Aslında kendime bile kızdığım acıyı yaşıyorum şuan.. Tam 7 ay oldu ayrılalı ne konuştuk.. Ne birbirimize ulaşmak için birşey yaptık... Askerde olmasına rağmen ne aklına geldim... Nede ben gururumdan aradım sordum... Hatta acı ama bugüne kadar onu özlemediğimi bile söylediğim kişiydi.. Taki bu sabah telefonumda bir bildirime kadar ŞAFAK DOĞAN GÜNEŞ... Ciğerimi parçaladılar sanki elim ayağım buz kesti titreme girdi birden bire içime... Erken bi doğan güneşti daha 1 hafta vardı gelmesine bilmiyorum neden erken oldu... Canım acıdı kızlar nasıl görürüm onu onca aydan sonra küçük bi şehirde yaşıyoruz biliyorum yine bir sokak köşesinde karşılaşacağız.. Onu tanımıyormuş gibi geçip gidicem belki içim acımıcak bile bilmiyorum.. Belkide yangın öyle bi yakacak ki yürümeyi unutacağım o an... 9 yıl vazgeçemeden sevdiğim adamdan 7 ay önce vazgeçtim.. Kendimi inandırdım diyelim yada... Şimdi nolacak nasıl günler bekliyor beni.. Acaba yine birbirimizin gözlerine bakıp nasılsın cümlesini kullanacağımız günler gelecek mi? Yoksa uzaktan birbirimize bakacağımız ömür mü geliyor... Şuan bu yazdıklarımı en yakınıma dahi söyleyemediğim şeyler.. Belki yazınca geçer diye yazıyorum... Rabbim mutlu etmeyecek insanlara değer verdirtmesin hiç birimize.. Çok acı oluyor sonu...