Teşekkür ederim, gerçekten biraz olsun içimi ferahlattınız. Ailem hiç istemiyordu, bir kere beni üzdüğüne şahit oldular. Hemde memlekwti çok uzak oldupu için kültürğn uyuşmadığını düşündüler. Ama ben uyumlu bir insanım. O hep uyumsuzluk, huzursuzluk çıkardı. Okadar emek verdim. Dilimde tüy bitti artık, düzelmeye başladığını düşünüyordum bir şeylerin. Ben başlarda dışa vuruyordum üzüntümü, şimdi hep iyi yönlerini anlatıp ikna etmeye çalışıyordum. Ama bu süreçte ilişkimi sorguladım. Karar verme aşamasına geçmiştim ailemle tanıştırıp yazın nişan yapmayı düşünüyordum. O hep istiyordu evlenmek, ilerlesin ailemle tanışsın ama söylemedim ona bunu, umutlanıp kalbi kırılmasın istedim. Baktım yine olmadık şeylerden huzursuzluk çıkarıyor. Ailemin yanında onunla telefonla konuşmadığım için geçmişte kimlerle konuştuğunu bilmiyorum sanki diye ukala ukala laf söylüyor. (Kimseyle konuşmadım halbuki tamamen istediği olmayınca iftira atıyor) alt tarafı ertesi gün arayacak konuşacağız, olay nereye dönüyor. Kibarca annem babamın yanında konuşamam dediğim halde. Bazen saygı duyuyor bazen saygısızca tartışma çıkartıp, saçma sapan şeyler söylüyor. İftira atıyor halaret ediyor. Bende çok yoruldum. 2-3 gündür sürekli ayrılığı dile getiriyordum direkten dönüyordu hep özür diliyordu. Bu sefer net kestim. Mesaj atmış beddua etmiş üstüne. Ben helal ettim. Kalbim çok kırık ama helal ettim.