Artik dayanamiyorum

Merhaba arkadaslar, umarim iyisinizdir. Aramizda illa ki iyi olmayanlariniz vardir. Onlar da insallah en yakin zamanda refaha kavusabilirler.
Benim bir derdim var. Söyle ki... Aslinda genel ama su an kafami yordugum arkadaslik iliskileri.
Ben 32 yasindayim. Bir yerde calisiyorum ve ayni zamanda egitimime devam ediyorum. Medeni halim bekar. Ne yazik ki evlenmeyi istememe ragmen evlenemedim de diyebiliriz. Artik bir umudum da yok desem yeridir.
Bu yasa kadar hep iyi bir insan olmaya calistim. Kimin yardima ihtiyaci olsa kostum. Kosamadigimda da maddi manevi uzaktan yardimci olmaya calistim. Hic bir karsilik beklemedim. Gerci kimse de mecazi tabirle götürdügüm tabagi dolu geri getirmedi :) Malesef duygusal buhranlar gecirdigimde, kötü bir durumda oldugumda anam babamdan baska kimse yardimci olmadi.
Ilac lazim oldu verdim. Para lazim oldu verdim. Dügünlerde yarim altin taktim. Ki akrabalar bile ceyrek takmisti. Dogum günlerinde sürprizler, hediyeler hep ben organize ettim. Sirf arkadasiz diye hep kendime almadim, onlara aldim. Kücük, büyük farketmedi.
Eskiden bunlari önemsemezdim. Takilmazdim. Ama bir insan evladi bile bana en ufak bir sey yapmadi. Mutlu etmeye calismadi. Nitekim su an hepsi uzaklasti benden. Halimi hatrimi bile soran yok. Telefonum calarsa ya annem ya babam. Allaha sükürler olsun ki onlar var. Bir de onlar olmasa ?
Kendimi cok yalniz hissediyorum. Ben bunlari hakedecek ne yaptim ? Neden hep deger vermeyen insanlar deger görüyor ? Yanimda bana destek olacak bir esim de yok. Bari biri olsa bu kadar takilmazdim. Belki o yüzden arkadaslarima yüklememem gereken anlamlari yükledim.
Kendimi artik salak gibi hissediyorum. Allah bilir benim hakkimda neler düsünmüslerdir. Belki de enayi demislerdir.

Siz ne düsünüyorsunuz ? Bana tavsiye verebilecek var mi ?

Sizinkisi biraz kerizlik olmuş. Karşılık görmeden neden bu kadar abarttılı iyilik moduna girdiniz ki

Kimseye karşılık bekleyerek bir şey yapma.

Sen ona bi iyilik yaptın diye karşı taraf sana aynısını yapmıyor.

Ne yarım altını ne gerek vardı ki akrabalarını bile geçmene.

Umursamaz olmayı öğrenmen gereken yaşlardasın. Bu konuda kendini geliştir.

Ayrıca elbet 30 dan sonra sana sadece ailen kalıyor. Bunu yeni farketmen de ne bileyim

Merhaba değerli arkadaşım. Öncelikle güzel bir kalbin olduğunu görüyorum. Umarım bunu hiç yitirmezsin bence çok kıymetli, özellikle de günümüzde herkes bencilliğinde boğulurken. Bence sen kendi dengin insanlarla arkadaşlık kurmamışsın veya birazcık fazla özverili yaklaşmışsın ve bu yanlış anlaşılmış. Ve bir eşin olmaması seni yalnız kılmamalı. Eminim ki vakti geldiğinde en güzel ve sana en layık kişi karşına çıkacaktır. Hayatına güzel insanlar çekebileceğin bir enerjin var ama bence kendine ve kendi isteklerine daha çok odaklanmalısın. Sen kendini beslersen, kendi yolunu çizersen eminim ki bu yolda seninle yürümek isteyen kişiler çıkacaktır. Zaten bizimle yürümek isteyenler bizim hayatımızda olmalı. Ailen ne güzel senin yanında ve destekleyiciler. Bu büyük bir şans. Bence kendine dön ve kendini önceliğe koy. Arkadaşlarından da bir süre kendini uzaklaştır ve senin için çabalamalarına izin ver. Eğer seni seviyorlarsa bu durum karşısında çaba harcamaya niyetli olurlar zaten. Yani aslında insanları koyduğun önemli yere kendini koyarsan kendinin en büyük destekçisi olursun. Bir de eşe ihtiyaç yok demiyorum tabii ki. Kendini güçlendirdiğin ve kendini sevdiğin sürece en güzelini hayatına çekeceğine inanıyorum.

