Ayni evde devam yasamak…

MrsSibel

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
11 Temmuz 2016
120
818
32
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
 
Ayrılsak da beraberiz tarzı sizi yıpratır, ruhunuzu öldürür, bence bi süre ayrı evlerde olun ama babaevine o dönsün, teklif sunan o sonuçta
 
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
Bence çocuklardan dolayı birbirinize girmişsiniz, cocuklar biraz büyüse eskiye döner gibi geldiniz bana, acele etmeyin danışman desteği alın önce...
 
Cift olarak cok ciddi süreclerden gecmis ve kayiplar yasamissiniz. O sürecte psikolojik destek aldiniz mi? Bana sanki ikinizde yasadiklarinizin etkisi altinda yipranip birbirinize girmissiniz gibi geldi. Destek alip onarma sansiniz yok mu? Aile olmak icin bu kadar caba verdikten sonra hemen yikmak yazik olur
 
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
İki evladınız var, kavganız daha çok yeni .
Çok ağır konuşmuş olabilirsiniz karşılıklı ama bence çift terapistine gidebilirsiniz .
Ev işlerine, çocukların bakimina yardimci olan bir eşiniz var,
Bence evliliğiniz düzelebilir, zaman verin evliliginize ,kendinize .
 
Cift olarak cok ciddi süreclerden gecmis ve kayiplar yasamissiniz. O sürecte psikolojik destek aldiniz mi? Bana sanki ikinizde yasadiklarinizin etkisi altinda yipranip birbirinize girmissiniz gibi geldi. Destek alip onarma sansiniz yok mu? Aile olmak icin bu kadar caba verdikten sonra hemen yikmak yazik olur

Aynı şekilde düşünüyorum. Konu sahibesi bence de acele etmesin, ortada 2 ufak bebek var.
 
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
Öyle bosanmış olmazsınkz iyide. Ayni evde küs olan ebeveynler olursunuz. Kavganız gerginliginiz cocuklara da yansır. Biraz durun bekleyin bakalım kavga bi soğusun. Tekrar oturur konuşursunuz. Bosanma konusunda netseniz . Ama şöyle bir durum var ben esimle hic kavga etmezdim sıfir yani o derece. Sonra bebeğimiz oldu. Onun is yogun ben uykusuz geceler gundüz de tek ben bakiyorum falan. O kadar gergindimki surekli kavga ediyorduk surekli ama. Sonra esimin işi sakinlesti bebeğe yardim ettim bana uyumam icin ve gun içjnde zaman actı suan hic kavga yok. Ikiz brbeğe bakmak asirı zordur. O nedenle yipranip birbirinizi yipratıyir olabilir mısınız? Bence siniriniz gecince bir bu durumu degerlendirin. Yuvaniz dağılmasın
 
Hem tüp bebek hem erken doğum hem bir kayıp hem yoğunbakım süreci, hem yavrunun birinde özel durum…
Bunlar çok ağır süreçken iki kişilik aileye 2 yaramaz minik eklenmesiyle patlamışsınız belli ki.
Aynı evde boşanarak yaşamak aşırı saçma ama toparlamak çok mantıklı. Zaman verin birbirinize. Düzelir herşey.
 
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
Boşanmaya ne gerek var, arkadaş gibi yaşayın işte. Bence çocuklar varsa öyle tartıştım boşandım olayı şımarıklık. Siz de karşı taraf da biraz alttan alın insanlar neyi paylaşımıyor anlamıyorum. İş güç, ev işi, İki küçük çocuğun hastalığı, yedir giydir bakım, oynama derdinden zaten kavgaya mecal kalmaz. Nasıl anlaşmazlık yaşayacak kadar iletişimde olmaya zamanınız oluyor valla aklım almıyor. Üstelik bir de ortak acınız var, travmanızı birlikte sarmak yerine neden işleri zorlaştırıyor birbirinizi kırıyorsunuz? Keşke oturup çözüm bulsanız ikiniz karşılıklı.
 
Bence ya aile terapistine gidin ya da ayrılın. Aynı evde yaşayıp birbirinizi çocuk haricinde yok saymak ileride katlanamayacağınız sorunlara yol açabilir. Mesela sevgili yapabilir nasılsa artık arkadaşız düşüncesiyle. Sizi tamamen yok sayarak gününü gün edebilir. Ne bileyim hoşunuza gitmeyecek her şeyi yapmaya başlar sizde ne karışabilirsiniz bu durumda ne de görmezden gelebilirsiniz. O yüzden ortası yıpratır.
 
