- 15 Nisan 2017
- 3.530
- 9.165
- 158
- Konu Sahibi strawberry_cake
-
- #1
İyi akşamlar hanımlar annemle ilgili aha öncede konu açmıştım. Özet geçecek olursam annemin ne yazıkki inanılmaz toksik bir ebeveyn tutumu var. Oldum olası hep böyleydi. Hastalık hastası, mağduru oynamaktan haz alan, bitmek bilmeyen dramları, yapmadığı iyilikleri başa kakması, sürekli ama sürekli negatifliğiyle ve manipülatif karakteriyle beni zehirleyen bir anneydi her zaman. Asla eleştiriyi kabul etmen en ufak bir eleştiride ortalığı birbirine katan bir kişiliğe sahip.
6 yıl önce babamın onu aldatmış olması tuzu biberi oldu ve benim için kabus dolu günler başladı. Ne boşanabildi ne önüne bakabildi. Babamla inanılmaz toksik bir ilişkileri var ve beni her daim bunun ortasına sokmaya çalışıyor ikiside. Annemin sayısız sinir krizlerine, bitmek bilmeyen depresyonuna ve bununla birlikte sürekli benide aşağı çekmesine maruz kaldım. Bir keresinde aradı beni yine sinir krizi geçiriyor babana söyle hemen gelsin eve (tartısmışlardı babamda uzaklaşti evden) yoksa yakarım bu binayı falan dedi. Eşimle koşa koşa gittik evde kimse yok aklıma bodrum katına bakmak geldi oraya inince bodruma ip astığını gördük yine sinir krizi geçiriyordu. Eşim zor sakinleştirdi. O dönemler anneme destek olmak için kendimi paraladım resmen. Aradan bir iki yıl gecti yine bir gün aradı beni sinir krizi geciriyor telefondan sesi ogluma gitti hıçkıra hıçkıra ağladı cocuk. Aldım psikologa götürdüm türlü bahanelerle bıraktı. Tükendim artık.
Gezmelerinden, tatillerinden, keyiflerinden asla ödün vermiyorlar ama benim yanıma geldikleri andan itibaren baslıyorlar söylenmeye yada birbirine laf sokmaya. En son olayda yine beraber il dışına gezmeye gitmişlerdi ertesi sabah babam annemi kahvaltı için bana bıraktı kendisinin hastanede randevusu vardı. Ya gidip gezip tozmuşsunuz gelmişsiniz ben iki küçük cocukla çalışıp onlara düzgün bir hayat sunmak için kendimi paraliyorum. Para içinde yüzmenize rağmen gram faydaniz yok zaten manevi desteğiniz zaten yok bari huzursuz etmeyin. Babamla ilgili yine onu evden atacağım bu gidişle gibi söylemlerde bulununca bende kayış koptu ve beni daha fazla problemlerinize bulaştırmayın artık duymak istemiyorum bunları yeter dedim. 6 yıldır bu cenderenin içindeyim kaldıramıyorum artık sizin problemleriniz yüzünden sağlığım bozulacak dedim. Artık haykırdım anneme senin evladınım ben ya göz göre göre kötülük yapiyorsunuz bana, iki küçük cocuğum var benim düşünmem gereken ama sizin problemleriniz yüzünden psikolojim bozuldu başımı alıp uzaklara gidesim var dedi. Ağladı küstü tamam o zaman ben senin için bir hiçim bundan sonra vs vs. dedi çekti gitti evimden.
O günden beri hiç aramadım o aradı iki kez birşeyler sordu kapattı. İçimden artık asla yanlarına gitmek onlarla vakit geçirmek gelmiyor. İçimi boşalttıgım için rahatladım biraz ama yinede huzursuzum. Yine kavga edecekerimi annem yine öyle bir saçmalığa kalkışacakmı falan diye bilinç altım sürekli yoruyor beni. Ben ne yapacağım bunlarla nasıl huzura ereceğim bilmiyorum. Beni negatlifliklerinde boğmalarına daha fazla müsade etmeyeceğim ama bu huzursuzluktan nasıl kurtaracağım kendimi?
6 yıl önce babamın onu aldatmış olması tuzu biberi oldu ve benim için kabus dolu günler başladı. Ne boşanabildi ne önüne bakabildi. Babamla inanılmaz toksik bir ilişkileri var ve beni her daim bunun ortasına sokmaya çalışıyor ikiside. Annemin sayısız sinir krizlerine, bitmek bilmeyen depresyonuna ve bununla birlikte sürekli benide aşağı çekmesine maruz kaldım. Bir keresinde aradı beni yine sinir krizi geçiriyor babana söyle hemen gelsin eve (tartısmışlardı babamda uzaklaşti evden) yoksa yakarım bu binayı falan dedi. Eşimle koşa koşa gittik evde kimse yok aklıma bodrum katına bakmak geldi oraya inince bodruma ip astığını gördük yine sinir krizi geçiriyordu. Eşim zor sakinleştirdi. O dönemler anneme destek olmak için kendimi paraladım resmen. Aradan bir iki yıl gecti yine bir gün aradı beni sinir krizi geciriyor telefondan sesi ogluma gitti hıçkıra hıçkıra ağladı cocuk. Aldım psikologa götürdüm türlü bahanelerle bıraktı. Tükendim artık.
Gezmelerinden, tatillerinden, keyiflerinden asla ödün vermiyorlar ama benim yanıma geldikleri andan itibaren baslıyorlar söylenmeye yada birbirine laf sokmaya. En son olayda yine beraber il dışına gezmeye gitmişlerdi ertesi sabah babam annemi kahvaltı için bana bıraktı kendisinin hastanede randevusu vardı. Ya gidip gezip tozmuşsunuz gelmişsiniz ben iki küçük cocukla çalışıp onlara düzgün bir hayat sunmak için kendimi paraliyorum. Para içinde yüzmenize rağmen gram faydaniz yok zaten manevi desteğiniz zaten yok bari huzursuz etmeyin. Babamla ilgili yine onu evden atacağım bu gidişle gibi söylemlerde bulununca bende kayış koptu ve beni daha fazla problemlerinize bulaştırmayın artık duymak istemiyorum bunları yeter dedim. 6 yıldır bu cenderenin içindeyim kaldıramıyorum artık sizin problemleriniz yüzünden sağlığım bozulacak dedim. Artık haykırdım anneme senin evladınım ben ya göz göre göre kötülük yapiyorsunuz bana, iki küçük cocuğum var benim düşünmem gereken ama sizin problemleriniz yüzünden psikolojim bozuldu başımı alıp uzaklara gidesim var dedi. Ağladı küstü tamam o zaman ben senin için bir hiçim bundan sonra vs vs. dedi çekti gitti evimden.
O günden beri hiç aramadım o aradı iki kez birşeyler sordu kapattı. İçimden artık asla yanlarına gitmek onlarla vakit geçirmek gelmiyor. İçimi boşalttıgım için rahatladım biraz ama yinede huzursuzum. Yine kavga edecekerimi annem yine öyle bir saçmalığa kalkışacakmı falan diye bilinç altım sürekli yoruyor beni. Ben ne yapacağım bunlarla nasıl huzura ereceğim bilmiyorum. Beni negatlifliklerinde boğmalarına daha fazla müsade etmeyeceğim ama bu huzursuzluktan nasıl kurtaracağım kendimi?
Son düzenleme: