2012 Türk Dili ve Edebiyati bölümü mezunuyum. Okurken formasyonumu da almistim. Atanacagima inancim sonsuzdu.. Alan sinavi gelince kendime guvenemedim .. Yillar suren bir birlikteligim vardi.. Evlenmek istedik evlendik.. Esim ogretmen dogu görevi yapiyor su an bulundugumuz yerde.. İlk sene ders calistm olmadi .. Bebek istedk ve rabbim aratmadi.. Simdi ise evli mutsuz ve cocukluyum.. Sürekli evdeyim .. Calisacak bir yer yok burda küçücük bir kasaba düşünün. Herkes kendi icine çekilmiş, genc nufus cok az.. İcime kapandim iyice gorusebileecegim kimse yok desem dogru olur.. Ders calismayi cok istiyorum ama bebekle mümkün değil... Annem yanima gelemez kardesim okulda.. Kayinvalide ile bir problemmimiz yok gelmek ve cocuga bakmak istiyor .. Lakin ben o gelince yine dort duvar arasinda var olan duzenimi de bozacagim üstelik sigara icyrm gunde bir iki onu da bilmiyor.. Ona biraksam cevre ilcelere dersaneye falan yazilsam dedim.. Arastirdim cevre ilcelrde dersane yok oralar da cok geri kalmis sadece lys kurslari var... Kendmi kapana kisilmis hissediyorum. Ya da kafese kapatilmis bir kuş gibiyim.. Ucmayi cok seven ama sanki asla bir daha ucamayacak olan bir kuş.... Burada daha 3 yilimiz dolmak zorunda... 3 yilda daha ne kadar saçlarim dökülecek? Daha ne kadar yalnizligin dibine vuracagim.. Üstelik yemek yemeyen altini aldirmayan gece uyumayan gündüz sürekli ağlayan ve disari cikmak isteyen bir bucuk yasinda oglumla , günleri nasil dolduracagim ? Bunaldim.. Ben ben değilim...