Önce yanıldığınız bir şey var, onu düzelteyim. 32 yaşına kadar evlenmemiş olmanız evlenmeyeceğiniz anlamına gelmiyor. Şu anda 32 yaş gayet normal bir yaş evlilik için. Artık geç evlenenler değil, erken evlenenler yadırganıyor.

Arkadaşlarınız evli ve çoluk çocuk varsa öyle oluyor malesef ki.

Benimde arkadaş çevremde 1 tane bekar arkadaş var. Aşırı ilgi bekliyor sürekli görüşmek istiyor 34 yaşındayız ve hepimizde de çocuk var. Onların okulu okuldan gelince yemeği hazır olsun derdi evi toplama derdi. Kendimize vakit ayıramıyoruz arkadaş listede olmuyor bile.

baksanataliheee .!.:

Merhaba arkadaslar, umarim iyisinizdir. Aramizda illa ki iyi olmayanlariniz vardir. Onlar da insallah en yakin zamanda refaha kavusabilirler.
Benim bir derdim var. Söyle ki... Aslinda genel ama su an kafami yordugum arkadaslik iliskileri.
Ben 32 yasindayim. Bir yerde calisiyorum ve ayni zamanda egitimime devam ediyorum. Medeni halim bekar. Ne yazik ki evlenmeyi istememe ragmen evlenemedim de diyebiliriz. Artik bir umudum da yok desem yeridir.
Bu yasa kadar hep iyi bir insan olmaya calistim. Kimin yardima ihtiyaci olsa kostum. Kosamadigimda da maddi manevi uzaktan yardimci olmaya calistim. Hic bir karsilik beklemedim. Gerci kimse de mecazi tabirle götürdügüm tabagi dolu geri getirmedi :) Malesef duygusal buhranlar gecirdigimde, kötü bir durumda oldugumda anam babamdan baska kimse yardimci olmadi.
Ilac lazim oldu verdim. Para lazim oldu verdim. Dügünlerde yarim altin taktim. Ki akrabalar bile ceyrek takmisti. Dogum günlerinde sürprizler, hediyeler hep ben organize ettim. Sirf arkadasiz diye hep kendime almadim, onlara aldim. Kücük, büyük farketmedi.
Eskiden bunlari önemsemezdim. Takilmazdim. Ama bir insan evladi bile bana en ufak bir sey yapmadi. Mutlu etmeye calismadi. Nitekim su an hepsi uzaklasti benden. Halimi hatrimi bile soran yok. Telefonum calarsa ya annem ya babam. Allaha sükürler olsun ki onlar var. Bir de onlar olmasa ?
Kendimi cok yalniz hissediyorum. Ben bunlari hakedecek ne yaptim ? Neden hep deger vermeyen insanlar deger görüyor ? Yanimda bana destek olacak bir esim de yok. Bari biri olsa bu kadar takilmazdim. Belki o yüzden arkadaslarima yüklememem gereken anlamlari yükledim.
Kendimi artik salak gibi hissediyorum. Allah bilir benim hakkimda neler düsünmüslerdir. Belki de enayi demislerdir.

Siz ne düsünüyorsunuz ? Bana tavsiye verebilecek var mi ?

Genişletmek için tıkla...

Aman iyi olayım derken çok verici olmuşsunuz, kendinizi baltalamışsınız. Halbuki herkes bilir deve diken muhabbetini. Deve kendi kanıyla sarhoş olmuştur. Çoğu insan iyilikten nezaketten anlamaz. Bir süre sonra görevin olur.

