.. sebebı de ben tasınırken hıc yardıma gelmedın keske gelseydın demıs olmam.. hayırısı olsun ama bazı acıkları kapatamıyo ınsan hayatı boyunca malesef...
 


Sen benden daha dertlisin arkadasım benim annem istedigimiz alır, yapar bu konuda sıkıntı yok. Yani nasıl desem bir günü bir gününe uymuyor. Maddi yönden yanımızda orası baska. Bende sehir dısında okudum konusurken kızım, yavrum evime gelirdim iki gün gecerdi annem degisirdi hemen. Bu aralar iyi degilim zaten okul döneminde cok seyler yasadım hersey beni buldu desem yeridir. Vize dönemi hastalandım bazı sınavlar ff geldi, hic gelmemesi gerekiyordu yapayalnızdım bir tas corba verenim yoktu yemek mi bir haftadır agzıma adam gibi birsey koymamıstım. Eve geldim, annem bastan cok iyiydi ama sonra yine eskisi gibi olmustu hastalıgım tekrarladı arkadasımda oturuyorduk aniden kötü oldum eve gelene kadar ateslenmistim bile merdivenlerden cıkarken öksürüyordum annem, hic öksürme simdi nerdeysen oraya git demisti. Atesler icinde yatıyordum dönüp bakmadı bile. Annelik herkesin harcı degil midir nedir? Haksızlık etmekte istemiyorum ama böyle seyleri de düsününce ne bileyim..
 
Son düzenleme:
benımkı de maddı acıdan esırgemedı sagolsun (ama oldukca tutumludur) en azından kendı hayatımı surdurebıldım bı sekılde.. ya bu yasıma geldım ben hala ozenırım boyle sewgı dolu anne kız ılıskılerıne galıba hep de ozenıcem..oyle kabul etmeye calıs bence baska turlu ınsan cok uzuluyo.. kabul edılmıyo ama bı sekılde awutuyosun kendını ıste..bı de ben hadı alıstım da baskalarının yanında annemın yapması gerekenlerı yapmaması, ınsanların sahıt olmaları, bu da uzuyo benı ıste..
 
off offf 29 yaşındayım bende daha önceki yıllarda bunun eksikliğini gördüm hep
arkadaşlarıma bakardım anneleriyle herşeylerini paylaşırlardı
o kadar çok özenirdimki anlatamam
ben ise anneme bırak arkadaşımı anlatmayı kendi özel bir sorunum olsa bile anlatamazdım

çünkü annem hiçbi zaman bana bu yakınlığı gösteremedi
hiç bişeyimizi paylaşmadık paylaşamadık
annem evde sadece yemek yapan ev işi yapan biriydi
babam uyuduğunda bizlere sessiz olun diyerek kızan biriydi

tamam büyüdükçe anlamaya çalıştım
köyde büyümüş kimsesiz gariban büyümüştü annem
annemi hoş görmeye çalıştım asla şikayet etmedim
ama içimde bir yara gibi kaldı
aklıma geldikçede kanıyor işte
 


Benim annem de köyde büyümüs kalabalık bir aile' den geliyor anaannemin yetistirme tarzından dolayı böyle diye düsünüyorum kendileri anlatır, anaannem onları hic hos tutmazmıs sert yüzünü göstermis hep, annemin bizi sevdigini bilmeyiz diyorlar. Aynı sekilde kuzenlerim olmak üzere bende annem ve teyzemler gibi büyüdüm. Yani bu kural mı? Annem neden annesi' nin onu büyüttügü gibi büyütmüs ki bizi? Öyle birsey ki ne kadar onaylamasam da bende annemin kızıyım!
 
