İnanmıyorum ya ben de öyleyim.Aşırı beğenilme ihtiyacım var hep mükemmel olmaya çalışıyorum.Sorup duruyorum yakınlarıma kafayı yediler bu yüzden..İyi bugüne kadar bi şey yapmadılar.Bir yere girdiğimde herkes benimle ilgilensin istiyorum saygı duyulsun itibarım olsun. cebimde son kuruşta olsa bahşiş bırakıyorum onuruma çok düşkünüm.Bakın size bi anımı anlatayım gururla ilgili:
eski evimizin biraz yukarısında toplu konutlar var altlarında da çarşı var.Tadilat için kaprimi götürüyorum oraya sık sık gidiyorum kuaföre boya dükkanına vs.Yakında park var kenar kaldırımdan ilerliyorum çimlerde pusuya yatmış sapık kurt kırması sokak köpeği hep oaralarda geziyor.Hayvan anlıyormuşçasına köpek fobimi (ayrıca karanlık yükseklik çok ayaklı böcek yalnızlık fobilerim de var...)bakmadığım halde hop ayaklanıp yanıma geliyor dizlerim titriyor yemin ediyorum..Banklarda bi kaç adam oturuyor çeşitli yaşlarda.soğukkanlı davranıp git bakıyım ağbisi ablanın işi var hadi bakim diyorum kurtçuk kolumu ağzına almasın mı ?Şerefsiz dizlerim boşaldı.Sırf erkekler oturuyo bana korkak diyecekler diye belli etmedim bırak bakim canım diye savsaklıyorum.Hayvan yapıştı kene gibi böyle koktuğumu hatırlamıyorum artık baktım çaresizim biri beni kurtarabilir mi acaba yiyecek bu hayvan beni dedim adamın biri kalktı aaa bizde oynuyosunuz sandık dedi sibop..Yaaa nası oynuyorum kalbim dakkada yüz atıyor..Yani kolumu bırakır diye kaç dakika soğukkanlı durdum fobik halimle düşünün...Tamam bitti..:
Aaaa söylemeyi unuttum kolumu bıraktıktan sonra kapriyi alıp kaçtı aynı adam ağzından aldı.Köpeğin beni her görüşünde yanıma gelme seferleri devam etti.