Kızlar merhaba :) Aslında sizden tavsiye beklemiyorum sadece içimi döküp konuşmak istiyorum çünkü hiç arkadaşım yok... Ben tedavisi olmayan asperger sendromuna (otizmin bir spektrumu) sahip 27 yaşında bir işsizim. Üniversite sınavında derece yaparak en iyi iktisat bölümüne girdim. Fakat hastalığım sebebiyle hakkıyla okuyamadım. Oldukça düşük bir ortalamayla, bilgisiz ve uzatarak mezun oldum. Okula gitmeyi bırakın alt kattaki bakkala gitmeye bile korkuyorum. Geç kaldığım derslere giremezdim, yok yazılırdım. Topluluklara katıldım fakat dışlandım, herkesle konuşmaya çalıştım ama kimse muhabbetimi sevmedi. Zaten cocukken de sessiz oldugum için psikolojik ve fiziksel akran zorbalığına uğramıştım. Yürüyüşüm ve konuşmam her aspergerli gibi garip, yani robotik. Mimiksiz. Aspergerlilerin aşk, sevgi, bağlılık vb duyguları denecek kadar azdır. Belki de bu yüzden dışlandım.
Lise 2den beri aldıgım tedavi, terapiler biraz olsun işe yaramıştı. Fakat işsizlik sürecinde gram etkisi olmuyor ve daha kötüye gidiyorum. İş görüşmelerine çağrılıyorum, ancak mülakat odasına girer girmez anksiyetem başlıyor deli gibi. Gözlerim bile doluyor. Görüşmeye gitmek istemiyorum, kendimi motive etmekte cok zorlanıyorum. Klasik cevapları ezberliyorum ama konuşamıyorum. Beni çok garip buluyor, farklı bir canlı görmüş gibi bakıyorlar. En son görüştüğüm mülakatçı İngilizce bölümden mezunsun ama kendini bile tanıtamıyorsun diyip üstüme geldi. Akrabalar bir yandan 'okudun da ne oldu, hani okul bitmeden iş bulurdun' diyor.. Ben yapamıyorum ve ileride nasıl yaşayacağımı bilmiyorum. Ailemin durumu parlak değil. Allah gecinden versin, babam biz ölünce kalan maaşla geçinirsin diyor. Herkesten utanıyorum artık. Hobilerim için ayıracagım 3 kuruşum bile yok Ama benim suçum değil biliyorum.. Okudugunuz için teşekkürler kızlar.
Lise 2den beri aldıgım tedavi, terapiler biraz olsun işe yaramıştı. Fakat işsizlik sürecinde gram etkisi olmuyor ve daha kötüye gidiyorum. İş görüşmelerine çağrılıyorum, ancak mülakat odasına girer girmez anksiyetem başlıyor deli gibi. Gözlerim bile doluyor. Görüşmeye gitmek istemiyorum, kendimi motive etmekte cok zorlanıyorum. Klasik cevapları ezberliyorum ama konuşamıyorum. Beni çok garip buluyor, farklı bir canlı görmüş gibi bakıyorlar. En son görüştüğüm mülakatçı İngilizce bölümden mezunsun ama kendini bile tanıtamıyorsun diyip üstüme geldi. Akrabalar bir yandan 'okudun da ne oldu, hani okul bitmeden iş bulurdun' diyor.. Ben yapamıyorum ve ileride nasıl yaşayacağımı bilmiyorum. Ailemin durumu parlak değil. Allah gecinden versin, babam biz ölünce kalan maaşla geçinirsin diyor. Herkesten utanıyorum artık. Hobilerim için ayıracagım 3 kuruşum bile yok Ama benim suçum değil biliyorum.. Okudugunuz için teşekkürler kızlar.
. Hayirlisi olsun hakkında.