Son düzenleme:

benim kızdığım şey şudur ;
tamam annem köyde büymüştü pek bişey bilmiyordu belki yetiştirilme tarzı böyleydi ama ne bileyim sonunda şehirde yaşıyorduk
kendini yetiştirebilir geliştirebilirdi isteseydi
birde annelik farklı bişey bende anneyim şuan oğlum için herşeyi yapmaya hazırım ve yapıyorumda
peki bizim anneler isteseydi beceremezler miydi istediğimiz çok şeymi
sadece yakınlıktı arkadaş olmalarıydı ama onlar basit olanı seçti
biz buyuz dediler ve kabuklarından çıkmadı
kırgınım ama dediğim gibi asla bundan dolayı annemi üzmedim ben onu öyle kabul ettim
ne yapabilirdimki ne desem sonuç değişmezdi öylede oldu değişmeyince ben kabullendim bu durumu
sağlığına duacıyım şuan başka bişeyim yok
ama hala bir anne kız görsem kıskanırım
çünkü ben o eksikliği hep yaşadım geçmişte
 
benim annem 17 yaşında köyde evlenip istanbula gelmiş.21 yaşında ben olmuşum,22 yaşındada erkek kardeşim.yani çok çok erken anne olmamış.
buna rağmen,8 yaşına kadar da herşey normaldi ya da ben öyle zannediyordum.8 yaşındayken,babamın akrabalarının yanından anne akrabalarının
yakınına taşındık.yani teyzemler ve dayımların olduğu yere.
annem günün büyük bir kısmını teyzemlerle ve kendinden 10 yaş küçük olan teyzemin kızlarıyla geçiriyordu.gerçi bizim yemeğimizi,temizliğimizi ihmal etmiyordu
ama ne bileyim sanki onları daha çok seviyor gibi geliyordu bana.çocuk halimle böyle düşünüyordum.bir de ben anne tarafına benzemem.baba tarafına benzerim.
sürekli bunlar konuşuluyordu,hiç bize çekmemiş.onlara benziyor diye.yani ben çirkin ördek yavrusuydum.oysa ben anneme benzemek,onun gibi güzel olmak
istiyordum.annem beni hiç güzel kızım diye sevmedi,hiç şöyle içten sarılıp kocaman öpmedi.gerçi babamda sarılıp öpmedi ya..o zamanlar ayıp sayılırdı,babaların çocuklarına sarılıp
öpmesi.
ilk regl olduğumda henüz 12 yaşındaydım.tabi bana daha öncesinden kimse birşey anlatmadığı için ne olduğunu bilemeden anneme koştum,öyle çok korkmuştum ki
anneme söylediğimde okkalı bir tokat yedim.ne olduğunu anlayamadım bile,çok ağlamıştım.yine bir açıklama yapmadı.yapmadılar.
zaman geçtikçe anladım ne olduğunu.dedim ya çirkin ördek yavrusuydum.etnik köklerimden dolayda bayağı bir kıllıydım.kaşlarım çok kalındı (orta biri bitirdiğim sene)
teyze kızlarım ve mahalledeki diğer genç kızların el birliği ile incecik kaşlara sahip oldum.annem karşı çıkmadı bu olaya ve diğer bölgelerimde ki tüylerde o tarihten sonra
düzenli bir şekilde, evde yapılmış ağdayla alındı.sürekli ağlıyordum hem canım çok yanıyordu hem de kötü ve çirkin bir kız olduğum için bunun bana bir ceza olduğunu
düşünüyordum.düşünün sokakta arkadaşlarınızla ip atlıyorsunuz.birden anneniz sizi eve çağırıyor ve işkence başlıyor.(bana göre o zamanlar işkenceydi bu olay)
çünkü henüz çocuktum ve bunun güzellik ya da temizlik için yapıldığının farkında değildim.bana göre ben bir suç işlemiştim ve annem bana ceza veriyordu.
lisedeyken farkettim bazı şeylerin yanlış olduğunu ve karşı çıktım.o da beni kendi halime bıraktı.(sadece bu konuda)
arkadaşlarım bazı yerlere giderken sadece annelerinden izin alırlar,babalarını anneleri idare ederdi.ben anneme söylediğimde baban kızar asla göndermem derdi ve ben gidemezdim.
babam duymaz derdim.(nihayetinde adan sabah işe gidip akşam gelen bir insan)olmaz ondan gizili birşey yapamam derdi ama teyze kızlarımla,sevgilerini idare edebilmek için
gerektiğinde çokta güzel gizli işler çevirirdi.biz istanbulun sayfiye denilen o zamanlar yazlıkçıların ve denize girmek için gelenlerin olduğu bir semtte büyüdük.benden başka herkes
yazın denizdeydi.(kız erkek bütün kuzenler)sadece ben gidemezdim.hafta içi plaj daha sakin olurdu,yalvarırdım anne ne olur kuzenlerimle gideyim diye.kesinlikle hayır derdi.
onlar giderdi ben evde tek başıma otururdum.lisede evimize çok yakın bir yere pikniğe gidilecekti.(yürüyerek yarım saat)göndermedi.bende okula gidiyorum diye çıktım
ve arkadaşlarımla pikniğe gittim.okul üniformasıyla pikniğe gelen tek kişi bendim,öyle çok utanmıştım ki,o pikniği hayatım boyunca unutamam.