Niye almadan hep verdiniz .Niye bu kadar hassas ince düşünceli oldunuz.İnsanlar birini sevmekten ziyade önce ona değer vermek ve saygı duymak ister.Siz saygı duyulmayi değil sevilip aranmayı istemissiniz.İnsan doğası demezler mi ilk vazgeçilen en çok değer verendir.Cunku o değeri kendinizden verdiniz karşıdakinden birşey beklememek saçma .Olmaz o . Ermişler dervişler yapar onu.Biz düz insanız hatalı kusurlu hem iyi hem kötü birşey yaptigimizda minnet teşekkür anlayış bir şekilde karşıdakinin de bize önem verdiğini gösteren birşey görmeliyiz.Lafla değil davranışlarıyla

Umudunuzu kaybetmeyin hele ki evlilikle ilgili.

Evet iyilik yapmak, jest yapmak, insanların yardımına koşmak bunlar çok güzel şeyler ama biraz da hak edene yapmak gerek. Belki siz iyi niyetinizden dolayı burada terazinin kantarını kaçırmış olabilirsiniz veya doğru insanlara denk gelmemiş olabilirsiniz.

Merkeze biraz da kendinizi koyarak ilerleyin, bir de öyle deneyin.

baksanataliheee .!.:

Merhaba arkadaslar, umarim iyisinizdir. Aramizda illa ki iyi olmayanlariniz vardir. Onlar da insallah en yakin zamanda refaha kavusabilirler.
Benim bir derdim var. Söyle ki... Aslinda genel ama su an kafami yordugum arkadaslik iliskileri.
Ben 32 yasindayim. Bir yerde calisiyorum ve ayni zamanda egitimime devam ediyorum. Medeni halim bekar. Ne yazik ki evlenmeyi istememe ragmen evlenemedim de diyebiliriz. Artik bir umudum da yok desem yeridir.
Bu yasa kadar hep iyi bir insan olmaya calistim. Kimin yardima ihtiyaci olsa kostum. Kosamadigimda da maddi manevi uzaktan yardimci olmaya calistim. Hic bir karsilik beklemedim. Gerci kimse de mecazi tabirle götürdügüm tabagi dolu geri getirmedi :) Malesef duygusal buhranlar gecirdigimde, kötü bir durumda oldugumda anam babamdan baska kimse yardimci olmadi.
Ilac lazim oldu verdim. Para lazim oldu verdim. Dügünlerde yarim altin taktim. Ki akrabalar bile ceyrek takmisti. Dogum günlerinde sürprizler, hediyeler hep ben organize ettim. Sirf arkadasiz diye hep kendime almadim, onlara aldim. Kücük, büyük farketmedi.
Eskiden bunlari önemsemezdim. Takilmazdim. Ama bir insan evladi bile bana en ufak bir sey yapmadi. Mutlu etmeye calismadi. Nitekim su an hepsi uzaklasti benden. Halimi hatrimi bile soran yok. Telefonum calarsa ya annem ya babam. Allaha sükürler olsun ki onlar var. Bir de onlar olmasa ?
Kendimi cok yalniz hissediyorum. Ben bunlari hakedecek ne yaptim ? Neden hep deger vermeyen insanlar deger görüyor ? Yanimda bana destek olacak bir esim de yok. Bari biri olsa bu kadar takilmazdim. Belki o yüzden arkadaslarima yüklememem gereken anlamlari yükledim.
Kendimi artik salak gibi hissediyorum. Allah bilir benim hakkimda neler düsünmüslerdir. Belki de enayi demislerdir.

Siz ne düsünüyorsunuz ? Bana tavsiye verebilecek var mi ?

Genişletmek için tıkla...

