hep ciddi sorunlarla geldim buraya bu da mı dert demeyin ne kazalar ne ölümler yaşadım artık dingin normal bir hayata adım atıyorum . sanırım anormallik içinde normal yaşamayı unuttum.
arkadaşlık ilişkilerim hep zor oldu. çok çok iyi dostlarım oldu ama farklı şehirler ayırdı. ya da dost sandığım insanlar benim başarımda ( öss, kpss) değil yanımda olmak kendileri kayıp etmişşe yüzüme bakmadılar. ( en yakın dediğim 2 arkadaşımı ben sınavları kazanıp onlar kazanamayınca kayıp ettim)
sonraki yıllarda da çok çekingen içine kapanık oldum. yeni iş yeni şehir sebebiyle sürekli değişti ortamım.
tüm arkadaşlarımla hemen samimi olduk . ama bu seneki yakın bir arkadaşımı başka birinin sırrını açığa koymamak adına kaybettim. beni tanısa zaten anlardı .
peki şimdi ne yapmalı? çok iyi anlaştığım birileriyle tanıştım. en ufak bir hastalıklarına yemek yapar koşarım nereye diyorlarsa getirip götürürüm falan elimde ne varsa paylaşırım yapımda bu var.
sizce yeni iş ve ev ortamımda ne yapmalıyım?
inanın kaybetmekten korkuyorum. sevdiklerimi kırmak en büyük korkum. beni sevmeleri ve saygı duymaları için ne yapmalıyım. eskisi gibi eve kapanmak istemiyorum. neler önerirsiniz bana. fedakarlık ne kadar olmalı. görüşmeler nasıl olmalı?
Mihail Zoscenko
dinime küfür eden müslüman olsa! Bütün cümlelere küçük harfle başlayıp, benzer konuda bir başkasını tenkit etmek! Evlere şenlik...
obiviyante
obi dur allasen yine uçuracaklar seni :)
