Bu konudan biraz farklı ama aklıma geldi ben de şöyle bi anımı özetleyeyim:
İlkokuldan beri çok yakın olduğum 12 senelik bi arkadaşım vardı. Çok samimiydik. Sonra ben nişanlımla tanıştım, sevgili olduk vs derken... Bu nişanlım (o zamanlar sevgilim iken) bana sürekli ''o arkadaşını sevemiyorum, kötü bi enerji alıyorum, samimi gelmiyor bana, mesafe koysan, vs'' der dururdu.
E doğal olarak ben de her seferinde ağzının payını verir oturturdum. Sonuçta hayatıma yeni girmiş bi insanın lafıyla, 12 senelik dostumu silemezdim, mesafe de koyamazdım.
Hatta bu arkadaş bi keresinde bunu duydu, ''onla ömür boyu birlikte olmayacaksın ya, o gidecek ben kalacağım, o gidince benim omzumda ağlarsın ama'' gibi laflar etti. Suçlar gibi konuştu, sanki ben bi hata yapmışım gibi, sanki onun lafıyla arkadaşımla görüşmemişim gibi. Halbuki ben bu konuda sevgilime asla taviz vermemiştim ve bunu en iyi kendisi biliyordu.
Aradan baya zaman geçti, ben bu arkadaşımın arkamdan konuşmalarını duydum. İftira atıyolardır diyemedim, çünkü bana bunu söyleyen kişilerin söylediği şeyler, sadece o arkadaşımın bildiği şeylerdi. Yani o anlatmadıysa, imkanı yok duyamazlar.
Nitekim yüzleştim ve itiraf etti, arkamdan neler söylemiş... Üstelik özür dileyerek değil, çirkefleşerek yaptı bunu.
Zaten son zamanlarda kendine yeni bi arkadaş bulup onunla sık sık buluştuğundan beri de beni arayıp sormuyordu.
Öyle derken derken arkadaşlığımız bitti, görüşmedik bi daha. Sonuç olarak bugün yanımda o yok, ama nişanlım hala var.
Bazen böyle istisnalar da olabiliyor işte. Konudan farklı ama anlatmak istedim, hala içimde yaradır bu arkadaşım dediğim kız.
Bunun dışında benimde cok samimi oldugum lise1den beri bir arkadasim var ayni durum benim basimada gelse bende alinirdim. Sonucta kadiniz biz rahat rahat dedikodu giybet yapamadiktan sonra ozellikle bulusmanin ne anlami var 