Niye bu kadar verici oldunuz ki..
Ben 32 yaşında evlendim. Her an herşey olabilir ümidinizi kesmeyin

İyiliği karşılığı gelsin diye değil kendinizi iyi hissetmek için yapın, yoksa anlamı kalmıyor. Bence evlenmek isteyipte evlenemediğiniz için eşten görmeyi hayal ettiğiniz ilgiyi arkadaşlarınızdan bekliyorsunız. Sorununuzun özü buymuş gibi geldi bana. Aile alakası başka, aradaşlık ilişkileri başkadır. Herkes önceliği yakın çevresine yani çekirdek ailesine verir. Bu duyguları daha mesafeli olmanız gereken kişilere aktarmayın bence. Dıdısının dıdısının süprizi sizin derdiniz olmasın yani. Anne babanız var, sizinle ilgileniyorlar ve yaşınız daha çok genç. İlerde istediğiniz gibi bir aile de kurabilirsiniz. Gereksiz çok yalnızım karamsarlığına kapılmaya gerek yok.

Ben sizin yaşınızdayken daha eşim karşıma bile çıkmamıştı. Gerçi ben gayet güzel hayatımı yaşıyordum aslında. Her neyse konu şudur ki; duygularınızda umutsuzluk ve pişmanlık çok yoğun geldi bana. Bunları sakın yapmayın.

Bu kadar verici olmanın sonu her zaman aynı kapıya çıkar. Aksini hiç görmedim. İnsanlar alır ve giderler.

Sizin verdikleriniz de havaya uçmadı ama. Bu sevgi enerjiniz mutlaka somut bir şekilde size geri dönecek bundan emin olun.

Sizin de ders aldığınız üzere, bundan sonra bu konularda ayağınız her zaman frende olsun. Yapacağınızın fazlasını yapmışsınız zaten.

Bir de istemediğiniz değil, istediğiniz şeylere odaklanın. Neye odaklanırsanız onu büyütürsünüz. Titreşiminiz yükseldikçe daha güzel şeyler yaşarsınız.

İnsanoğlu iyilikten anlamıyor canım hep verici taraf ben oldum ama hep önemsemeyen yine ben oldum.Bende çok yalnızım evlide olsam insan bir arkadaş dost arıyor senin yine annen baban varmış benim ailemden hiç kimse yok akrabada dahil bir işim vardı onuda kaybettim çıkardılar kendimle vakit geçiriyorum kimse kimseyi sevmiyor bunu öğrendim kendini sev

Yani bu kadar verici olmayin.mesela arkadaslarim bana karsiligini veremeyecegim bir hediye aldiklarinda hic hoslanmiyorum.Kimseye kambur kalmak istemem.Ayrica insanlara karsi fazla iyi olmakta insanlari sogutuyor.once kendinizi dusuneceksiniz sonra baskalarini.

Önceliğiniz kendiniz olmalısınız o zaman sevilirsiniz

baksanataliheee .!.:

Merhaba arkadaslar, umarim iyisinizdir. Aramizda illa ki iyi olmayanlariniz vardir. Onlar da insallah en yakin zamanda refaha kavusabilirler.
Benim bir derdim var. Söyle ki... Aslinda genel ama su an kafami yordugum arkadaslik iliskileri.
Ben 32 yasindayim. Bir yerde calisiyorum ve ayni zamanda egitimime devam ediyorum. Medeni halim bekar. Ne yazik ki evlenmeyi istememe ragmen evlenemedim de diyebiliriz. Artik bir umudum da yok desem yeridir.
Bu yasa kadar hep iyi bir insan olmaya calistim. Kimin yardima ihtiyaci olsa kostum. Kosamadigimda da maddi manevi uzaktan yardimci olmaya calistim. Hic bir karsilik beklemedim. Gerci kimse de mecazi tabirle götürdügüm tabagi dolu geri getirmedi :) Malesef duygusal buhranlar gecirdigimde, kötü bir durumda oldugumda anam babamdan baska kimse yardimci olmadi.
Ilac lazim oldu verdim. Para lazim oldu verdim. Dügünlerde yarim altin taktim. Ki akrabalar bile ceyrek takmisti. Dogum günlerinde sürprizler, hediyeler hep ben organize ettim. Sirf arkadasiz diye hep kendime almadim, onlara aldim. Kücük, büyük farketmedi.
Eskiden bunlari önemsemezdim. Takilmazdim. Ama bir insan evladi bile bana en ufak bir sey yapmadi. Mutlu etmeye calismadi. Nitekim su an hepsi uzaklasti benden. Halimi hatrimi bile soran yok. Telefonum calarsa ya annem ya babam. Allaha sükürler olsun ki onlar var. Bir de onlar olmasa ?
Kendimi cok yalniz hissediyorum. Ben bunlari hakedecek ne yaptim ? Neden hep deger vermeyen insanlar deger görüyor ? Yanimda bana destek olacak bir esim de yok. Bari biri olsa bu kadar takilmazdim. Belki o yüzden arkadaslarima yüklememem gereken anlamlari yükledim.
Kendimi artik salak gibi hissediyorum. Allah bilir benim hakkimda neler düsünmüslerdir. Belki de enayi demislerdir.