Bebek bakmak zorken ikiz bakmak daha zor ve çocuk geldiğinde her şey çok değişiyor yorgunluk insanı geriyor
Bence gerginlik bundan kaynaklı
Belki kurtarilabilir bir evliliktir hemen boşanma demeyin
 
Erkekler bosaninca çocuklardan da bosaniyor.Iyi düşünün.Ayni evde iki yabanci olmak sizi daha kötü hale getirir.Hele bir de hayatina baska bir kadin girerse zaten gitmek ister..Büyük sorunlariniz yoksa terapi alabilirsiniz cift olarak.Allah yardımciniz olsun
 
Ayrılsak da beraberiz tarzı sizi yıpratır, ruhunuzu öldürür, bence bi süre ayrı evlerde olun ama babaevine o dönsün, teklif sunan o sonuçta
Ayri evlerde olursak sanirim ben kafayi iyice yerim. En azindan aksamlari bana destek oluyor. Ah ne biliyim, ne onunla olmak istiyorum, ama bi nevi ona bagimliyim da
 
Bence çocuklardan dolayı birbirinize girmişsiniz, cocuklar biraz büyüse eskiye döner gibi geldiniz bana, acele etmeyin danışman desteği alın önce...
Danisman destegini esim istemiyor, sorunun sadece bende oldugunu düsündügü icin benim kendimi degistirmemi söylüyor. Kendi hatalarinin farkinda degil asla
 
Cift olarak cok ciddi süreclerden gecmis ve kayiplar yasamissiniz. O sürecte psikolojik destek aldiniz mi? Bana sanki ikinizde yasadiklarinizin etkisi altinda yipranip birbirinize girmissiniz gibi geldi. Destek alip onarma sansiniz yok mu? Aile olmak icin bu kadar caba verdikten sonra hemen yikmak yazik olur
Esim destege karsi ama ben psikologa gitmeye basladim. Yeni basladim daha, yarin ikinci seansim, kavgamizdan bahsedecegim elbet. Esime göre deli sacmasi, psikolog da neymis diyor
 
Merhaba hanimlar,

8 bucuk senedir evliyiz, uzun süre cocugumuz olmadi, defalarca tüp bebek denedik, ücüzlere hamile kaldim sonunda, 24 haftalik erken dogum yaptim, birini kaybettik, 4 ay yogun bakimda kaldi diger ikisi, cok sükür hayattalar, su an bir bucuk yasindalar, yaramaz ama cok sükür saglikli iki yavrumuz var (birinin hafif sol tarafinda engeli var ama cok degil, fizik tedavi görüyoruz bol bol)

Esimle eskiden de tartisirdik ama normal evli insanlardan fazla degil, ama cocuklar oldu olali öyle siddetli kavgalarimiz oluyor ki, birbirimize giriyoruz adeta. Saygidan eser kalmadi, ikimiz de cirkinlesiyoruz ve nihayet herkesin gercek yüzü cikti ortaya. Cumartesi günü agza alinmayacak seyler söyledik birbirimize, yilan hikayesi misali burdan artik geri dönüs yok, en azindan benim acimdan.

Kendine bir ev bul ve cik git dedim, cocuklarimi birakip bir yere gitmem, burasi benim de evim dedi. Ben de asla evi terk etmem, cünkü bu ev icin cooooook caba sarf ettik. Baba evine dönmek söz konusu bile olamaz su an benim icin; ayri bir ev maddi olarak mümkün olabilir ama su an bir bucuk yasindaki ikizlere kendi basima bakamam. Annemler cok uzak degiller, arabayla 15-20 dakika mesafedeler, ama ne yalan söyleyim, öyle cok icli bir iliskimiz yok, hergün onlari görmek beni gerer…

Soracagim su ki: ayrilip yine de ayni evde devam yasanabilir mi? Esim iyi bir es degil belki bana göre ama cok iyi bir baba, cocuklar icin ölüyor ve onlara cok iyi bakiyor. Gözüm kapali cocuklari emanet edebilirim. Cocuklarimiz hastalandiginda mutlaka hastanelik oluyoruz, biri evde kaldiginda is yerinden izin alip esim bakiyor mesela. Geceleri uyandiklarinda da yardim eder, ev islerinde de, cocuk yedirmek icirmekte de - o yönden hicbir sorunumuz yok.

Ayni evde sadece anne baba iliskisini sürdürmemiz mümkün olur mu sizce? Su an kavgamiz cok taze, ama bunu fikir olarak sunmayi düsünüyorum.

Kanepede yatiyor, pisirdigimi yemiyor, cocuklar hakkinda konusuyoruz sadece. Bana göre böyle devam edebiliriz, bana dokunmasin yeter.
Çocukların sorumluluğu çiftlere ağır gelebilir. Tartışmalarınız bu yüzden çoğalmıştır, öfkenizi kontrol edememişsinizdir. Bence evliliğinize bir şans daha verebilirsiniz. Eşinizin birçok iyi yönünden de bahsetmişsiniz.
Herşeye rağmen ayrılacaksanız da aynı evde olmak yıpratıcı olur, hatta yakışıksız olur gibi geliyor bana. Umarım kısa zamanda tüm sorunlarınızı çözer, çok mutlu olursunuz🌸
 
X