arkadaşlar çoooooook uzun oldu biliyorum ama içimde kalmıştı bunlar.yıllardır kimsyeye anlatamadım.sonuç ne derseniz liseyi bitirdikten 1 yıl sonra evlendim.
şimdi koskoca bir kadınım.kendim anneyim.bir oğlum var.eş durumuna hiç girmiyorum bile.ama şuna inandım ki sessiz insan olmak iyi birşey değil.çok eziliyorsunuz hayatta.
canım annem ve canım babam şu anda beni çok seviyorlar(öyle diyorlar)ikisi de yaşlandı. hem maddi hem manevi her zaman onların yanındayım.allah bana ömür verdikçe de yanlarında
olacağım.ama hala anneme en ufak bir sıkıntımı anlatmam,anlatamam .sormazda zaten .bazı hastalıklarım var, anlatmamı istemez üzülüyormuş.o ise bana sürekli dert yanar,
yine de canları sağolsun diyorum.
 



Yaasadıkların icin üzgünüm ama hemen hemen bende aynılarıyla büyüdüm. Maddi anlamda hic sıkıntım olmadı ama benim ihtiyacım maddiyat degil, ilgiydi, sevgiydi. Cok nadirdir kızım, yavrum dedigi. Babam böyle degildi ama her zaman arkamda oldu. Annem gibi degildi sevgisini hep gösterdi. Bu saatten sonra elbette degismezler aynen bende senin gibi böyle kabul ettim onu. Her sekilde, herseyimle hem annemin hem babamın yanındayım. Ben alıstım zaten.
 

Özellikle bu cümlelere bir cevap vererek konuya girmek istedim...

Nedeni şudur... Farkındalık!

Sizin annenizden farkınız olarak; bilinç/sosyal yaşam/eğitim/vizyon olarak farkındalığınız var.

Yani farkındalığınız yüksek.

O ise bunun değil farkında olmasını, bilincinde bile değildi...

Benim annemle iletişimimde aynı sizin anlattığınız ve smuwila gibi.

Babam 3 göbekten şehirli, annem ise köyde büyümüş annesi ve ailesi tarafından fazla şefkat görmemiş biridir.

Babam üni. mezunudur annemin ise eğitim hayatı yarımdır. Yani düşünün iki taraftaki uç farkı...

Üstelik ben plansız ve onların ilerki yaşlarda dünyaya geldiğimden dolayı aramızda kuşak farkıda vardır.

Hiç konuşmuyor, paylaşmıyor değildim annemle; ama çoğunlukla ne zaman birşeyler paylaşsam ya hiç anlamazdı ya da yanlış anlardı.

Yani hem anne var gibi hem anne yok gibi birşey oluyor sanırım. Eksikliğini hissederim hep bu durumun.

Bu yaşıma geldim, halen daha ne zaman ortak paylaşımları olan anne-kız görsem özlemle, imrenerek bakarım.
 
Birseyden konu acıldı ve anneme icimi döktüm. Herseyi kırmadan söyledim, hic ortak bir noktamız olmadıgından, beni dinlemedigine, merak etmedigine kadar. Birsey demedi ama ne demek istedigimi cok iyi anladı ki dünden beri bana cok iyi davranıyor hatta erkek arkadasımdan bile biraz üstü kapalı da olsa bahsettim. İnsallah gecici degildir yine.
 
Reactions: 2k1



canım sen benden çok gençsin.sanırım ben senin annenle yaşıtım.sizin birşeyleri değiştirmek için zamanınız var.sen anlatmışsın,annende anlamış.senin adına
çok sevindim.umarım bundan sonra herşey istediğin gibi olur.
 