Siz ne düsünüyorsunuz ? Bana tavsiye verebilecek var mi ?

Genişletmek için tıkla...

Arkadaş çevremde de akrabalarımla da karşılık almadığım bir şeyi asla devam ettirmem . Bencil desinler kötü desinler tınnn,enayi demelerinden iyidir. Verici olmayı bırakın

Alma verme dengesini kuramamışsınız. Bu kadar verici olmayın. Bırakın karşı tarafta biraz ilgili olsun.

baksanataliheee .!.:

Merhaba arkadaslar, umarim iyisinizdir. Aramizda illa ki iyi olmayanlariniz vardir. Onlar da insallah en yakin zamanda refaha kavusabilirler.
Benim bir derdim var. Söyle ki... Aslinda genel ama su an kafami yordugum arkadaslik iliskileri.
Ben 32 yasindayim. Bir yerde calisiyorum ve ayni zamanda egitimime devam ediyorum. Medeni halim bekar. Ne yazik ki evlenmeyi istememe ragmen evlenemedim de diyebiliriz. Artik bir umudum da yok desem yeridir.
Bu yasa kadar hep iyi bir insan olmaya calistim. Kimin yardima ihtiyaci olsa kostum. Kosamadigimda da maddi manevi uzaktan yardimci olmaya calistim. Hic bir karsilik beklemedim. Gerci kimse de mecazi tabirle götürdügüm tabagi dolu geri getirmedi :) Malesef duygusal buhranlar gecirdigimde, kötü bir durumda oldugumda anam babamdan baska kimse yardimci olmadi.
Ilac lazim oldu verdim. Para lazim oldu verdim. Dügünlerde yarim altin taktim. Ki akrabalar bile ceyrek takmisti. Dogum günlerinde sürprizler, hediyeler hep ben organize ettim. Sirf arkadasiz diye hep kendime almadim, onlara aldim. Kücük, büyük farketmedi.
Eskiden bunlari önemsemezdim. Takilmazdim. Ama bir insan evladi bile bana en ufak bir sey yapmadi. Mutlu etmeye calismadi. Nitekim su an hepsi uzaklasti benden. Halimi hatrimi bile soran yok. Telefonum calarsa ya annem ya babam. Allaha sükürler olsun ki onlar var. Bir de onlar olmasa ?
Kendimi cok yalniz hissediyorum. Ben bunlari hakedecek ne yaptim ? Neden hep deger vermeyen insanlar deger görüyor ? Yanimda bana destek olacak bir esim de yok. Bari biri olsa bu kadar takilmazdim. Belki o yüzden arkadaslarima yüklememem gereken anlamlari yükledim.
Kendimi artik salak gibi hissediyorum. Allah bilir benim hakkimda neler düsünmüslerdir. Belki de enayi demislerdir.

Siz ne düsünüyorsunuz ? Bana tavsiye verebilecek var mi ?

Genişletmek için tıkla...

Bu yaşadıklarınızdan ders alın. Artık kimse için fedakarlık yapmayın.