Moralim sıfır..eşimle saçma sapan bir nedenle tartıştık. Daha doğrusu ilk önce o başladı ben birşey demedim sayılır..yaa bana bunca yıllık evliyiz ilk kez aptal diye bağırdı. Olayı anlatmıyorum cidden saçma çünkü. Ve haklı olan da bendim.çok kırıldım ona.avaz avaz bağırması,karşıma geçip taklidimi yapması aptal misin sen demesi..aklımdan çıkmıyor. Dün akşam tartıştık. Gece yatakta onunla yatmadım. Koltukta uyudum.ve dünden beri de konuşmuyorum. İçimden yüzünü bile görmek gelmiyor..
Eşim limitini dolduruyor..kafamda boşanma planları kurmaya başladım artık. Geçmişte yaşadığım haksızlıklar evliligimizde halen devam eden bazı sorunlar çocukların sorumlulukları eşimin ilgisiz halleri artık tahammül sınırlarımı aştı benim..Dün akşamdan beri hem boşanmayi düşünmeye hemde bir an,herşey bitince ne olacak diye düşünürken ağlamaya başlıyorum. Depresyonun dibini yaşıyorum. Çarpıntı lar panik ataklar mutsuzluk..kendimi boşlukta ordan oraya sürükleniyor gibi hissediyorum bazende kapana kısılmış gibi nefes alamıyorum.
Yaptığı her haksızlıkta bir öncekiler aklıma geliyor.hiç anlamadı hiç taktir etmedi beni.halbuki hiç kolay değildi yaşadıklarım..
Benim hatam aslında. Kendime ben değer vermedim ki ondan bekleyeyim..Ne kadar fedakar olursan o kadar kıymetsiz oluyor yaptıkların. Keske zaman makinesi filan icat edebilsemde çocukluğuma dönebilsem..Gerçi o zaman köşeyi de dönerim ne guzel:)
Neyse kızlar işte böyle..biraz içimi dökeyim dedim.Okuyan herkese teşekkürler..
Mayflower75
darkmore
cum..valla karşıma geçmiş coluk cocuk gibi taklidimi yaptı ya..beni sinir edecek ya..başardı da zaten.çok yüz vermeyeceksin bu erkek milletine aslında. Kaldırdık bi yerlerini inmiyor şimdi..