Reactions: 2k1
Bu konudan muzdarip olanların arasına beni de alın =) maalesef benim de annemle hiç bir iletişimimiz yok gibi. üniversiteye kadar bunu normal görürdüm, herkes böyle sanırdım. sonra üniversitede arkadaşlarımın anneleri ile olan iletişimlerini gördüm, herşeylerini paylaşmalarını falan...içim sızladı...

ergenlikte bu tür beklentilere çok giriyorsun, ilgi, sevgi isteği. benim de annem hayatım boyu bir defa içten sarılmadı bana. kendisi hayatta ve bu hep içimde bir ukde. fakat biliyorum ki artık sarılsam da ona bazı şeylerin yeri dolmaz. kopup giden o kadar çok şey var ki...

beklentilerini azaltıyorsun ve durumu kabulleniyorsun işte... şimdi ise artık annem benimle birşeyler paylaşmak istiyor, sevgi ve ilgi bekliyor. bunu belli ediyor. ama bunu yapamam ki, nasıl yapabilirim? ben kalbimi çoktan kapattım, artık sevmem çok zor =(
 
Benim annem cok sakin, cok sessiz bir insandir.
Hic bir zaman annem gibi degildi, ben ablalarimin elinde büyüdüm.
Ikisinden de yasca fazlasiyla kücük oldugum icin, onlarin kafasi birdir ve ben hep ayri düsünürüm.
Hala beni kendi düsüncelerine göre yönlendirmeye calisirlar ama ben kim oldugumu biliyorum.
Bütün problemlerimde ilk tepkiyi onlar verir, annem anne gibi olmadi hic bir zaman.
Maddi hic bir seyimi esirgemedi, Allah var yukarida.. Ama isterdim ki bir kere de annem söz alsin ve hakkimda bir yorum yapsin.
Maalesef bu hic böyle olmadi ve olmayacak da.. Annem hep pasif kalan, kendi icine atan, ardindan da bunun yüzünden bayilip hastaliklar geciren bir insan olacak hayatina devam edecek..
 


İyi dileklerin icin tesekkür ederim annem 52 yasında.
 


Aynen! Annesine telefonda konusurken, canım, cicim, hayatım diyenler olurdu tuhaf gelirdi. Ben benimkine anne derdim oda '' neeee '' benimkine süslü, püslü kelimeler hos gelmez, cocuguna sarılmak, onu sımartmak demektir. Kuzenim annesine sarılırdı, '' teyzem, git sevmem ben öyle seyleri '' derdi. Ne kadar anormal gelirdi onlara cocugunu sevmek, öpüp oksamak! Hic yapmadı mı? yapmıstır elbet ama bizim hatırlamadıgımız yaslarda. Simdi annem istese, bu sefer ben yapamıyorum mesela sarılamam, yapamam yani garip geliyo sanki yakısık olmayan bir davranısmıs gibi düsünüyorum sacma ama öyle.
 

İçten bir sarılma artık çok zor... ben de sizin gibi bunun eksikliğini hep yaşayacam sanırım. bu eksikliği de ilerde eşimle kapatmaya çalışacam büyük ihtimalle ya da çocuklarımla... işte sakat bir şekilde yetiştirilince böyle oluyor sanırım. birşeyler hep eksik kalıyor ve onların eksikliğini de başka şeylerle kapatmaya çalışıyorsunuz.

ben bu eğilimimi şimdi bile nişanlımla olan ilişkimde net olarak görüyorum. annemden göremediğim ilgiyi ve sevgiyi ondan bekliyorum, fakat o bunu yapamaz. bu boşluğu istese de dolduramaz. bu yüzden pes ettim =) iyileşmek için eski hesapları kapatmak ve artık bu istekleri durdurmak lazım. bu istekleri kendime yönelttim. kendi içimde bu sevgiyi bulmaya çalışıyorum. sanırım ancak böyle iyileşebilirim...

Durum sadece bir parça sevgi ve ilgi görmek değil, hayatımızın tümüne yerleşen birşey aslında. Bunu aşmak, sağlıklı olan noktaya ulaşmak ise çabayla ve zorla olacak bir durum... Allah bu konuda sıkıntı çeken herkese yardım etsin...
 
off kızlar yaa hepinizi okudum
okudukça geçmişi hatırladım içim sızladı
herşeyden önce canları sağolsun ailemin onlar benim canım kanım
ama insan olarak istiyoruz bekliyoruz bazı şeyleri...

annem babamı idare etmesini bilmezdi onada kızardım hep büyüdükçe anlamaya çalışırdım
ve derdim yaa insan kocasından çekinirmi benim kocam olsa çocuğum için herşeyi konuşurum korkmam derdim
sokakta oynamak isterdim annem göndermezdi baban kızar derdi
yahu çocuk işte sokakta oynamazmı neyi kötü bunun
hadi şimdi ortam kötü güvensiz ama bizim çocukluğumuzda sokaklar güzeldi
hep uhde kaldı sokakta çocuklar gibi oynamak

ben liseye gidiyordum sabah kalktım okula gidecem yaz günüydü hazırlandım ama terledim birden
hani şu küçük cam şişelerde test için parfümler olur ya ondan vardı
ondan azıcık sürdüm
annem demediğini bırakmamıştı öğrencisin süsle püsle ne işin var derdi

liseye giderken gizlice çook hafif kaşlarımı düzeltmiştim
utanıyordum genç kızdım sonuçta onun içinde ayrıca kızmıştı

ben çocukken bayramlarda komşularımızın kız çocuklarına özenirdim kıyafetlerine tokalarına felan
maddi anlamda sıkıntımız olsa derdim hani paramız yok diye ama öyle bişey olmadı
annem nedense hiç benim giyimime özen göstermezdi saçıma felan
bayramlarda bile rasgele alınmış seçilmiş özensiz şeyler giydirirdi

şimdi çocukluk fotoğraflarıma bakıyorum bazen yanımda arkadaşlarım var
ama ben öyle garip duruyorumki o resimlerde
yırtıp atmak istiyorum hepsini..

ortaokulda hemşireler gelmişti okula adet dönemi konusunda bilgi vermişlerdi
sonra arkadaşımla konuşurken ben dedimki ben olmamki dedim
arkadaşımda niye ki her genç kız olur dedi
bende inat ettim yok ya dedim öyle bişey olsa annemde felan bilirim demiştim
cahilliğime bakın işte
ne bileyim annem hiç bu konuda bana bişey anlatmadıki
hiç bilmiyordum ki ne olduğunu nasıl olduğunu

birde ben ilkokuldayken yonca evcimik piyasaya çıkmıştı abone şarkısı vardı
benimde saçlarım uzun ve sarıydı
müzik derslerinide çok severdim çok şarkı söylerdim öğretmenlerim bilirdi
ve okulun yılsonu eğlencesi vardı
öğretmenlerim bana sen yonca evcimik gibisin saçların felan onun şarkısınıda söylüyorsun gel bir gösteri yapalım dediler
ben şarkıyı söylüyordum arkamda 3 , 4 kişi dans ediyordu
çalıştık felan ...herşey hazır ama eğlence bir cafe gibi bi yerdeydi
herkesin annesi gelmişti
ben anneme o kadar yalvardımki anne gel bak ben şarkı söyleyecem diye felan
annem gelmedi herkesin annesi çocuklarının resimlerini çekti o gösteriden arta kaalan tek resmim bile yok
oysa orda herkes beni ayakta alkışlamıştı
birde o gösteri için tayt ve beyaz tişört giymemiz gerekiyordu birde şapka
paramız vardı isteseydi alırdı annem
ama beyaz tişört yerine eski bir beyaz gömlek
ve şapkayıda komşumuzun oğlunun şapkasını istedi birkaç saatliğine
o şapkayı isterken çok utanmıştım anlatamam
bu olayda annem isteseydi yapamazmıydı benim istediklerimi

her yıl 23 nisan şenlikleri olurdu stadyumda olurdu
bende gösterilere katılırdım yine annem yoktu yanımda
hiç bir anımda karemde olmadı annem

babam saolsun hep yakın oldu bana ama vardiyalı çalışıyordu istesede çoğu zaman yanımda olamıyordu
ama onu çok iyi anlıyordum onu o kadar çok seviyordum ki
işten geleceği saatleri beklerdim hep
annemin eksikliğini onda gidermeye çalışırdım belkide ne bileyim

offf offf işyerindeyim şimdi sabah sabah gözlerim doldu içim sızladı
çok konuştum kusura bakmayın
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…